zatredag de 14e is eigenlijk vrijdag de 13e!

Beetje rare titel misschien, maar dat is wel wat het leek te zijn. Nu is het inmiddels zondagochtend. Ik schrik wakker. Niet van de wekker maar van de zon in mijn kamer. Het is inmiddels half acht en ik had toch echt de wekker om even na 7-en gezet. NA het checken realiseer ik me pas dat dat mijn normale tijd hier door de weeks was. En dan werkt het alarm niet op zondag. De wekker doet precies wat je zegt! Terwijl ik wakker geschrokken ben realiseer ik me ook dat ik een kleine kater heb. En dat is niet alleen van net iets teveel Kuche Kuche van zaterdag avond met een afscheidsdiner. Wat er dan nog meer gebeurt is? OK dan. Terwijl ik zaterdagochtend lekker aan het ontbijten ben en daarna de laatste puntjes op de i zet samen met de internet jongen, steelt een van de personeelsleden geld uit het kluisje op mijn kamer. Gelukkig kom ik er snel achter als ik spullen nodig heb uit dat kluisje omdat ik naar Zomba wil. Mijn camera lag er ook. Als ik het kluisje echter wil openen bemerk ik dat ie al open is. Inderdaad. De schrik slaat me even om het hart, want echt alle belangrijke spullen liggen hier. Mijn paspoort, bankpasje, creditcard, tickets en geld. Gelukkig is het alleen geld dat weg is. En niet mijn paspoort, niet mijn camera, niet mijn laptop of mijn telefoon. Maar het is wel zwaar K! Voor mijn trip moest ik nog een aantal dingen betalen in dollars en ik wil ook wel wat zakgeld hebben om nog wat extra dingen te doen. Dat wordt nu even anders. De dingen die ik nog moet betalen regel ik na een telefoontje per bank. Gelukkig snappen ze het wel. Maar ondertussen sla ik wel even aan het rekenen. Geldautomaten zijn hier namelijk erg dun gezaaid. Maar we gaan het regelen. Zoals al gezegd. Het is geld. Geen persoonlijke spullen. En als de nood aan de man komt kan ik nog altijd iemand in Nederland vragen geld naar me over te maken via Western Union. Desnoods met de gegevens van mijn eigen creditcard. Maar het verandert ook mijn plannen voor de invulling van mijn dag. Plan was om naar Zomba te gaan, en vandaar uit naar het plateau. Maar nu moet helaas eerst allerlei shit geregeld worden met de politie. We weten gelukkig wel wie het is. Housekeeping was op dat moment nog niet aanwezig, hun treft geen blaam. De enige die naar boven is geweest (lang leve de ene trap naar boven in het hotel die langs de receptie gaat!) is een van de laundry boys. De receptie heeft hem naar boven zien lopen en vervolgens is hij met de smoes van een zieke moeder huiswaarts gegaan. Het is duidelijk. De politie gaat hem thuis opzoeken in de hoop ook het geld terug te vinden. Maar ik realiseer me maar al te goed dat ze dat geld echt niet gaan vinden. Terwijl hij in de hal van het hotel zit te wachten komen Victor en Dorothy binnen. Je ziet hem spreekwoordelijk bijna wit wegtrekken. Het is duidelijk. En terwijl Victor en Dorothy zich meer dan verontschuldigen wordt hij flink aan de tand gevoeld door Jumbe, de hotelmanager on duty vandaag en de politie. Later ook nog door Dorothy zelf. Hij wordt geboeid afgevoerd. Heeft naast een slecht trackrecord (het is al eerder gebeurt) nu ook geen baan meer.
De klok wijst inmiddels twee uur aan en ik besluit alsnog naar Zomba te gaan, al is het alleen maar om even mijn zinnen te verzetten. Victor en Dorothy brengen me eerst naar Blantyre zodat ik wat geld op kan nemen en zetten me vervolgens af in Limbe. Vandaaruit ga ik gewoon met de lokale bus naar Zomba! Ook dat is Malawi. Victor en Dorothy verontschuldigen zich dat ze me niet naar Zomba kunnen brengen. Fuel gebrek heerst nog steeds. Jammer dat ik pas om 15.45 in Zomba aankom en geen tijd meer heb om naar het plateau te gaan. Maar het stadje is ook plezierig en lijkt meer op een stadje uit een wildwest film dan een Afrikaanse stad en de sfeer is relaxed. Geen haast. Geen getoeter. Frisse lucht. Niets mis mee om gewoon lekker rond te slenteren. En opnieuw zie ik het gebeuren. Voor me lopen twee toeristen. Ze worden overstelpt met vragen, iedereen klampt ze aan en ik kan hun schrik bijna voelen. En terwijl ik net zo blank ben heb ik nauwelijks ergens last van. Natuurlijk ook aan mij wordt gevraagd waar ik vandaan kom en of ik een taxi nodig heb. Maar dat laatste wordt aan iedereen hier gevraagd. Ik blijf het een bijzonder fenomeen vinden. Waarom zij wel en ik niet. Tegelijkertijd realiseer ik me ook wel wat de oorzaak is. Zij zien er overduidelijk uit als toeristen. Angstig om zich heen kijkend, kaart in de hand, terwijl ik er net iets anders inzit. De markt hier is leuk. Al snel hoor ik het gefluister dat er een MZungu loopt. Als een lopend vuurtje. Maar dat betekent ook dat ik overal een vriendelijk “He mama, how are you” krijg. Op de een of andere manier ook wel geruststellend. Als iemand me al lastig zou willen vallen dan is dat ook meteen bij iedereen bekend ☺. Terug in Limbe word ik op gehaald. En als we de dochters van Victor en Dorothy nog op moeten halen beland ik in een familie feestje. De drank vloeit rijkelijk en ik raak met wat dames aan de praat in de slaapkamer. Zo gaat dat hier. Het hele huis is toegankelijk. De TV staat aan, de kinderen rennen schreeuwend overal doorheen en uit een box schettert Malawiaanse muziek die meer op hete Zuid Amerikaanse samba lijkt dan het Afrikaanse tromgeroffel dat ik in mijn hoofd heb bij muziek uit Malawi. Best jammer dat we ervandoor moeten want ik vermaak me eigenlijk wel. Beetje kletsen, dansen met de andere dames, Fanta in de hand en eten in grote hoeveelheden beschikbaar in de keuken. Het is duidelijk een welgestelde familie die het ook helemaal niet vreemd vindt dat ik binnen kom vallen. Integendeel, gastvrijheid ten top: doe of je thuis bent. Mia casa es su casa gaat hier duidelijk op. De dochters maken zich klaar om op te stappen zodat we naar Dorvic (het hotel) terug kunnen voor een officieel afscheids diner met de familie en de mensen met wie ik het meest heb samengewerkt. Leuke verrassing!. Maar na de vierde Kuche Kuche (wat overigens van ochtend tot ochtend betekent) begint het bier een beetje naar mijn hoofd te stijgen en begint ook het licht langzaam uit te gaan. Ik besluit dat het mooi geweest is. Het is half een en ik moet mijn tas ook nog pakken. En dan komt het moeilijkste deel. Want iedereen die er nu is is me de afgelopen twee weken wel dierbaar geworden. Afscheid nemen is best lastig als je zo nauw met mensen samen gewerkt hebt, veel gepraat hebt, veel gedeeld hebt. Ze waren twee weken mijn familie en hebben er alles aan gedaan om het me naar de zin te maken. Maar ook open te staan voor veranderingen en aanpassingen. En ik? Ik heb misschien wel veel meer geleerd dan zij. Want de afgelopen twee weken waren best heftig met lastige issues die aangekaart moesten worden. Want hoe vertel je een vader dat zijn dochter de zwakste schakel in het geheel is maar wel op een belangrijke plek zit. Of hoe vertel je op een politiek correcte manier dat de staf is wat het management doet. Dus niet de staf veroordelen maar eerst naar zichzelf moeten kijken. Best lastige kwesties. Maar wel weer een uitdaging. Ik wilde een uitdaging en kreeg een uitdaging. Een uitdaging die veel groter was dan ik verwachtte. Die me op de toppen van mijn tenen liet lopen en alle grijze hersencellen op volle snelheid aan het werk zette. En guess wat? Ik heb me staande weten te houden! Letterlijk weer mijn grenzen verlegd. Kreeg er energie van hoewel er ook momenten waren dat ik er letterlijk een nachtje over wilde slapen. Maar gelukkig was er altijd Marloes van SharePeople op wie ik terug kon vallen. Die me op afstand met raad en daad terzijde stond, met wie ik kon spiegelen en me van advies voorzag. Zonder haar hulp had ik het een stuk lastiger gehad!

Terwijl ik dit tik, zit ik inmiddels in Majete Game reserve. Buiten bij het restaurant, uitzicht op een waterhole. In de verte zie ik whartogs lopen. Een waterbok loopt voorbij en ook twee olifanten verschijnen. Ben een gelukkig mens dat ik al dit moois mag zien, ook met minder dollars op zak!