The force is with me...

Er zijn van die dagen dat alles een gouden randje heeft Ondanks alles. Dat alles lijkt te lukken en alles op zijn plek valt. Dit was een van die dagen.
Voor ik naar IJsland ging zei ik al gekscherend, maandag de 28e december, dat is mijn dag. Me toen nog niet realiserend dat dat ook zou gebeuren.  Maar wel dus. En eigenlijk gebeurde het al veel eerder. Op de weg naar Grundarfjordir fluisterde er en in mijn achterhoofd al dat stemmetje. Je gaat orca's zien en noorderlicht, en ik kon alleen maar hopen dat dat waarheid zou worden.

Maar the force bleek strong te zijn. En hoewel het weer voor de orca trip gewoon slecht was met kou, wind en sneeuw gingen we op pad. En na een uurtje varen waren ze er, Orca's. Killer Whales. Prachtig om te zien. En op de boot was het muisstil. Af en toe geklik van camera's en ohh en ahh geroep. En ze bleven maar komen. Rondom de boot. Wat een spektakel. Op een gegeven moment alleen nog maar gekeken. Genieten. Verwonderen door een waas van tranen.  En dat was pas het eerste deel, de orca's. Want hoe sterk de force was dat bleek 's nachts pas.
Diep weggedoken onder mijn dekbedje en in mijn eerste slaap werd ik  uit mijn slaap gerukt door geklop op de deur: Noorderlicht! Mijn camera stond al klaar, ik hoefde alleen maar snel in mijn spullen te schieten en ik kon naar buiten.
En ja, opnieuw danste de hemel...!

De hemel danste
geen heftige dans
maar een zachte wals
als tegenhanger
van het onstuimige weer
kunstjes vertonend
net in dat ene stukje
onbewolkte lucht
En ik?
Ik danste mee
achter mijn camera
het schouwspel
absorberend...

looking back on Japan

Kyoto, twee weken na aankomst. Japan heeft indruk op me gemaakt. Indruk op een totaal andere manier dan ik verwacht had. Ik verwachtte hi-tec cities, alles georganiseerd en een prachtige natuur. En ja, dat kreeg ik ook. Maar ik kreeg meer. Ik kreeg tradities die naadloos overvloeien in de moderne wereld. Heden en verleden samen.

Lang voor ik vertrok naar Japan had ik al beelden in mijn hoofd van de foto's die ik wilde maken als ik er zou zijn. En vlak voor vertrek nam k me voor om met minimaal 2 van die beelden in mijn hoofd, omgezet in daadwerkelijke foto's thuis te komen. Een van de apen in het water, met een waas van  mist. De ander van een nog groter mysterie: een geisha. De apen kreeg ik gepresenteerd op een dienblaadje. Hoewel het geluk ook hier aan mijn kant was doordat ze een dag voor ik ze bezocht voor het eerst sinds een aar weken weer beneden gesignaleerd waren. Noem het geluk, maar het voelde alsof ze er speciaal voor mij waren.

En toen Kyoto. Een stad waarin ik me meteen thuisvoelde Niets vreemds had ondanks dat alles onleesbaar was. Een stad die ik al in mijn hart gesloten had nog voor ze besloot haar grootste geheim prijs te geven. Het mysterie van de geisha onthullend. De eerste geisha's zag ik in Gion, Pontocho-dori. En ik was compleet en totoverdonderd door de aanblik. Ze lieten me achter met mijn camera werkloos in mijn handen. De dag daarna zag ik opnieuw geisha's, minder onverwacht, maar nog net zo indrukwekkend. En daarna op een moment dat ik het opnieuw niet verwachte, dwalend door wat straatjes in Gion kwam ik op nieuw een geisha tegen. Klaarlichte dag. De vriendelijkheid zelve toen ik vroeg of ik mocht fotograferen. Duidelijk geen haast en speciaal voor mij terwijl ik de camera's van anderen om me heen al hoorde klikken. En ik zat in mijn eigen vacuüm, mijn eigen parallelwereld, hoorde alles, zag alles, maar zweefde, buitelde, vergat alles om me heen, focussed op alleen mijn camera en de geisha. Alles voor de perfecte foto. Los van tijd. Los van plaats.

Het mag duidelijk zijn. Een geisha zien was in ieder geval voor mij iets heel speciaals. Voor heel even  een blik in een wereld die niet van deze tijd is. Een tipje opgelicht van dat mysterieuze leven.  Het hoofdstuk is voor mij nog niet af. Ik moet terug naar Kyoto. Nog veel meer zien en vooral me verdiepen in die mysterieuze wereld van de geisha's.

Nu thuis op de bank. Ik kijk naar de muur en daar hangt een fantastische serie foto's van kimono's en obi's. Kleurrijk en bijzonder. En daaronder een foto met dat perfect gebeeldhouwde witte gezicht...

A glimpse only

Kyoto. Voor  mij hangt aan de naam Kyoto een heel verhaal. Natuurlijk de verhalen van de geisha's. Het boek memoires van een geisha ga ik zeker opnieuw lezen als ik weer terug ben, en ook de film ga ik weer bekijken. Maar Kyoto is voor mij nog veel meer. Mooie magische plaatjes van oranje aaneengeschakelde poorten:Fushimo Inari Taisha. De plaatjes op internet geven lang niet weer hoeveel van deze poorten er eigenlijk zijn. In de drie uur durende rondwandeling over de berg loop je voortdurend onder deze oranje poorten. Langs tempeltjes ook weer met oranje poorten. Een indrukwekkend geheel! Kyoto is voor mij ook het Gouden Paviljoen. Het boek "het gouden paviljoen"  maakte grote indruk en dan straks met eigen ogen te zien dat is helemaal bijzonder. Maar dat komt morgen! Vandaag bijna de hele dag doorgebracht onder de oranje poorten, slurpend soep gegeten in een van de vele eettentjes en weer terug in Kyoto nog even relaxed aan de koffie om plannen voor morgen te maken.

En dan, zomaar, aan het einde van de middag. Het is al donker als ik door een van de nauwe straatjes richting mijn hotel loop. En daar was ze. Ik keek haar aan. Haar witte gezicht spiegelde in het licht van de lantaarn. Perfecte harmonie. Rode lippen. Verwonderd keek ik haar na. De w-vorm in haar nek die haar huid bloot liet duidelijk zicht baar. Overdonderd. Het klepperen van haar slippertjes tikte nog na als een echo. En daar stond ik. Verwonderd en overdonderd. Ze bestaan echt dacht ik nog. En voor ik er erg in had kwam er nog een langs. In mijn ooghoek zag ik haar aankomen. Maar het schouwspel was te geweldig. te overweldigend. Mijn camera hing als verlamd in mijn hand. Ik kon alleen maar kijken. Genieten. Verwonderen. De wereld van geisha's. Ze bestaan dus echt. Echt zoals in alle boeken, in films. Als je erin in gelooft is het geen sprookje mee. Maar als je het met je eigen ogen ziet worden dromen soms gewoon werkelijkheid.

Vooralsnog bestaat ze als beeld allen nog in mijn hoofd. Ik weet nu echter wel waar ik de grootste kans heb opnieuw een geisha tegen te komen. En deze keer ben ik voorbereid!

Snow Monkeys

Los van tijd
Volledig opgaand in het moment
het moment van zijn, genieten en verwonderen
Tijd en plaats
en alles om me heen vergetend
Alleen het moment dat telt
voelend, wetend, zwevend
op een plek waar tijd
even geen rol speelt

En dan de beelden. Apen badderend in in het warme water. Zichtbaar genietend, volledig ontspannen ondanks het feit dat alle aanwezige camera's op ze gericht zijn. Ze gedragen zich als volleerde fotomodellen. En hoewel ik hier gister ook was was vandaag speciaal. Misschien wel juist omdat ik er gister ook was. Maar vandaag waren de aapjes er speciaal voor mij. Tenminste zo voelde het.
Bij het busstation kreeg ik al de mededeling dat er nog geen apen gesignaleerd waren, maar ik nam de gok en kocht toch een retourtje Snow Monkey Parc. Gister al besloten om vandaag aan het begin te starten met een lekkere latte en pas daarna op weg te gaan. En ja, ook aan het begin van het pad naar het park hing het bericht. No monkeys... Maar net voordat ik bij de kassa aankwam hoorde ik dat ze beneden waren. Kwestie van timing!

Groene kitkat en slapen op een matje...

Traditioneel en tegelijkertijd modern. Buigend door het leven met in hun hand de nieuwste telefoon. Niemand kan zonder. In de metro staart iedereen naar zijn schermpje. Of leest tijdens de ochtendspits een hoofdstuk uit het nieuwste boek weg. Dat dan ook weer. Waar je als je naar de wc gaat je een verwarmde bril kunt verwachten. Compleet met douche, met koud of warm water. Wat jij wilt. Naar de wc gaan wordt een klein avontuur op deze manier. Fietsen doe je hier gewoon op de stoep. En de laatste trend in paraplu land is hier doorzichtig. Waar groene oplos thee normaler is dan koffie. De treinen zonder uitzondering op tijd tijden. En roken doe hier gewoon in het restaurant, tenminste als dat zo aangegeven is. Egg rolls zijn hier een hotdogbroodje met inplaats van de hot dog een eiersalade en op het perron koop je de lekkerste sushi voor weinig. In de supermarkt ontdekte ik naast de gewone kitkat ook een groene versie (groene chocola / groene thee),  (en de pure versie ook trouwens) en een hamburger eten ook dat doe je met stokjes. Slapen gebeurt op een matje, dat overigens beter ligt dan veel van de hotelbedden die ik in de loop der jaren meegemaakt heb. Het gemiddelde straatbeeld hier wijkt niet af van het Nederlandse, totdat je er een spot. Een Manga meisje. Gekleed als een pop. En ja. daar heb je ook gewoon winkels voor, met pruiken, schoenen, jurken en alles wat je je maar bedenken kunt. Oud gaat hand in hand met nieuw. Soms waan ik me nog gewoon in Amsterdam op een regenachtige dag en dan opeens in een zijstraatje weet ik weer dat ik een stuk oostelijker zit. 

Afijn, voor degenen die het nog niet geraden hebben ik zit in Japan. Maar laat ik bij het begin beginnen. 

Al maanden stelde ik het ook maar denken aan reizen uit. De informatie voor de trip die ik wilde maken zit nog vrijwel ongelezen in mijn mailbox. Ik bleef maar uitstellen. En toen opeens viel alles samen. Een aantal artikelen, foto's en een aanbieding van de KLM. Dat was twee weken geleden. En ja, soms kunnen dingen dan snel gaan. Ik wist waar ik heen wilde. De beelden die ik wil schieten zitten al lang in mijn hoofd. De sneeuwapen in het warme water. Al dan niet met sneeuw. Maar nog veel meer de geisha's. Getriggerd door een tentoonstelling die ik afgelopen jaar in Leiden zag. 

En natuurlijk genieten van al het andere dat Japan te bieden heeft. 

Terwijl ik dit schrijf regent het inmiddels al twee dagen aaneen. Ik ben met de trein (jawel ook die snelle!) vanuit Osaka naar Yudanaka vertrokken en los van de eerste indrukken in Osaka, ga ik morgen echt oppas. De sneeuwapen zien. Lijkt me raar. Die apen te zien badderen in een heet water bron. Gewoon omdat ze het lekker vinden. Net als wij. Zaterdag vertrek ik naar Takayam. Klein Kyoto in de Japanse Alpen, En maandag naar Kyoto en dan weer terug naar Kyoto. 2 weken maar, maar oh wat is het heerlijk om weer weg te zijn...

Hieronder de eerste beelden. De jetlag wegschieten in de regen!