De route vandaag loopt langs kleine dorpjes en prachtige natuur met bamboe bossen en langzaam aan de heuvel op om uiteindelijk terecht te komen in het dorpje waar we overnachten. Onze homestay staat in het bruisende middelpunt. Vlak voor het lokale winkeltje en het verzamelpunt, een grote boom. Enig comfort is ver te zoeken hier. Onze bedden (houten tafels met een dun matrasje) staan op zolder, onder het dak van golfplaten. In de avond barst het onweer los en in de nacht vallen er flinke buien die behoorlijk heftig klinken. Als we wakker worden regent het nog steeds. Dat wordt zwemmen vandaag!Gisteravond al hebben we met een vooruitziende blik al onze bagage in plastic zakken verpakt, zolang het maar droog blijft. Hum onze gids geeft aan dat we voorlopig nog even afwachten hoe de buien zich ontwikkelen, we moeten tenslotte wel een uurtje of vijf op pad! Maar als we op pad gaan is het wel droog! En dat blijft zo tot de vroege avond! Vandaag een flinke klim naar onze overnachtingsplek. Een trap van zo’n 2500 treden, en dat met rugzak en een graadje of 28. Dat is best pittig en flink zweten! Onze home stay is pittoresk. Basic. Maar met heerlijk eten door granny zelf bereid!
Ook hier heeft het de hele nacht geregend en ook als we wakker worden regent het nog steeds. Dat betekent dat de afdaling een flinke klus gaat worden! De stjging die we de afgelopen dagen gedaan hebben moeten we ook weer dalen. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Het pad bestaat uit een soort van trap die door de regen van de afgelopen dagen verandert is een een mooderige glijbaan waarop het voor ons als toeristen maar moeilijk houvast vinden is. De locals dalen met hun teenslippertjes moeiteloos af hier maar wij hebben het er zichtbaar lastiger mee. In mijn achterhoofd speelt Nepal 15 jaar geleden zich elke keer weer af. Een soort gelijk pad. Glibberig. Met een val die me een serieuze knie blessure bezorgde waar ik nog steeds last van heb. Ik kan maar een ding denken. Niet weer. Loop naar beneden alsof ik op eieren loop. Te bang om te vallen. Maar natuurlijk zijn er onderweg een paar flinke uitglijders die me in ieder geval een mooie blauwe plek op mijn achterwerk bezorgen. Maar dat merk ik ’s avonds pas als we tijdens het eten op een houten stoeltje zitten.
Bloedzuigers zijn met dit weer veelvuldig aanwezig. Als ik even stop haalt Hum twee bloedzuigers van mijn broek af en nog een paar van mijn schoenen. Maar wanneer ik een paar minuten later naar mijn broekspijp kijk zie ik een grote bloedvlek. Drie dikke bloedzuigers die er duidelijk al even zitten doen zich tegoed aan mijn bloed. En ook aan de andere kant hebben ze me te pakken. En als we een halfuurtje later even rusten en alles nog een keer checken blijken ze ook in mijn schoen te zitten en ook Pim is de pineut! De bloedzuigers zijn vooral vervelend omdat het bloeden niet meteen ophoudt. En als ik ’s avonds weer terug in het hotel onder de douche stap zijn op mijn benen de bloedsporen nog duidelijk zichtbaar. Als je niet beter zou weten zou je denken dat ik een flinke valpartij achter de rug heb!
Ik kan alleen maar zeggen dat de trekking een groot avontuur was. Met afzien, zweten, glijpartijen, slapen op een houten bed, regen, zon en bloedzuigers. Maar het beeld dat me vooral bij zal bllijven van de trekking is dat overweldigende uitzicht op de Anapurna. Dat beeld is in mijn geheugen gegrift!
