The force is with me...

Er zijn van die dagen dat alles een gouden randje heeft Ondanks alles. Dat alles lijkt te lukken en alles op zijn plek valt. Dit was een van die dagen.
Voor ik naar IJsland ging zei ik al gekscherend, maandag de 28e december, dat is mijn dag. Me toen nog niet realiserend dat dat ook zou gebeuren.  Maar wel dus. En eigenlijk gebeurde het al veel eerder. Op de weg naar Grundarfjordir fluisterde er en in mijn achterhoofd al dat stemmetje. Je gaat orca's zien en noorderlicht, en ik kon alleen maar hopen dat dat waarheid zou worden.

Maar the force bleek strong te zijn. En hoewel het weer voor de orca trip gewoon slecht was met kou, wind en sneeuw gingen we op pad. En na een uurtje varen waren ze er, Orca's. Killer Whales. Prachtig om te zien. En op de boot was het muisstil. Af en toe geklik van camera's en ohh en ahh geroep. En ze bleven maar komen. Rondom de boot. Wat een spektakel. Op een gegeven moment alleen nog maar gekeken. Genieten. Verwonderen door een waas van tranen.  En dat was pas het eerste deel, de orca's. Want hoe sterk de force was dat bleek 's nachts pas.
Diep weggedoken onder mijn dekbedje en in mijn eerste slaap werd ik  uit mijn slaap gerukt door geklop op de deur: Noorderlicht! Mijn camera stond al klaar, ik hoefde alleen maar snel in mijn spullen te schieten en ik kon naar buiten.
En ja, opnieuw danste de hemel...!

De hemel danste
geen heftige dans
maar een zachte wals
als tegenhanger
van het onstuimige weer
kunstjes vertonend
net in dat ene stukje
onbewolkte lucht
En ik?
Ik danste mee
achter mijn camera
het schouwspel
absorberend...

looking back on Japan

Kyoto, twee weken na aankomst. Japan heeft indruk op me gemaakt. Indruk op een totaal andere manier dan ik verwacht had. Ik verwachtte hi-tec cities, alles georganiseerd en een prachtige natuur. En ja, dat kreeg ik ook. Maar ik kreeg meer. Ik kreeg tradities die naadloos overvloeien in de moderne wereld. Heden en verleden samen.

Lang voor ik vertrok naar Japan had ik al beelden in mijn hoofd van de foto's die ik wilde maken als ik er zou zijn. En vlak voor vertrek nam k me voor om met minimaal 2 van die beelden in mijn hoofd, omgezet in daadwerkelijke foto's thuis te komen. Een van de apen in het water, met een waas van  mist. De ander van een nog groter mysterie: een geisha. De apen kreeg ik gepresenteerd op een dienblaadje. Hoewel het geluk ook hier aan mijn kant was doordat ze een dag voor ik ze bezocht voor het eerst sinds een aar weken weer beneden gesignaleerd waren. Noem het geluk, maar het voelde alsof ze er speciaal voor mij waren.

En toen Kyoto. Een stad waarin ik me meteen thuisvoelde Niets vreemds had ondanks dat alles onleesbaar was. Een stad die ik al in mijn hart gesloten had nog voor ze besloot haar grootste geheim prijs te geven. Het mysterie van de geisha onthullend. De eerste geisha's zag ik in Gion, Pontocho-dori. En ik was compleet en totoverdonderd door de aanblik. Ze lieten me achter met mijn camera werkloos in mijn handen. De dag daarna zag ik opnieuw geisha's, minder onverwacht, maar nog net zo indrukwekkend. En daarna op een moment dat ik het opnieuw niet verwachte, dwalend door wat straatjes in Gion kwam ik op nieuw een geisha tegen. Klaarlichte dag. De vriendelijkheid zelve toen ik vroeg of ik mocht fotograferen. Duidelijk geen haast en speciaal voor mij terwijl ik de camera's van anderen om me heen al hoorde klikken. En ik zat in mijn eigen vacuüm, mijn eigen parallelwereld, hoorde alles, zag alles, maar zweefde, buitelde, vergat alles om me heen, focussed op alleen mijn camera en de geisha. Alles voor de perfecte foto. Los van tijd. Los van plaats.

Het mag duidelijk zijn. Een geisha zien was in ieder geval voor mij iets heel speciaals. Voor heel even  een blik in een wereld die niet van deze tijd is. Een tipje opgelicht van dat mysterieuze leven.  Het hoofdstuk is voor mij nog niet af. Ik moet terug naar Kyoto. Nog veel meer zien en vooral me verdiepen in die mysterieuze wereld van de geisha's.

Nu thuis op de bank. Ik kijk naar de muur en daar hangt een fantastische serie foto's van kimono's en obi's. Kleurrijk en bijzonder. En daaronder een foto met dat perfect gebeeldhouwde witte gezicht...