Hot & cold.

Een vreemde dag vandaag. Als ik wakker wordt hoor ik de regen op de ramen tikken. De sneeuw die gisteren gevallen is is nu volledig weg. Mistroostig is het. Als ik om half elf naar buiten ga is het alsof het een regenachtige zondag ochtend om 8 uur is. Ik had me voorgenomen vandaag weer naar Thingvellir te gaan. Maar nu met de regen verander ik mijn plan maar snel. Blue Lagoon lijkt mij een mooie bestemming, want ook winkeln met dit weer is niet echt een pretje. De regen gaat inmiddels over in sneeuwvlokken. Eerst nog nat maar zo langzamerhand begint er zich wel een wit laagje op de weg te vormen. Ook het daglicht lijkt vandaag een baaldag te hebben.

Blue Lagoon is wel bijzonder. Inderdaad lichtblauw grijzig badwater van een graadje of 38. Hoe bijzonder als je dan eerst met je voeten in de sneeuw staat om je vervolgens heerlijk onder te dompelen. Raar om de sneeuw op je gezicht te voelen. Voelen hoe je natte haar bijna bevriest terwijl het in het water zelf meer dan aangenaam warm is. Gelukkig heb ik ook nog een massage kunnen boeken. En wat voor een. De massage vindt plaats in het water. Ik drijf op een soort van yogamatje met een heerlijke natte warme handdoek over me heen en ondertussen doet de masseuse de rest. Raar om je zo te ontspannen, met de sneeuwvlokken op je gezicht, drijvend op een matje. Maar o zo lekker!

Uiteindelijk sneeuwt het dus de hele dag. Als ik rond half zes bij mijn auto komt ligt er een kleine 10 cm. En het sneeuwt nog steeds. Dat wordt een fijne terug reis naar Reykjavik. Door de sneeuw is het zicht minimaal. En terwijl Nederland met dit weer totaal tot stilstand zou komen, raast het leven hier gewoon verder. Net als de auto's die doen als of er geen sneeuw ligt. In Reykjavik is de sneeuw inmiddels aan gort gereden en ontstaan er op sommige plekken levensgrote waterplassen. Heel fijn als er dan net een auto naast je daar doorheen rijdt. Niets meer zien en maar hopen dat het goed komt. En dan komt er een momentje dat het even tegenzit. Mijn ruitenwissers geven er bij een stoplicht de brui aan. Ik kan nog heel even verder rijden maar al snel zie ik echt niets meer. Gelukkig is er een bushalte waar ik even kan stoppen. En dan glijdt ook nog eens de sneeuw die op het dak lag fijn mijn raam op. Nog veel fijner is het dat de auto's die langs rijden het water heerlijk doen opspatten. En als ik na een klein kwartiertje mijn raam weer sneeuwvrij heb en de ruitenwissers weer werkend heb ben ik ook zeiknat. Alsof ik nog niet genoeg water gezien had vandaag. Hoewel dit water een stuk kouder aanvoelt!

Het is nu half elf. Heel even slapen want morgen vroeg op. Met dit weer is het ruim een uur rijden naar het vliegveld. En als ik naar buiten kijk sneeuwt/regent het nog steeds... IJsland zorgt steeds voor nieuwe avonturen!

On the road again

Vandaag met een omweg weer richting Reykjavik. Benieuwd wat de dag gaat brengen. De hele nacht heeft de wind om het hotel gegierd. De kou in alle hoeken en gaten blazend. Her en der stuifsneeuw. De weg is gelukkig goed te berijden en na een kleine twee uur relaxed rijden ben ik bij Geysir. Ik heb geleerd van de vorige keer. Met een heerlijke gloeiend hete koffie en een broodje weer in de auto. Waarom die koffie in de auto en niet meteen opdrinken? Dit is het verhaal. De grote waterval Gullfos is nog ca. 10 km en daar ben je dus zo. Maar om mooie foto's te maken sta je hier echt in de wind. Vorig jaar blies de wind in de rug. Een graadje of -20 voelde het toen. Nu komt de wind van de andere kant. En het voelt nog steeds rete koud. Die warme koffie is voor straks als ik weer verkleumd en wel in de auto zit. Dat ie dan lauw is maakt helemaal niets meer uit. Alles warmer dan 20 graden voelt als een heerlijk warm drankje.
De striemende wind in het gezicht is koud. Maar het betekent ook dat de wind de druppels water van de waterval meeneemt. De nevel bevriest meteen op mijn jas, mijn muts, mijn handschoenen en dus ook op mijn lens. Een fotootje maken snel mijn lens omdraaien en ontdooien door met mijn handen een doekje tegen de lens te houden. Alles weer schoonpoetsen en een nieuwe foto maken. En niet alleen heb daar last van. Ik zie de fotograferen hier driftig poetsen. Dit is ook voor mij nieuw. Zo bar heb ik het nog nooit meegemaakt. Ik kom volledig verkleumd weer terug bij de auto. Blij met mijn warme bakkie troost!

Weer een beetje opgewarmd nog wat verder doorrijden. Achter elke bocht een nieuw uitzicht. Ik rij een heuvel over en dan valt mijn mond open. Brok in mijn keel, tranen branden. Het landschap dat zich hier ontvouwt is te mooi voor woorden. Zo mooi dat ik in mijn eentje in de auto stilletjes zit te huilen. Geef dit meisje bergen en sneeuw en ze is gelukkig, maar dit overtreft alles. Ik kan niets anders doen dan de auto gewoon langs de kant van de weg zetten. Stilzitten en kijken. De auto uit en genieten van wat ik zie. De kou voel ik niet meer. Ik zie alleen nog maar de schoonheid en ruigheid van de natuur hier. Even verderop is de weg afgesloten en moet ik weer terug. Pffff jammer want ik had hier nog wel even door willen rijden.

Nu terug naar Geysir. Eerst de geisers bekijken en dan weer iets lekker warms in de auto voor onderweg naar Reykjavik. De weg die ik vorig jaar niet kon nemen door sneeuw en ijs is nu open en opnieuw kan ik alleen maar rustig genieten van het mooie landschap hier. Thingvellir National Park is mooi.

En ja, dan in Reykjavik. Sommige straten zonder bordjes. Ik geef toe dat ik even verdwaald ben. Gelukkig weet ik het hotel waar ik vorige keer zat te vinden en van de kaart weet ik dat het hotel waar ik nu zit daat vlak bij zit. Toch nog gevonden.

En mijn plannen voor morgen? Ik weet het nog niet. Blue Lagoon trekt wel. Mijn koude spieren weer op laten warmen is wel erg aantrekkelijk. Maar het landschap dt ik vandaag langs zag komen trekt ook wel en dat is ook maar een uurtje van Reykjavik vandaan. Ik laat het maar afhangen van het weer denk ik...

Tegen de wind

Vannacht werd ik wakker door de wind die rond floot. Klapperende ramen en klapperende tanden. Snel de ramen dicht gedaan en ook snel weer diep onder mijn dekbedje. Want brrrrr.... Bij het wakker worden fluit de wind nog steeds. Dat belooft wat voor vandaag. De heldere sterrenhemel van gisteravond heeft plaatsgemaakt voor een donker wolkendek waarin nog geen enkele tekening te zien is. Geen 50 tinten grijs als het licht is maar wel honderd tinten grijs :) Door de wind voelt het meteen ook een stuk kouder. De thermometer geeft -1 aan maar een snelle check op internet leert me dat het aanvoelt als -12. Het pikante setje wordt bedekt met een heerlijk warm thermo shirt, een heerlijk charmant maar o zo lekker warme lange thermo onderbroek. Nog een lekker vrolijk felblauw thermo shirtje en een waterdichte skibroek. Dikke sokken, bergschoenen, een wollen muts en een windstopper completeren het geheel als ik naar buiten ga om spullen in de auto te zetten.

Ik besluit maar gewoon een beetje rond te rijden. Stoppen waar het mooi is en maar zien waar ik uitkom. Natuurlijk zijn er nog plekken die ik wil zien. Het zwarte Baywatch strand met basalt blokken en een paar rotsen die uit zee steken. Als ik daar aankom is het enige Baywatch item een rode reddingsboei die ongeveer 200 meter uit de kust hangt. Klaar voor gebruik, dat dan wel. Het duurt even voor ik uit de auto stap. Ik zie wat mensen terug naar hun auto lopen. Schouders op getrokken. Zwaar leunend tegen de wind. Dus muts op. Windstopper met capuchon aan, daaroverheen lekker warm jack en capuchon op. Wanten aan en camera in de hand. Ik had hier graag wat lange sluitertijd opnames gemaakt maar er is geen stukje beschut strand te vinden. De wind blaast genadeloos en koud. Striemende sneeuw buien meenemend. Dit is de andere kant van IJsland. Uit de hand een foto maken is lastig, net als met een statief. Tegen de wind in leunend loop ik terug. Struikelend als de wind plotseling wegvalt om daarna in volle hevigheid en met een sneeuwbui weer aan te vallen. De wind speelt met me alsof ik een papieren poppetje ben. Als ik in de auto zit en mezelf weer uitgepeld heb ben ik blij met de stoelverwarming en de thermoskan met heet water. Ik rij met de auto het strand een stukje op om mijn koffie en een broodje te nuttigen. Maar ik geloof niet dat de wind dat een goed plan vind. Trekkend en duwend aan mijn auto keer ik maar weer om. Op naar het volgende uitzicht punt. De auto strategisch neerzetten zodat ik aan de luwe kant uit kan stappen. Dik ingepakt een stukje wandelen. De camera laat ik maar voor wat hij is. Bij voet van de gletscher is het zo mogelijk nog kouder. Mijn donsjack is weliswaar heerlijk warm, maar de wind striemt de kou vanaf de gletscher rechtstreeks mijn gezicht in. Gloeiend weer in de de auto.

Zo'n dag als vandaag is een avontuur op zich. Dat is duidelijk! Een paar fotootjes die een andere kant van IJsland laten zien.

Following the voice of my heart

Plannen zijn er om gewijzigd te worden toch? Vanochtend toen ik in de auto stapte bedacht ik me nog dat ik vandaag de omgeving van Vik zou gaan verkennen. Maar mijn auto werd als een magneet voorbij Vik getrokken. Opnieuw richting de gletschers. Tijd maken voor de omgeving waar ik gisteren veel te kort was. De lucht is nu strak blauw. Maar er staat een verdacht harde wind. Even buiten de auto stappen zorgt ervoor dat je direct koude handen hebt en je oren bijna van je hoofd vallen. Lang leve de wollen muts.
Ik zal jullie de omschrijving besparen van wat je voelt als je even moet plassen. En heren wat hebben jullie het dan gemakkelijk zeg! Met de blote billen in de wind is echt geen pretje :)

Een van de eerste stops is de plek waar ik gister avond heel even gestopt ben. Langs de rand van de gletscher. In de luwte waar de auto geparkeerd staat is het goed toeven. Maar even verderop heeft de wind vrij spel. Vallend over de gletscher de kou meenemend. Ik sta heel even te fotograferen en mijn handen voelen direct het effect van de kou. Ik ben blij met mijn wollen muts die ik tot ver over mijn oren getrokken heb. Maar jeetje, wat is het genieten hier. Ik kan me maar niet losmaken van deze plek. Zoek een beschut plekje in de zon met een mooi uitzicht. Genieten van mijn vanochtend gemaakte lunch en heerlijk warme koffie zodat het gevoel weer een beetje terug komt in mijn vingers.
Zo af en toe een krakend geluid. De gletscher beweegt. Maar ook de ijspegels die aan de rotsen hangen tingelen van tijd tot tijd een vrolijk deuntje.
En hoewel ik me voorgenomen had om vooral niet naar het ijsbergen meer te rijden kom ik daar uiteindelijk toch weer uit. Mooi om te verschillen van vandaag en gisteren te zien. Gisteren was er een flinke stroming van het meer naar de zee. Vandaag is het een bijna glad meer met minimale beweging. Aan de kust is er echter des te meer beweging. Opnieuw mooie vingeroefeningen in lange sluitertijd. Ik ga pas op pad als de trollen hier met het lichtknopje beginnen te spelen. Maar ook dat levert een mooi schouwspel op. Door het heldere weer duurt het even voor het echt donker wordt, en de maan die volop en helder schijnt doet nu zijn best om de zon nog even te vervangen. Voor het echt donker wordt duurt het daardoor nog even. Maar wel zo plezierig. Zo kan ik in het schijnsel van de maan heerlijk naar huis racen over de tweebaans racebaan zonder tegenliggers. Of tegenliggers die je al kilometers ver aan ziet komen.

En opnieuw wat foto's. Ik duik zo mijn bedje in. De buitenlucht en de wijn beginnen hun tol te eisen. Of waren de stenen waar ik vanmiddag zoveel mogelijk uit de wind even met de billen bloot ging toch trollen en doen die nu ook bij mijn het licht uit? :)

Grrrr en brrrrrrr....

Het noorderlicht gisteren is helaas op niets uitgelopen. Anders dan dat ik er een Noorderlicht alert aan over heb gehouden. Als het noorderlicht hier in de buurt verschijnt krijg ik een sms-je. Ook als is dat in het midden van de nacht. Jammer van de tour gisteren maar er volgen nog wat kansen de rest van de week. Het betekende wel dat ik pas om 2 uur mijn bedje in dook. Je moet er wel wat voor over hebben om het noorderlicht te zien! En dat met een lange dag voor de boeg.

Vandaag mijn zinnen gezet op het IJsbergen meer. De weersvooruitzichten voor vandaag zijn goed, en omdat het toch altijd nog ruim 3,5 uur rijden is die je dan ook nog eens terug moet is het best plezierig als er het dan droog is. Ik zat dus om 9 uur in de auto. Alles nog donker, maar in het oosten gloorde de zonsopgang al. Mooi gezicht om IJsland zo te zien ontwaken. Het rijden gaat plezierig. Geen ijs op de weg en geen wind die mij en mijn auto van de weg probeert te blazen. Tijd genoeg dus. Ook om nog wat omweggetjes te maken. En juist een van die omweggetjes breekt me op. Gelukkig niet mezelf maar de auto. Het raam naast me dat tot vanmorgen nog volledig up en running was weigert nu dicht te gaan. Grrrr en brrrrrr... Ik probeer het raam met alle macht dicht te krijgen. trek en duw wat, start de auto opnieuw, maar nee hoor. Het lijkt erop dat ik met een open raam verder moet. En dat is best koud als het buiten -1 is... Wat ben ik blij met de stoelverwarming nu en ook de gewone verwarming zet ik meteen maar goed hoog. Maar het blijft best koud. Gelukkig weet ik dat in het eerstvolgende dorp (nog een uurtje rijden...) een benzine station is en dat er waarschijnlijk ook wel iemand is die me kan helpen. Ik kom volledig verkleumd aan. Ondanks de stoelverwarming, muts, donsjack en handschoenen. De lokale ANWB meneer staat gelukkig met 5 minuten voor me en constateert dat de raam uit het gareel loopt en dat de binnenkant van het portier er af moet om het weer goed te krijgen. Nou ja, gelukkig lukt dat maar wel met het advies het raam niet te gebruiken. Ik kijk wel uit nu! Maar het kostte me wel een uur, helaas!
Er zit niets anders op dan in een ruk door te rijden nu. Zoveel mogelijk van het licht profiteren en dan bij het teugrijden ok nog de tijd hebben om hier en daar te stoppen voordat de trollen het lichtknopje omzetten.

Het ijsbergenmeer (Jokulsarlon) blijft prachtig. Net als de weg er naar toe. Langs gletschers met diep blauwe uitlopers en meren die achter de weg verborgen liggen. Maar die meren, daar kom ik op de terugweg bij toeval pas achter. Ik geniet met volle teugen. Ben blij met de thermoskan met slappe maar gelukkig wel hete thee en mijn lunch die ik vanochtend zelf klaargemaakt heb. Ik kan op sommige plekken echt niet ophouden met schieten. Het is hier gewoon te mooi, en ook op de terugweg baal ik ervan dat het niet nog een uurtje langer licht is. Maar ja, dat is ook een van de charmes hier.

Rond half acht weer terug in het hotel. Het diner wacht op me. Luxe dit keer: kreeftsoep en daarna wat traditionele Ijslandse gerechten (ohhhhh lekkere zalm!!!)
Tijdens de soep snel even de foto's geupload en van mijn schijfjes gehaald. En ook de eerste nog niet gecensureerde foto's alvast op Facebook gezet. Het is nu bijna 9 uur. Het is hier al een tijdje donker. Mijn gezicht gloeit van het de hele dag op pad en buiten zijn en van het glas wijn bij het eten. Mijn ogen voelen zwaar. Ik kruip vanavond denk ik maar eens vroeg mijn bed in!

Ice but with a heart of fire

En terwijl hier de regen tegen de ramen striemt, de wind om het huis waait heb ik mijn koffers gepakt om af te reizen naar IJsland. Niets regen. Maar wel kou, in de loop van de week met chill factor van -25. Maar dat ga ik vast overleven.

IJsland dus. Even weg van het vlakke volle Nederland. Op naar de leegte, de ruimte. En kou dus. Maar wel prachtige natuur. Bijzonder om te weten dat ik vorig jaar alles met heftige sneeuw gezien heb. En sneeuw is er op dit moment niet gevallen. Ongetwijeld dingen zien en op plekken komen waar ikvorig jaar nog niet geweest ben.

Mijn tassen gaan zo de auto in. Volgepakt met thermo, warme spullen en ja, toch ook wat sexy setjes. Je moet toch overal op voorbereid zijn. En bovendien... het gevoel wil toch ook wat? Dat thermo ondergoed is nou niet echt helemaal van de laatste mode.
Mijn tas met foto spullen weegt volgens mij meer dan mijn tas met kleding. Ben benieuwd of ik daar zonder problemen mee de douane doorkom. Afijn. Ik trek de deur zo achter me dicht. Binnenkort meer foto's en de verhalen!

Het is inmiddels avond. De reis is zeer voorspoedig verlopen. Leuke Belgische meneer naast me in het vliegtuig. De reisleider van een Nederlandse reis notabene. En hij vond het maar wat jammer dat ik niet met hem mee op pad ging. Maar wel jaloers dat ik de tijd aan mezelf had en de focus had op fotograferen. Heb hem maar succes gewenst.

Auto ophalen was een eitje. Lekker weer een RAV4 met spijkerbandjes. Onderweg gestopt voor koffie en kreeg als cadeautje een knipoog en een vette lach van een stoere man in een Landrover. What's happening?

Nu in het hotel. Lekker relaxed. Het is helder. De geplande noorderlicht tour gaat waarschijnlijk vanavond al plaatsvinden. Keep your fingers crossed! Ben benieuwd... en niet alleen naar het noorderlicht :)

Kill, attack and relax!

22 april – 28 april
South Luangwa is een bijzonder park waar de dagen vroeg beginnen. Om 5 uur gaat, terwijl Nederland zich massaal nog even omdraait, de wekker. Tussen 5.15 en 5,45 ontbijt en om 5.45 de auto in op weg naar het park voor de ochtendgame. Om 10-en weer terug. Even tijd om te relaxen en om 11.30 brunch. Ook daarna tijd om te relaxen tot 15.00 als de thee met wat lekkers klaar staat. Om 15.45 weer de auto in voor de avond gamedrive, sundowner en nachtdrive. Rond 20.00 weer terug, 20.30 diner en daarna wil je maar 1 ding. Je bedje in en slapen. De volgende dag gaat de wekker tenslotte weer om 5 uur…
Het tented camp van Track & Trail is super relaxed. Ik heb een chalet. Een hutje met beneden een bed en de douche en boven nog een bed en een balkon. Ik weet wel waar ik ga slapen! De deuren open en vanuit mijn bed een fantastisch uitzicht op de sterrenhemel. Het geluid van de rivier zorgt samen met de kikkers, krekels, gegraas van olifanten en hippo’s en alle andere geluiden voor de perfecte lullaby.

Stilgestaan bij krokodillen die een baby hippo buitgemaakt hebben. Bizar en wreed tafereel maar wel de keiharde realiteit. Circle of life. Maar het voetje van het nijlpaardje dat nog net boven water kwam staat toch wel op mijn netvlies gebrand. Elke bocht in het park geeft weer een ander uitzicht. Andere begroeiing. Dicht bosschages en prachtige open vlaktes. Moerasgebied en rivieren en kreken. Hoog gras en dor droog land. Maar elke keer weer even mooi. Grazende giraffen met hun kleintjes. Nietsvermoedende kuddes antilopen waarvan het mannetje probeert zijn kudde bij elkaar te houden en te beschermen tegen rivaliserende mannetjes. Zebra’s die schichtig om zich heen kijken als je aan komt rijden om snel weg te kunnen galopperen. Vogels waarvan ik de naam allang weer vergeten ben (sorry Peter!) maar die elkaar roepen. Eerst de een en de ander antwoord. Het geluid vergeet ik niet meer. Nu de naam nog. Leeuwen die te lui voor woorden zijn en in de zon liggen te slapen. Tenminste voor even want ze zijn aan het paren en dat kan best een paar dagen duren. Het luipaard dat ons vanuit een boom in de gaten houdt. Bee eters die een zandbad nemen. Olifanten die zachtjes voorbij lopen, op nog geen twee meter en ons geen blik waardig keuren. Of het moet de kleine zijn die met klapperende oren en een schril trompetter geluidje ons op afstand probeert te houden. Te schattig!
De sundowner die elke avond weer prachtig is. Maar ook de krokodil die probeert een zebra te pakken. Een stevige greep op de achterpoot maar los moet laten en dan met klappende kaken een tweede aanval op de nek van de zebra probeert te doen. Hij mist en de zebra weet uiteindelijk te ontsnappen, wordt als een held herenigt met zijn vrienden. Besnuffeld en aangeraakt om hem weer welkom te heten. De hippo’s die tegen elkaar op lachen en soms gekroond door waterhyacinten potsierlijk weer boven water komen. In het vroege ochtendlicht lijkt het alsof ze stoom uitademen. Een adembenemend gezicht, zeker als er precies een zonnestraal op die plek valt.

Ik kan er geen genoeg van krijgen. Afscheid nemen hakt er tijdens de laatste sundowner met een Mosi in de hand even goed in. Net als tijdens het nachtelijk bezoek van een groepje olifanten die me wakker maken om me nog even gedag te komen zeggen…

Lekke band!

Woensdag 18 april
De dagen beginnen vroeg hier. Om 7 uur, nog voor het ontbijt zit ik in een van de open jeeps voor de game drive. We zijn echter nog geen 10 minuten op weg of we krijgen een lekke band. Het begint er op te lijken dat mijn trip door Malawi wat meer hobbels heeft dan alleen de hobbels tijdens de game drives. In dit geval had het echter ook een voordeel. Ik kon lekker de auto uit, beetje rondlopen en mooie foto’s maken. Het park is totaal anders dan Majete. Omdat een deel van het park aan de rivier ligt is er ook een deel moeras waar ontzettend veel vogels zitten. Bijzonder. Nog veel bijzonderder is de boat safari die na het ontbijt gepland staat. We kunnen stoppen bij de hippos, zien aan de oevers van de rivier olifanten drinken en antilopen rustig grazen. Ijsvogels die zo af en toe de rivier in duiken voor het vangen van vis, of de kleine wevervogeltjes die in het riet lans de over hun nestjes (geweven) hebben. Dit geeft een safari een heel andere dimensie. Niets geen gehobbel in een jeep maar relaxed vanaf het water al het moois bekijken.
De dag eindigt met opnieuw een game drive met een stop langs de rivier voor de zonsondergang. Drankje erbij en genieten. De weg terug wordt op deze manier een nicht safari, dieren die overdag niet te zien zijn komen nu tevoorschijn. Voor op de auto zit een van de rangers die met een rood licht de omgeving afstruint (rood licht omdat dat de dieren niet hindert). We zien een stekelvarken voorbij lopen, hippo’s die uit het water gekomen zijn en zich nu tegoed doen aan het gras, maar ook kleine kameleons. En als we terug komen in het kamp staat het diner al op ons te wachten. Je hebt hier echt geen tijd om je te vervelen!

Fuel problem solved?

Dinsdag 17 april
Fuel problem solved? Ja en nee. Want op het moment dat er op een aantal plekken weer benzine te krijgen is hebben wij juist een probleem met diezelfde benzine. Het verhaal: In de ochtend nog voor we echt op pad gaan mogen we 10 liter tanken van de Majete game reserve. Een betrouwbaar adres want zij zijn zelf ook afhankelijk van de benzine. Tot zover geen probleem, of het moet het papier werk zijn dat door jan en alleman getekend, nagekeken, aangepast etc. moet worden. Als we echter zo’n 45 minuten op pad zijn begint de auto te sputteren. We krijgen hem gelukkig na een paar minuten weer aan de praat en hetzelfde gebeurt nog een aantal keren. Pas in Blantyre zelf geeft de auto echt op. Gelukkig uit het centrum, al op web naar Limbe en valk voor een werkplaats. Geen betere plek voor een auto om er mee op te houden. Al snel blijkt dat de benzine die we getankt hebben gemixt is met water en er zit niets anders op dan de benzinetank onder de auto vandaan te halen, te legen, schoon en droog te maken en weer onder de auto te schroeven. Ook de pomp moet schoon gemaakt worden net als de bougies. En als dat allemaal gedaan is maar hopen dat de auto start. En gelukkig is dat het geval. Het betekende echter wel een vertraging van ruim 6 uur. Waar ik anders net voor de lunch in Mvuu (hippo) Camp zou zijn ben ik nu op tijd om aan te schuiven aan het diner.
Maar het laat aankomen heeft ook zijn voordelen: In het donker de ogen van krokodillen zien door de weerkaatsing van het licht van de zaklamp. (Om in Mvuu camp te komen moet je met de boot de rivier over). Of de vuurvliegjes te zien. Lichtpuntjes waarvan je je afvraagt wat het zijn omdat het simpelweg lichtpuntjes zijn die bewegen. Pas als je je zaklamp erop richt zie je dat het kleine vliegjes zijn. Heet bijzonder. Net als de boottocht naar de overkant van de rivier. Als ik in mijn tent kom schuif ik direct de gordijnen op. Gebiologeerd kijkend naar de prachtige sterrenhemel hier die ik ook gewoon vanuit mijn bed kan zien. Want stel je de tent voor als een rechthoek. De onderste meter is van steen. Een van de korte kanten is ook van steen net als een klein gedeelte van de lange kant (dit is het gedeelte waar de douche en het toilet zijn. Het dak is van tentdoek en de rest van de tent bestaat uit gaas. De wind heeft vrij spel (je kunt de ramen overigens ook van buiten afschermen met tentdoek, wel zo handig als het regent natuurlijk).
Als ik naar bed ga blijf ik gebiologeerd naar de prachtige sterrenhemel staren. Ik probeer ze te tellen maar al snel ben ik de tel kwijt en kan ik alleen nog maar dromen…

wat ruist daar door het struikgewas

Maandag 16 april
Wat er door het struikgewas ruist? Nou ja, een paar olifanten, kuddes zebra’s, impala’s, wat apen en ik. Jawel. En ik. Want terwijl iedereen in Nederland zich nog even omdraait wordt ik om 5.30, nog net voor de wekker gaat wakker getoeterd door twee olifanten die verderop aan het foerageren zijn. Ik blijf nog even liggen. Genietend van het uitzicht op de olifanten die verderop bij de waterhole staan. Ik ben blij dat ik mijn tent niet helemaal dichtgedaan heb gisteravond, maar precies genoeg ruimte over heb gelaten om vanuit mijn bed zo “de tuin” in te kijken. En dan is het gewoon opstaan, een plets water in mijn gezicht, aankleden, nog snel een kop koffie en om 6 uur vertrekken voor een bush walk van twee uur. Dat is nog eens wat anders dan de vertrouwde files op maandagochtend. En als jullie denken dat de bush walk over gebaande paden gaat. Nou nee dus.
Na 5 minuten het pad gevolgd te hebben duiken we de wildernis in. De wildernis is hier een bos met flink wat gras. Voorop de parkranger met een geweer in de aanslag, daarna ik met fototoestel klaar voor gebruik, en daarna Vasco, mijn gids, samen met een verrekijker en nog wat naslagwerk. We spotten zebra’s die nog voordat we ze echt goed hebben kunnen zien ons al lang in de gaten hebben, alarm slaan en weg galopperen. Impala’s die verwonderd opkijken naar dit vroege bezoek en daarna rustig verder grazen. Het gras is hier meer dan knie hoog en nog nat van de ochtend dauw. Wat is dit genieten zeg! Dit is ongerepte natuur op zijn best.
We zijn inmiddels ook in een ander deel beland. Het gras heeft plaatsgemaakt voor struikgewas. Her en der nog laag, maar genoeg om je bij elke stap vast te willen houden. Al snel sta ik tot ongeveer schouderhoogte tussen de struiken. Dan stopt de parkranger opeens. Sttt… voor ons zijn olifanten gespot en ze gaan precies die kant op die wij ook op moeten. Er zit niets anders op dan ze et een omtrekkende beweging te ontlopen. Best spannend moet ik zeggen. En zo arriveren we niet rond 8-en terug in de lodge maar om 8.45. Mijn broek is tot op mijn heupen doorweekt, net als mijn schoenen. En overal moddersporen, zelfs op mijn gezicht. Het ontbijt staat al klaar en ik moet zeggen dat ik daar best trek in heb. Ik besluit dan ook snel dat ik eerst ga ontbijten, en daarna met kleren en al onder de douche spring. Snel de natte spullen ophangen, fotospullen klaar zetten, nog even luieren en dan avontuur twee. Gister aan het einde van de middag heb ik al een gamedrive gemaakt, die stond eigenlijk vandaag weer op het programma, maar dat zou betekenen dat ik pas om 15.30 weer iets te doen heb. En dat is niet echt mijn stijl. Bovendien vond ik de twee uur van gisteren eigenlijk veel te kort. Gisteravond dus al afgesproken dat we vandaag na het ontbijt de hele dag op pad gaan. Dat is meer mijn ding. En zo gaan we om 10.30 voor avontuur nummer twee. In eerste instantie wil de gids ons achter in de gesloten jeep hebben, maar ik zou veel liever in de open laadbak zitten. Terwijl mijn gids denkt dat ik gek geworden ben, want dat is super oncomfortabel worden er twee lege kratjes in de laadbak gezet, kussentjes erop en klaar zijn we. Klaar voor een hele dag kijken en genieten en vooral ook lekker rustig aan kunnen doen. Hier kijken, daar gapen. En hoewel het eigenlijk niet mag neemt de gids ons mee naar de oever van de rivier waar we hipppo’s kunnen zien. Er waait aan de rivier een lekker briesje, en in de schaduw is het hier goed toeven. Dit is echt genieten.
Morgen om acht uur op pad. Op naar Liwonde. Ben benieuwd!

zatredag de 14e is eigenlijk vrijdag de 13e!

Beetje rare titel misschien, maar dat is wel wat het leek te zijn. Nu is het inmiddels zondagochtend. Ik schrik wakker. Niet van de wekker maar van de zon in mijn kamer. Het is inmiddels half acht en ik had toch echt de wekker om even na 7-en gezet. NA het checken realiseer ik me pas dat dat mijn normale tijd hier door de weeks was. En dan werkt het alarm niet op zondag. De wekker doet precies wat je zegt! Terwijl ik wakker geschrokken ben realiseer ik me ook dat ik een kleine kater heb. En dat is niet alleen van net iets teveel Kuche Kuche van zaterdag avond met een afscheidsdiner. Wat er dan nog meer gebeurt is? OK dan. Terwijl ik zaterdagochtend lekker aan het ontbijten ben en daarna de laatste puntjes op de i zet samen met de internet jongen, steelt een van de personeelsleden geld uit het kluisje op mijn kamer. Gelukkig kom ik er snel achter als ik spullen nodig heb uit dat kluisje omdat ik naar Zomba wil. Mijn camera lag er ook. Als ik het kluisje echter wil openen bemerk ik dat ie al open is. Inderdaad. De schrik slaat me even om het hart, want echt alle belangrijke spullen liggen hier. Mijn paspoort, bankpasje, creditcard, tickets en geld. Gelukkig is het alleen geld dat weg is. En niet mijn paspoort, niet mijn camera, niet mijn laptop of mijn telefoon. Maar het is wel zwaar K! Voor mijn trip moest ik nog een aantal dingen betalen in dollars en ik wil ook wel wat zakgeld hebben om nog wat extra dingen te doen. Dat wordt nu even anders. De dingen die ik nog moet betalen regel ik na een telefoontje per bank. Gelukkig snappen ze het wel. Maar ondertussen sla ik wel even aan het rekenen. Geldautomaten zijn hier namelijk erg dun gezaaid. Maar we gaan het regelen. Zoals al gezegd. Het is geld. Geen persoonlijke spullen. En als de nood aan de man komt kan ik nog altijd iemand in Nederland vragen geld naar me over te maken via Western Union. Desnoods met de gegevens van mijn eigen creditcard. Maar het verandert ook mijn plannen voor de invulling van mijn dag. Plan was om naar Zomba te gaan, en vandaar uit naar het plateau. Maar nu moet helaas eerst allerlei shit geregeld worden met de politie. We weten gelukkig wel wie het is. Housekeeping was op dat moment nog niet aanwezig, hun treft geen blaam. De enige die naar boven is geweest (lang leve de ene trap naar boven in het hotel die langs de receptie gaat!) is een van de laundry boys. De receptie heeft hem naar boven zien lopen en vervolgens is hij met de smoes van een zieke moeder huiswaarts gegaan. Het is duidelijk. De politie gaat hem thuis opzoeken in de hoop ook het geld terug te vinden. Maar ik realiseer me maar al te goed dat ze dat geld echt niet gaan vinden. Terwijl hij in de hal van het hotel zit te wachten komen Victor en Dorothy binnen. Je ziet hem spreekwoordelijk bijna wit wegtrekken. Het is duidelijk. En terwijl Victor en Dorothy zich meer dan verontschuldigen wordt hij flink aan de tand gevoeld door Jumbe, de hotelmanager on duty vandaag en de politie. Later ook nog door Dorothy zelf. Hij wordt geboeid afgevoerd. Heeft naast een slecht trackrecord (het is al eerder gebeurt) nu ook geen baan meer.
De klok wijst inmiddels twee uur aan en ik besluit alsnog naar Zomba te gaan, al is het alleen maar om even mijn zinnen te verzetten. Victor en Dorothy brengen me eerst naar Blantyre zodat ik wat geld op kan nemen en zetten me vervolgens af in Limbe. Vandaaruit ga ik gewoon met de lokale bus naar Zomba! Ook dat is Malawi. Victor en Dorothy verontschuldigen zich dat ze me niet naar Zomba kunnen brengen. Fuel gebrek heerst nog steeds. Jammer dat ik pas om 15.45 in Zomba aankom en geen tijd meer heb om naar het plateau te gaan. Maar het stadje is ook plezierig en lijkt meer op een stadje uit een wildwest film dan een Afrikaanse stad en de sfeer is relaxed. Geen haast. Geen getoeter. Frisse lucht. Niets mis mee om gewoon lekker rond te slenteren. En opnieuw zie ik het gebeuren. Voor me lopen twee toeristen. Ze worden overstelpt met vragen, iedereen klampt ze aan en ik kan hun schrik bijna voelen. En terwijl ik net zo blank ben heb ik nauwelijks ergens last van. Natuurlijk ook aan mij wordt gevraagd waar ik vandaan kom en of ik een taxi nodig heb. Maar dat laatste wordt aan iedereen hier gevraagd. Ik blijf het een bijzonder fenomeen vinden. Waarom zij wel en ik niet. Tegelijkertijd realiseer ik me ook wel wat de oorzaak is. Zij zien er overduidelijk uit als toeristen. Angstig om zich heen kijkend, kaart in de hand, terwijl ik er net iets anders inzit. De markt hier is leuk. Al snel hoor ik het gefluister dat er een MZungu loopt. Als een lopend vuurtje. Maar dat betekent ook dat ik overal een vriendelijk “He mama, how are you” krijg. Op de een of andere manier ook wel geruststellend. Als iemand me al lastig zou willen vallen dan is dat ook meteen bij iedereen bekend ☺. Terug in Limbe word ik op gehaald. En als we de dochters van Victor en Dorothy nog op moeten halen beland ik in een familie feestje. De drank vloeit rijkelijk en ik raak met wat dames aan de praat in de slaapkamer. Zo gaat dat hier. Het hele huis is toegankelijk. De TV staat aan, de kinderen rennen schreeuwend overal doorheen en uit een box schettert Malawiaanse muziek die meer op hete Zuid Amerikaanse samba lijkt dan het Afrikaanse tromgeroffel dat ik in mijn hoofd heb bij muziek uit Malawi. Best jammer dat we ervandoor moeten want ik vermaak me eigenlijk wel. Beetje kletsen, dansen met de andere dames, Fanta in de hand en eten in grote hoeveelheden beschikbaar in de keuken. Het is duidelijk een welgestelde familie die het ook helemaal niet vreemd vindt dat ik binnen kom vallen. Integendeel, gastvrijheid ten top: doe of je thuis bent. Mia casa es su casa gaat hier duidelijk op. De dochters maken zich klaar om op te stappen zodat we naar Dorvic (het hotel) terug kunnen voor een officieel afscheids diner met de familie en de mensen met wie ik het meest heb samengewerkt. Leuke verrassing!. Maar na de vierde Kuche Kuche (wat overigens van ochtend tot ochtend betekent) begint het bier een beetje naar mijn hoofd te stijgen en begint ook het licht langzaam uit te gaan. Ik besluit dat het mooi geweest is. Het is half een en ik moet mijn tas ook nog pakken. En dan komt het moeilijkste deel. Want iedereen die er nu is is me de afgelopen twee weken wel dierbaar geworden. Afscheid nemen is best lastig als je zo nauw met mensen samen gewerkt hebt, veel gepraat hebt, veel gedeeld hebt. Ze waren twee weken mijn familie en hebben er alles aan gedaan om het me naar de zin te maken. Maar ook open te staan voor veranderingen en aanpassingen. En ik? Ik heb misschien wel veel meer geleerd dan zij. Want de afgelopen twee weken waren best heftig met lastige issues die aangekaart moesten worden. Want hoe vertel je een vader dat zijn dochter de zwakste schakel in het geheel is maar wel op een belangrijke plek zit. Of hoe vertel je op een politiek correcte manier dat de staf is wat het management doet. Dus niet de staf veroordelen maar eerst naar zichzelf moeten kijken. Best lastige kwesties. Maar wel weer een uitdaging. Ik wilde een uitdaging en kreeg een uitdaging. Een uitdaging die veel groter was dan ik verwachtte. Die me op de toppen van mijn tenen liet lopen en alle grijze hersencellen op volle snelheid aan het werk zette. En guess wat? Ik heb me staande weten te houden! Letterlijk weer mijn grenzen verlegd. Kreeg er energie van hoewel er ook momenten waren dat ik er letterlijk een nachtje over wilde slapen. Maar gelukkig was er altijd Marloes van SharePeople op wie ik terug kon vallen. Die me op afstand met raad en daad terzijde stond, met wie ik kon spiegelen en me van advies voorzag. Zonder haar hulp had ik het een stuk lastiger gehad!

Terwijl ik dit tik, zit ik inmiddels in Majete Game reserve. Buiten bij het restaurant, uitzicht op een waterhole. In de verte zie ik whartogs lopen. Een waterbok loopt voorbij en ook twee olifanten verschijnen. Ben een gelukkig mens dat ik al dit moois mag zien, ook met minder dollars op zak!

Onveilig

Nee, niet schrikken, want het is hier verre van onveilig. Maar er zijn natuurlijk ook momenten dat dat anders is. Zoals afgelopen dinsdag nacht. Toen een of andere idioot om 2.30 's nachts door de gangen van het hotel rondliep, schreeuwend en zingend. Ik hoorde de receptie benedenhem tot rust manen, maar het duurde wel even voordat het zover was. Ondertussen bonkte hij op deuren. Heb me toen wel onveilig gevoeld. Maar dat duurde gelukkig maar even. De dag daarna is hij door alle sterke mannen hier zijn kamer uitgezet en overgedragen aan de politie. Zo maak je nog eens wat mee!

De afgelopen dagen vooral bezig geweest om de laatste puntjes op de i te zetten hier op het project. Laatste meetings (met heerlijke samosa's bij de koffie) en goede gesprekken. Het lijkt erop alsof iedereen nu ook wel in de gaten heeft dat er daadwerkelijk veranderingen plaats moeten vinden. Strategie is goedgekeurd en ook het feit dat ik iedereen voor een deel van de uitwerking verantwoordelijk heb gemaakt viel in goede aarde.
Nu resten slechts de laatste punten. Het loyalty programma staat op poten. Een lekker simpel programma, zonder spaargedoe of klanten kaarten. Voordeel voor alle klanten en meer voordeel voor de terugkerende klanten. En natuurlijk ook voor de B2B klanten een aantal voordelen. Peanuts nu, zo'n programma na het werk van de afgelopen weken. En dat is ook wel lekker. Gewoon in een middagje de grote lijnen voor zo'n programma uitkunnen zetten, alles op papier kunnen zetten en dan verder invullen. Kortom, vandaag de laatste dag zeker geen stress mee. Straks alles officieel overdragen aan Victor en nog wat hand en span diensten doen. En vooral ook Eldridge laten zien dat cappucino maken helemaal niet zo moeilijk is :)

Als ik terugkijk op deze twee weken voel ik me wel voldaan. Ik heb mijn eigen grenzen op het gebied van kennis en aanpak behoorlijk verlegd. Heb op een aantal punten ook mijn verantwoordelijkheden genomen die ik normaal niet zo snel genomen zou hebben. Goed om te weten dat ik ook zwaardere trajecten die niet alleen over marketing gaan gewoon aankan. Leuk ook om sturend bezig te zijn, anders dan de meer operationele rol die ik normaal gesproken heb. Leuk ook om te coachen, te zien dat ik mensen hier aan het denken heb gezet. Heb met Alex de hotel manager afgesproken dat ik het leuk vind om hem ook op afstand te blijven coachen. Dat zijn de mooie dingen. Ik ga in ieder geval met een erg plezierig en voldaan gevoel de komende twee weken echt in de relaxstand en zal jullie natuurlijk op de hoogte houden van mijn avonturen!

Paaseieren

Ja, die hebben ze hier dus niet. Gelukkig maar, want zonder die paaseieren hoefde ik ook niet op mijn knieen kruipend de hotel tuin door. Dat is me gelukkig bespaard gebleven. Maar wat heb ik dan wel gedaan.
Afgelopen zaterdag met Alex (hotel manager) Blantyre in geweest. Lekker rondgedwaald over de local markt. Als ik hier ben merk ik hoe ik Afrika eigenlijk mis. Voel me thuis hier. Merk wel dat ik redelijk wat gewend ben en eigenlijk nergens meer vreemd van op kijk. In die zin lijkt Malawi ook op Kenia en nog veel meer op Tanzania. Maar waar ze daar altijd van alles van je willen weten, kan ik hier redelijk rustig lopen. Wat ik wel merk is dat het project me hier behoorlijk bezig houd. Mijn camera zat in mijn tas, maar ik kon me er niet toe zetten te gaan fotograferen. Teveel andere dingen die door mijn hoofd spoken. Ja, ik heb wel foto's gemaakt. Of liever plaatjes geschoten want dat zijn het. Gefotografeerd met mijn hoofd, niet met mijn hart. Weet eigenlijk ook wel dat ik dan eigenlijk niet zou moeten schieten, maar toch wil je dingen vastleggen. Afijn. Tot zover de zaterdag. Heb me eigenlijk wel vermaakt. Alex is plezierig gezelschap om mee op stap te zijn.
En na zo'n dagje rondslenteren heb je dus gewoon spierpijn in je kuiten. Niet zo verwonderlijk natuurlijk, want in Nederland loop ik niet anders dan de hele dag op hoge hakken. Rondslenteren hier is gewoon op mijn slippertjes, en het is hier ook nog eens heuvelachtig. Dus bij de markt, trappetje op, trappetje af. Heuveltje op, heuveltje af. En had ik al verteld dat de straatjes op de markt niet echt vlak geplaveid zijn? Bij deze dus. Mooi excuus ook om de zondag te verdoen in de hotel tuin aan het zwembad. Lekker lui lezend, af en toe even kletsen met de vriendin van Alex die me gezelschap houdt. Ook kennis gemaakt met Kuche Kuche (koetse koetse, zo ongeveer) het locale bier. Helemaal niets mis mee. Drinkt lekker weg, en lijkt meer op ons witbier dan Heineken of Grolsch. En al zo luierend niets doen gaat ook de zondag gewoon rap voorbij. Bedje in, nog even tv kijken en power breakdown. Geen probleem zo rond een uur of 10. Midden in de nacht wordt ik wakker van de TV die plotseling aangaat. Er is weer electriciteit. Airco kan weer aan en dat is best lekker nu. Totdat ik om een uur of half zeven weer wakker wordt omdat de airco uivalt. Opnieuw geen electriciteit. En als ik ga ontbijten nog steeds niet. Dus ook geen koffie, thee of gebakken eitje. Ik ga nog wel aan het werk, maar als om 1 uur ook de accu van mijn computer leeg is moet ik eraan geloven. Gedwongen niets doen. Ben allang blij dat ik mijn e-book opgeladen heb, anders was de verveling best groot. Dus opnieuw een groot deel van de dag nu gedwongen luierend doorgebracht. In de tuin is een grote grill neergezet om iedereen toch van wat eten te kunnen voorzien. Maar het is best lekker als ergens om 7 uur het licht weer aangaat... Tot zover het paasweekend.

Vanochtend management meeting. Had een aantal issues op de agenda gezet die de monden behoorlijk losmaakten. Ik geloof dat ze zich eindelijk realiseren dat het anders moet. Victor heeft open kaart gespeeld over de financiele situatie (agendapunt: lonen nog niet betaald, twee mensen die daardoor niet gekomen zijn), maar ik heb daarbij wel aangegeven dat het feit dat mensen nog niet betaald zijn als een lopend vuurtje door Blantyre kan trekken met alle gevolgen voor het imago van dien. Ook open kaart over aantal andere issues, waarbij hij ook zijn dochter flink tot de orde heeft geroepen.
De strategie ligt er inmiddels ook: naar aanleiding van de workshops en de uitkomsten daarvan letterlijk een strategisch kompas gemaakt. Ervan uitgaande dat de route naar het noorden het belangrijkste is. En dat is in dit geval service. Als ze de route naar het noorden niet kunnen vinden, kunnen ze ook de andere routes niet vinden. Leuk om even met de strategie te freewheelen. Creatief te zijn en zien dat het aanspreekt. Nu de uitwerking. En die ga ik maar simpel houden. Een schema waar ze aan moeten denken als ze van start gaan of projecten op gaan pakken en verder voor elke windrichting een aantal adviezen en aanbevelingen. Hoop dat ik morgen alles af kan ronden om daarna nog een start te maken met e opzet van een loyalty programma. We hebben inmiddels plannen om ook Air Malawi hierin te betrekken omdat die een van onze grootste business partnes is. Hoop dat ik deze week samen met Victor en Eldrigde nog met Air Malawi om tafel kan om te kijken welke mogelijkheden er liggen.

Deze klus is me zeker niet aan komen waaien. Heb er flink aan moeten trekken en moet er nog steeds flink aan trekken. Maar het feit dat ik het gevoel heb dat dat ik zaken recht heb kunnen trekken en ze een richting mee heb kunnen geven sterkt me. Opnieuw realiseer ik me dat ik veel meer kennis heb dan ik dacht. En dat die kennis zich niet alleen beperkt tot marketing. Mooie ervaringen. Letterlijk uit mijn comfort zone. Dat was wat ik nodig had, wat ik wilde... en dan komt het meestal ook.

Nog een paar dagen flink aan de bak... met koffie en gehaktballetjes natuurlijk (af anders wel gebraden kippenpootjes :))

Goede vrijdag, vreemde vrijdag

Vreemde vrijdag omdat de rest van de wereld al op de hoogte is van de dood van de president van Malawi, er hier in het nieuws nog niets officieel gemeld wordt. De nationale radio, tv en kranten blijven spreken over een kritieke situatie en over het feit dat hij naar Zuid Afrika vervoerd is.
Vreemde vrijdag omdat sommige mensen toch al feestvierend de straat opgaan om de dood van de president te vieren.
Vreemde vrijdag ook omdat het management het blijkbaar niet nodig vindt aanwezig te zijn.
Vreemde vrijdag omdat er een major power breakdown is die van ca. 15.30 - 20.30 duurde.
Vreemde vrijdag want ook de fuel in de generator is op en zo zitten we echt in het donker met wat kaarsjes.
Vreemde vrijdag, want in een informeel gesprek met Victor ontdek ik waarom twee van zijn kinderen hier werken. Niet omdat ze dat zo graag willen, maar omdat ze simpelweg geen andere job kunnen vinden. En dan vind ik het niet zo raar dat het niet zo soepel loopt. Waar een powerbreakdown al niet goed voor is. Maar ondertussen ben ik wel mijn hoofd aan het breken hoe ik dat onderwerp nu eens op een politiek correcte manier onder de aandacht ga brengen. Maar daar heb ik gelukkig nog het hele weekend voor...
Maar ook goede vrijdag, omdat ik bij sommige leden van het MT zie dat ze echt bezig zijn om veranderingen door te voeren.
Goede vrijdag ook omdat we vandaag ook meer stappen in het proces aan het maken zijn en de receptie en het restaurant eindelijk opgeruimd zijn.
Goede vrijdag omdat we mooie stappen aan het maken zijn op het gebied van linkbuilding, seo en informatie op de website. En waarbij de internetnerd die het hotel hier adviseert over wat en hoe zich nu af begint te vragen wie er naast hem zit omdat ik maar vragen blijf stellen over de techniek, de mogelijkheden en de onmogelijheden. Zoveel kennis aan de andere kant van de tafel is hij duidelijk niet gewend, maar het werkt wel goed want in mum van tijd is er een template voor een nieuwsbrief, hebben we e-mail adressen, zijn de foto's op de site aangepast en zijn er extra pagina's aangemaakt. De marketing manager van het hotel zit er als een soort van flabbergasted bij. Het gaat hem even twee stappen te snel, maar hij is wel blij met het resultaat!

Zo ongeveer ga ik het weekend in. Terugkijkend op een bijzondere week. Een leerzame week. Een week met verrassingen. Een week vol verwonderingen. Een week waarin de piketpaaltjes voor zowel het hotel als voor mij op een andere plak staan dan aan het begin van de week. Nu even tijd om te relaxen. Hoop dat er fuel is om even de stad in te gaan om meer te zien dan alleen het hotel... Fuel is hier inmiddels wel een toverwoord aan het worden...

Woensdag gehaktdag

Tsja, wat moet je met zo'n titel. Maar hier hebben we tijdens de break tijdens de ochtend sessie gewoon gehaktballetjes bij de koffie. Van die wat kleinere, lekker pittig en die bij de borrel niet zouden misstaan. Overigens zijn er naast de gehaktballen ook gewoon muffins aanwezig. Maar dat geheel terzijde.
Inmiddels tot over mijn oren in het project. Wat aanvankelijk een mooie uitdaging leek op marketing gebied heeft zich ontwikkeld tot een flinke klus op het gebied van change management. Ik heb gisteren een best lastig gesprek gevoerd met de chairman van Dorvic om de situatie onder de loep te nemen. Aangegeven dat als hij wil dat het hotel volgend jaar nog bestaat er flink veranderd moet worden. En dat marketing daar in kan helpen maar dat dat niet het enige is. En toen kreeg ik na flink doorvragen ook veel meer te horen. De financiele situatie is slecht, erg slecht. Victor heeft dingen moeten verkopen om de salarissen te kunnen betalen. Is letterlijk zijn oude dag voorziening in het hotel aan het stoppen. Betaalt zichzelf en zijn vrouw geen salaris uit uit het hotel. Lening van de bank die nog betaald moet worden staat ook nog open. Een accountant die op eigen houtje bedacht heeft dat je maar geen belastingen hoeft te betalen. Heb hem op de man afgevraagd wat hij gaat doen als de nood aan de man komt. Of hij dan koste wat het kost het hotel in de familie wil houden met alle gevolgen van dien of dat hij bereid is om naar investeerders te zoeken die ervoor kunnen zorgen dat het hotel weer up en running wordt. Gelukkig is hij ook tot dat laatste bereid. Wat me vooral opvalt is zijn onmetelijke positieve inslag. Hij blijft maar zeggen het gaat lukken, het gaat lukken. Maar dat is misschien ook wel de reden dat hij de werkelijke situatie nog even voor zich uitgechoven heeft. Ik vind het ook best lastig om op een positieve manier aan te moeten geven dat dingen anders moeten. Dat het Sr. management niet senior genoeg is. Dat hij zelf ook echt een rol moet gaan spelen om mensen te begeleiden. Zonder hem gaan ze het niet redden. We zijn dan ook flinke maatregelen aan het nemen. Kijken hoeveel mensen we minimaal nodig hebben om het hotel draaiende te houden. Stop op recruitment. Betere begeleiding voor de mensen. Taken en verantwoordelijkheden doornemen. Dagelijkse briefing aan de staf, wekelijkse management meeting. Coaching on the job door de managers aan hun teamleden. En gelukkig zien we al dingen gebeuren. Management die open met elkaar praat, deelt, elkaar helpt. Ik heb nu de rol van "dhr Reimers" op me genomen. Iedereen die de programma's met Herman den Blijker kent weet waarschijnlijk precies wat ik bedoel nu. Ik probeer ervoor te zorgen dat de service naar een hoger peil gaat. En dat betekent bijvoorbeeld ook dat de staf niet meer achter de computer in de hal mag zitten. Ook al is dat de enige computer die gebruikt kan worden. Er komt nu in ieder geval een computer in een kantoor te staan waar elk staflid gebruik van kan maken, net als een computer achter de balie. Muziek die door de hal schaterde is tot een mooie achtergrond terugedrongen. Gelukkig is iedereen op de hoogte (was voorwaarde!) en ik zie ook dat het de mensen hier bezig houdt.
Morgen ga ik een training geven die gaat over leiderschap (hoezo uit mijn comfort zone stappen...). Wat is het, hoe ga je ermee kom, stijlen, rollen en verantwoordelijkheden. En speciaal voor het management nog een extra deel in de training: de 7 habits van Covey. Als kers op de slagroom heb ik samen met de hotel manager nog 2 cases in elkaar gedraaid en mogen ze ook zelf aan de slag. Ben benieuwd hoe dat allemaal uitgaat pakken! Ben ook benieuwd wat ik morgen bij de koffie aan zal treffen. Gehaktballetjes of zullen het alleen maar muffins zijn...

De eerste indrukken

De eerste indrukken zijn best heftig. Fuel is hier een toverwoord. Als er fuel is is er business. Is er geen fuel dan geen business, of je moet de fuel duur willen betalen op de zwarte markt. Hoorde gisteren dat er in een supermarkt gevochten werd om de laatste suiker. Geen fuel = geen transport = geen bevoorrading. En dat zet je wel even met beide beentjes op de grond. En als er fuel is dan kun je ook niet je simpelweg je tank volgooien... Ik weet nu dat ik liever wat extra betaal voor de benzine dan dat er geen benzine is. Heftig!

Vandaag ook officieel kennisgemaakt met iedereen, en meteen maar de eerste workshop gedaan. Lopen we in ieder geval al een dag voor op schema. Gelukkig werkt iedereen wel mee, zeker tijdens de workshop, hoewel het wel trekken en duwen is. Daarna eerste bevindingen op papier gezet en een start gemaakt met het marketing plan. Gezeten met de marketing manager, die na de lawine aan informatie die ik vanmiddag over hem heen uitgestort heb zich hopelijk beseft dat marketing betrekking heeft op het toale bedrijf. Dat branding een onderdeel is, maar in zijn geval ook huisstijl en PR. Die zich hopelijk ook realiseert dat online en social in het huidige marketing vak niet meer weg te denken zijn en deel uitmaken van de strategie. Dat worden nog wel een paar lesjes...
Tijdens het opzetten van de SWOT en de positionering ben ik echter wel flink geschrokken. Het gaat hier niet over een marketing strategie, maar het gaaat hier uiteindelijk over een veranderingstraject. Marketing is daar maar een heeeeeel klein onderdeeltje van.
Maar het betekent voor mij wel een nieuwe uitdaging. Ook ik moet hier mijn grenzen verleggen, graven in wat ik weet en hoe we alles goed op de rit kunnen krijgen. Een mooie uitdaging waar het marketingplan slechts onderdeel van is.

Morgen workshop 2, proposities bij de barrieres die we vandaag gedefinieerd hebben. Daarna om tafel met de board. Vertellen dat de situatie niet rooskleurig is. Dat er kansen zijn maar dat hij daarachter moet staan en dat er wellicht beslissingen genomen moeten worden die niet leuk maar wel noodzakelijk zijn. Als we alles op de rit hebben ook om tafel met de accountant. Simpelweg kijken wat er kan, wat er moet. Een uitdagend traject moet ik zeggen dat ook behoorlijk veel van mezelf vraagt. Niet twijfelen maar doen. Maar ik ben niet rooskleurig over de toekomst van dit hotel... afijn... to be continued!

Wachten...

Zo de reis naar Blantyre zit erop. En wat voor reis. Het reizen verliep voorspoedig, maar het was vooral het wachten dat me bij gebleven is. Wachten in de rij voor immigratie in Johannesburg. Bijna twee uur. Jammer van de vroege aankomst. En de volgende ochtend weer wachten in de rij voor de vlucht naar Blantyre. Een uur. Wat was ik blij dat ik vroeg was. Daarna opnieuw wachten voor de paspoortcontrole. Opnieuw een uur. Tijd om te shoppen was er niet meer. Rechtstreeks naar de gate en wachten in het vliegtuig, want ik was niet de enige die lang had moeten wachten. En als bonus wachten na aankomst in Blantyre. Niet gewoon wachten, maar wachten in het vliegtuig omdat het te gevaarlijk was om het vliegtuig uit te gaan door hevige regenval en heftig onweer. Toch ook bijna een uur. Ik heb veel meegemaakt, maar dit was ook voor mij de eerste keer. Maar het wachten is nu voorbij!

Aangekomen in het hotel, opgehaald door Dorothy en Victor. De eigenaars van het hotel waar ik de komende twee weken verblijf, maar die ik ook ga helpen met hun marketing. Relaxed hotel met alles erop en eraan. Nu de bezoekers nog, want dat is het enige dat nog ontbreekt!
Afijn... ga zo even Blantyre in, even sfeer snuiven. Vanmiddag informele lunch met de staff hier. Ben benieuwd!

Meer avonturen volgen!

Back to Africa

Mijn leven is wat mij betreft een groot avontuur. En binnen dat ultieme avontuur is altijd ruimte voor nog meer avontuur. Ruimte om mijn horizon te verbreden. Nieuwe plekken te zien. Nieuwe geuren op te snuiven. Nieuwe indrukken op te doen. Nieuwe mensen te leren kennen. En ook nu sta ik opnieuw aan de vooravond van een avontuur. Back to Africa. Terug naar het continent dat me tot vorig jaar nog niets zei. Maar wat diepe indruk maakte. Opeens kwamen oost en west, noord en zuid bij elkaar. Yin en Yang waren opeens in evenwicht. Ik vond er mijn hart terug, mijn ziel. Opeens was het of op een plek, alles, maar dan ook letterlijk alles samenkwam. Werk, schrijven, fotograferen, leven, liefde, vrijheid, uitdaging, avontuur.

Nu dus opnieuw een avontuur. Niet Kenia. Niet Tanzania. Maar Malawi. Een van de armste landen van Afrika. Ingeklemd tusen Mozambique, Zambia en Tanzania. Een project voor SharePeople. Een lokale ondernemer op weg helpen met mijn kennis. ShareKnowledge. Een hotel in Blantyre dat wel wat meer gasten kan gebruiken, Mooie uitdaging waar ik ontzettend veel zin in heb.

Ik vertrek vrijdag. Eerst een stop in Johannesburg, een nachtje slapen en dan zaterdagochtend in ruim 2 uur doorvliegen naar Blantyre. En daar start dan meteen mijn avontuur. Ik word door de opdrachtgever Victor Mbewe en zijn vrouw opgehaald van het vliegveld. Het zal vreemd zijn om in een luxe hotel te verblijven. De afstand arm rijk word daarmee nog groter. Ik hoop dat ik zaterdag en zondag nog even de tijd hebt om Blantyre te zien. De eerste sfeer op te snuiven en mijn eerste foto's te maken. Want ook dat ga ik heel veel doen. Naast het werken, fotograferen. Mijn coaches komen nog met een mooie opdracht waar ik me denk ik wel 4 weken op stuk kan bijten. Twee uitdagingen dus eigenlijk.

Op dit blog mijn avontuur in Malawi tijdens het werken, maar ook tijdens het rondreizen in Malawi en Zambia. Op dit blog ook een paar foto's zodat jullie mijn avontuur ook een beetje mee kunnen beleven.

Ik zou het leuk vinden om jullie commentaar te lezen!


Zouden de zonsopgangen in Malawi net zo mooi zijn als hier in de Masai Mara in Kenia?