Duizenden sterren schitteren aan de hemel als we aankomen. De nacht is koud maar kraakhelder. In onze kamer brandt de potkachel en straalt een aangename warmte uit. De zon lacht ons de volgende ochtend tegemoet. Nu nog zien dat we onze bagage terugkrijgen, pas dan is alles compleet.
Het lot brengt Mohammed en ons samen. Hij brengt ons in zijn witte Mercedes richting Marrakech, regelt een bezoekje naar de supermarkt zodat hij zelf, uiteraard achter onze rug om, ook wat sterke drank in kan slaan en weet de beste koffie te vinden op de terugweg. Hij weet veel van de omgeving en wijst ons erop dat er zaterdag een Berber markt is in Asni. En daar hebben we wel oren naar. Tijdens de koffie bespreken we onze plannen met hem. Uiteindelijk komt het erop neer dat hij ons de komende dagen van hot naar her brengt.
De berber markt is een schot in de roos. We komen oren en ogen tekort. Niet alleen wordt er van alles verkocht hier maar heeft de kapper een plek naast de groente, net als de tandarts en de barbier. Maar het meest bijzondere is de dokter die hier spreekuur houdt. Een garage, meer is het niet. Een gedeelte afgeschermd met een gordijn, of niet. Iedereen heeft een mening over wat er moet gebeuren. Maar de dokter heeft het laatste woord. De markt vormt een bizar contrast, de drukte van de koopmannen en alle kopwaar tegen een achtergrond van besneeuwde bergen en strakblauwe lucht. Hier zijn we thuis! Imlil is nog steeds het dromerige dorpje dat het was. Waar meer ezels zijn dan auto's. De bergen hier zijn bedekt met sneeuw maar in het zonnetje uit de wind is het erg aangenaam vertoeven.
Het blijft bijzonder om 's ochtend buiten in de zon te ontbijten en vervolgens op pad te gaan en in de sneeuw te belanden. Imlil blijkt nog steed het dromerige dorpje te zijn waar de tijd stil heeft gestaan en is uitvals basis voor de beklimming van Mount Toubkal. Maar ons eerste uitstapje is naar het kleine dorpje net boven Imlil. Een wandeling van nog geen uur de berg op. Door de sneeuw en net onder het dorpje thee drinken bij het kleine winkeltje. We klimmen uiteindelijk verder en zoeken een beschut plekje op in de zon net buiten het dopr. Het uitizcht is prachtig hier. Besneeuwde toppen die stil maken. Hoe mooi is het om hier kerst te vieren. En om het kerstsfeertje nog een beetje te versterken halen we kerstmutsen en kerstkransjes uit de rugzak. DAt levert in ieder geval een leuke kerstkaart op! Morgen zijn we hier weer maar lopen we naar een van de toppen! Als we 's avonds, weer terug in ons appartmentje nog een kerstkransje willen hebben realiseren we ons dat het zakje achter is gebleven in de sneeuw. Daar hebben de geiten vast een lekker kerst maaltje aan!
Op weg naar de top van de Toubkal stranden we rond de 2600 meter. Er ligt te veel sneeuw om door te gaan. Jammer, maar de tocht naar dit punt was ook meer dan de moeite waard.
De laatste dagen vermaken we ons in de chaos van Marrakech. Een stad die ik inmiddels behoorlijk goed ken en die nooit verveelt. En wat is het fijn om onze avonturen en plannen voor nieuwe avonturen te bespreken op het dakterras van ons favoriete restaurant hier midden in de soukh: Nomad. Viajar es vivir!
