Bagage met vertraging. Sneeuw en kerstkransjes

De eerste dag van het nieuwe vliegveld in Marrakech en wij hebben de primeur. Helaas ook een negatieve primeur want hoewel wij de overstap van Casablanca naar Marrakech met wat sprintjes weten te halen lukt onze bagage dat niet. Bijna twee uur later dan gepland stappen we zonder bagage in de auto die ons naar ons hotel brengt, een klein uurtje rijden vanaf Marrakach.

Duizenden sterren schitteren aan de hemel als we aankomen. De nacht is koud maar kraakhelder. In onze kamer brandt de potkachel en straalt een aangename warmte uit. De zon lacht ons de volgende ochtend tegemoet. Nu nog zien dat we onze bagage terugkrijgen, pas dan is alles compleet.

Het lot brengt Mohammed en ons samen. Hij brengt ons in zijn witte Mercedes richting Marrakech, regelt een bezoekje naar de supermarkt zodat hij zelf, uiteraard achter onze rug om, ook wat sterke drank in kan slaan en weet de beste koffie te vinden op de terugweg. Hij weet veel van de omgeving en wijst ons erop dat er zaterdag een Berber markt is in Asni. En daar hebben we wel oren naar. Tijdens de koffie bespreken we onze plannen met hem. Uiteindelijk komt het erop neer dat hij ons de komende dagen van hot naar her brengt.

De berber markt is een schot in de roos. We komen oren en ogen tekort. Niet alleen wordt er van alles verkocht hier maar heeft de kapper een plek naast de groente, net als de tandarts en de barbier. Maar het meest bijzondere is de dokter die hier spreekuur houdt. Een garage, meer is het niet. Een gedeelte afgeschermd met een gordijn, of niet. Iedereen heeft een mening over wat er moet gebeuren. Maar de dokter heeft het laatste woord. De markt vormt een bizar contrast, de drukte van de koopmannen en alle kopwaar tegen een achtergrond van besneeuwde bergen en strakblauwe lucht. Hier zijn we thuis! Imlil is nog steeds het dromerige dorpje dat het was. Waar meer ezels zijn dan auto's. De bergen hier zijn bedekt met sneeuw maar in het zonnetje uit de wind is het erg aangenaam vertoeven.

Het blijft bijzonder om 's ochtend buiten in de zon te ontbijten en vervolgens op pad te gaan en in de sneeuw te belanden. Imlil blijkt nog steed het dromerige dorpje te zijn waar de tijd stil heeft gestaan en is uitvals basis voor de beklimming van Mount Toubkal. Maar ons eerste uitstapje is naar het kleine dorpje net boven Imlil. Een wandeling van nog geen uur de berg op. Door de sneeuw en net onder het dorpje thee drinken bij het kleine winkeltje. We klimmen uiteindelijk verder en zoeken een beschut plekje op in de zon net buiten het dopr. Het uitizcht is prachtig hier. Besneeuwde toppen die stil maken. Hoe mooi is het om hier kerst te vieren. En om het kerstsfeertje nog een beetje te versterken halen we kerstmutsen en kerstkransjes uit de rugzak. DAt levert in ieder geval een leuke kerstkaart op! Morgen zijn we hier weer maar lopen we naar een van de toppen! Als we 's avonds, weer terug in ons appartmentje nog een kerstkransje willen hebben realiseren we ons dat het zakje achter is gebleven in de sneeuw. Daar hebben de geiten vast een lekker kerst maaltje aan!

Op weg naar de top van de Toubkal stranden we rond de 2600 meter. Er ligt te veel sneeuw om door te gaan. Jammer, maar de tocht naar dit punt was ook meer dan de moeite waard.

De laatste dagen vermaken we ons in de chaos van Marrakech. Een stad die ik inmiddels behoorlijk goed ken en die nooit verveelt. En wat is het fijn om onze avonturen en plannen voor nieuwe avonturen te bespreken op het dakterras van ons favoriete restaurant hier midden in de soukh: Nomad. Viajar es vivir!

After memory lane

Twee weken later. Opgesloten achter mijn laptop. Bezig met de waan van de dag. Even dagdromen. Terug naar de bergen. Terug naar Nepal. Terug naar memory lane. En niet alleen naar de afgelopen twee weken. Memory lane naar alle belevenissen in Nepal. En ik realiseer me dat Nepal me nooit los gelaten heeft. Terug zijn in Nepal liet me zien hoe de reizen van de afgelopen jaren me gevormd hebben tot de 2.0 versie. Nepal liet me mijn eigen herinneringen weer zien aangevuld met nieuwe herinneringen. En dat alles maakt dat Nepal dat bijzondere plekje in mijn hart blijft hebben. De bergen die me altijd weer die extra rust geven, de natuur, de mensen. En natuurlijk al die herinneringen...

Bloedzuigers, lui zweet, modder, zon en regen.

Half zes is het als ik wakker wordt van gebons op de deur. Slaperig vraag is wat er is en hoor van de andere kant: the mountains, you can see the mountains now! Ik ben in een keer klaarwakker, kleed me snel aan en weet niet hoe snel ik buiten moet komen. Een blik op rechts laat me met mijn mond open staan. Het Anapurna massief wenst me in vol ornaat, een zonovergoten goedemorgen. Ik weet niet hoe snel ik weer naar binnen moet om mijn camera te pakken.Snel loop ik achter Hum, onze gids, aan naar het uitijkpunt dat achter onze home stay ligt. Wat een prachtig uitzicht! De eerste minuten kan ik alleen maar stil zitten en kijken, klein zijn. Genieten. De Anapurna torent hoog boven de rest uit als een piramide van sneeuw, zacht beschenen door de ochtendzon. Gisteravond nog zagen we vanaf een ander uitzicht punt alleen de uitlopers en hier en daar een glimp van sneeuw. Een klein tipje van de sluier oplichtend maar nog lang niet het hele geheim prijsgevend.Ook als we op pad gaan gloort de Anapurna nog in volle glorie maar langzamerhand schuiven de wolken voor de bergen en speelt de Anapurna verstoppertje. Het zal nog tot maandag duren voor we weer een glimp op kunnen vangen maar dat weten we dan gelukkig nog niet!


De route vandaag loopt langs kleine dorpjes en prachtige natuur met bamboe bossen en langzaam aan de heuvel op om uiteindelijk terecht te komen in het dorpje waar we overnachten. Onze homestay staat in het bruisende middelpunt. Vlak voor het lokale winkeltje en het verzamelpunt, een grote boom. Enig comfort is ver te zoeken hier. Onze bedden (houten tafels met een dun matrasje) staan op zolder, onder het dak van golfplaten. In de avond barst het onweer los en in de nacht vallen er flinke buien die behoorlijk heftig klinken. Als we wakker worden regent het nog steeds. Dat wordt zwemmen vandaag!Gisteravond al hebben we met een vooruitziende blik al onze bagage in plastic zakken verpakt, zolang het maar droog blijft. Hum onze gids geeft aan dat we voorlopig nog even afwachten hoe de buien zich ontwikkelen, we moeten tenslotte wel een uurtje of vijf op pad! Maar als we op pad gaan is het wel droog! En dat blijft zo tot de vroege avond! Vandaag een flinke klim naar onze overnachtingsplek. Een trap van zo’n 2500 treden, en dat met rugzak en een graadje of 28. Dat is best pittig en flink zweten! Onze home stay is pittoresk. Basic. Maar met heerlijk eten door granny zelf bereid!

Ook hier heeft het de hele nacht geregend en ook als we wakker worden regent het nog steeds. Dat betekent dat de afdaling een flinke klus gaat worden! De stjging die we de afgelopen dagen gedaan hebben moeten we ook weer dalen. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Het pad bestaat uit een soort van trap die door de regen van de afgelopen dagen verandert is een een mooderige glijbaan waarop het voor ons als toeristen maar moeilijk houvast vinden is. De locals dalen met hun teenslippertjes moeiteloos af hier maar wij hebben het er zichtbaar lastiger mee. In mijn achterhoofd speelt Nepal 15 jaar geleden zich elke keer weer af. Een soort gelijk pad. Glibberig. Met een val die me een serieuze knie blessure bezorgde waar ik nog steeds last van heb. Ik kan maar een ding denken. Niet weer. Loop naar beneden alsof ik op eieren loop. Te bang om te vallen. Maar natuurlijk zijn er onderweg een paar flinke uitglijders die me in ieder geval een mooie blauwe plek op mijn achterwerk bezorgen. Maar dat merk ik ’s avonds pas als we tijdens het eten op een houten stoeltje zitten.

Bloedzuigers zijn met dit weer veelvuldig aanwezig. Als ik even stop haalt Hum twee bloedzuigers van mijn broek af en nog een paar van mijn schoenen. Maar wanneer ik een paar minuten later naar mijn broekspijp kijk zie ik een grote bloedvlek. Drie dikke bloedzuigers die er duidelijk al even zitten doen zich tegoed aan mijn bloed. En ook aan de andere kant hebben ze me te pakken. En als we een halfuurtje later even rusten en alles nog een keer checken blijken ze ook in mijn schoen te zitten en ook Pim is de pineut! De bloedzuigers zijn vooral vervelend omdat het bloeden niet meteen ophoudt. En als ik ’s avonds weer terug in het hotel onder de douche stap zijn op mijn benen de bloedsporen nog duidelijk zichtbaar. Als je niet beter zou weten zou je denken dat ik een flinke valpartij achter de rug heb!

Ik kan alleen maar zeggen dat de trekking een groot avontuur was. Met afzien, zweten, glijpartijen, slapen op een houten bed, regen, zon en bloedzuigers. Maar het beeld dat me vooral bij zal bllijven van de trekking is dat overweldigende uitzicht op de Anapurna. Dat beeld is in mijn geheugen gegrift!

Same same but different...

De hele dag vliegen beelden van toen door mijn hoofd. Herinneringen worden springlevend. En toch is het anders. Net zo intens maar anders. Nog steeds grijpen de verbrandingen in Pashupatinath me aan. Niet zo zeer de verbranding zelf maar het intense verdriet dat gevoeld wordt. Hartverscheurend schreiend wordt er afscheid genomen. En terwijl alles in gereedheid wordt gebracht om het vuur aan te steken staat vlak voor de ghat iemand in het water om het vuile en achter gebleven hout uit de rivier te halen. Het leven draait gewoon door.
Nog steeds worden de kleine tempeltjes bij de ghats bewoond door apen en holymen. Die laatste poseren nog steeds alsof hun leven ervan afhangt. Alleen zijn ze wel 15 jaar commerciëler geworden. Gewoon een foto maken van een holymen zit er niet meer in. Nog steeds zijn er de souvenir verkopers die je iets aan je willen verkopen. Nog steeds wordt er door vrouwen water verkocht en verkopen de kinderen suikerspinnen. Nog steeds zijn de trappen best een klim helemaal bij 30C.
Nog steeds gaat het leven van alle dag gewoon door als er verbrandingen plaats vinden. En ook hier heeft de aardbeving flink huisgehouden. Net als in Bodnath, het Tibetaanse deel in Kathmandu. En net als 16 jaar geleden wordt ik weer gegrepen door de rust. Dit is mijn wereld waar ik weer onderdeel van uit mag maken. De aardbeving heeft het bovenste deel van de stupa verwoest waardoor er geen vlaggetjes meer wapperen. Ook de rest van de stupa heeft er flink onder te lijden gehad. Maar verder is er niets veranderd. Nog steeds dezelfde serene rust. Kathmandu, Pashupatinath, Bodnath. 16 jaar tijd wordt in een keer overbrugd alsof die jaren niet bestonden. Ga verder waar ik toen gebleven ben maar wel in de 2.0 versie van mezelf! Same same but different!

Terug in Nepal. Terug in Kathmandu.

Opnieuw voelt aankomen in Nepal als thuiskomen. Meer nog dan de allereerste keer. Die special geur bij het uitstappen van het vliegtuig bracht me meteen 16 jaar terug. Flarden van herinneringen.
Kathmandu is nog steeds de wirwar van straatjes die het was. De orde de chaos. Getoeter en overal proberen mensen hun waar te verkopen.

De eerste aanblik van Durbar Square is een confronterende. Het is anders. En toch ook weer niet. Wat vooral confronteert is de verwoesting die de aardbeving heeft aangericht. Een aantal van de tempels staat er gewoon niet meer en van een aantal andere zijn brokstukken en grote scheuren de stille getuigen van vorig jaar. Overal wordt gestut, staan steigers. Dat laatste overigens ook tot groot plezier van een aantal apen die zodra er iemand op de steiger staat erin springt en aan de steiger gaat schudden. En vervolgens doen alsof er niets aan de hand is.

Vandaag was kennismaken. Opnieuw kennismaken met Nepal en Kathmandu. Morgen is het op pad naar een ander Nepal. Een bijzonder Nepal. Pashupatinath, de hindoe tempel waar de lijkverbrandingen plaats vinden. Bijzonder om dat te aanschouwen. Daarna naar Bodnath, het boeddhistische bolwerk hier. En ook dat laatste zal confronterend zijn. Ook hier heeft de aardbeving huisgehouden.

Een ding is zeker. Het is fijn om weer terug te zijn!

Terug naar mijn herinneringen

16 jaar geleden was het. Nepal. En Nepal was bijzonder. Niet alleen was het mijn eerste grote reis alleen. Maar ook mijn eerste reis naar Azie. En dat was nog niet alles. Ik droomde van de bergen sinds ik een klein meisje was. En die bergen in Nepal die hebben me nooit meer los gelaten. Niet alleen de bergen trouwens. Nepal liet me niet meer los, had zich diepgeworteld in de hoeken van mijn ziel. Nepal legde de basis voor wie ik nu ben. Ik ging naar Nepal als Lilian1.0. en ik kwam terug als de 1.5 versie van mezelf. En dat is in de jaren daarna uitgegroeid naar Lilian2.0. Nepal was de basis voor groei. In Nepal voelde ik wie ik echt was. Nu 16 jaar na die allereerste bijzondere keer opnieuw Nepal. Ik weet dat het nooit meer zo zal zijn zoals de eerste keer, daarvoor ben ik te veel gegroeid en heb ik meer van de wereld gezien dan toen. En toch wil het als toen beleven. Ik ben bang en opgetogen tegelijk. Bang voor het feit dat ik mijn herinneringen niet terug zal vinden. Niet meer zal voelen wat ik toen voelde. Bang dat het tegenvalt. Banger misschien nog dat mijn eigen herinneringen tegenvallen of  niet eens meer herken, want echt tegenvallen dat kan Nepal niet. En tegelijkertijd ben ik opgetogen. Kijk er naar uit om weer oog in oog met mezelf te staan. Oog in oog met mijn eigen geheugen. Mijn eigen emotie. En oog in oog met de bergen. De besneeuwde toppen van de Himalaya. En het kan geen toeval zijn dat ik ergens in de afgelopen weken mijn dagboek van mijn eerste reis naar Nepal weer tegen kwam. Ik blader er door heen. Scan hier en daar fragmenten. Droom weg. Maar mijn oog blijft hangen op een van de laatste zinnen... [...]hoe zal het zijn om terug te komen. Zal het dan net zo zijn als nu? Zal ik mijn herinneringen opnieuw beleven dan? [...]

Volgende week is het zover. Het wordt een mooie trip met iemand naast me voor het maken nieuwe herinneringen en voor het delen van oude herinneringen. Een schouder voor lastige momenten. En voor het samen delen van mooie momenten.

Terug naar Nepal. Terug naar de bergen. Terug naar mijn herinneringen. Maar vooral op naar nieuwe herinneringen!