Over tulbanden, douchemutsen en meer...

Natuurlijk is Marokko niet alleen maar natuur, woestijn, ezels en kamelen. Ook het modebeeld is net iets anders dan hier in Nederland. Het merendeel van de mensen loopt in een djellaba. Een lange jurk, al dan niet met capuchon. En ja, die djellaba wordt door zowel mannen als vrouwen gedragen. De vrouwen dragen de djellaba in verschillende kleuren. De mannen meestal een wat beige/witte kleur. En de vrouwen inderdaad ook met de onvermijdelijke hoofddoek. Al dan niet matchend met de rest. En ja, ik heb prachtige vrouwen gezien gehuld in zwarte gewaden. Nagels gelakt en als de wind dan speelt met die zwarte stof dan ziet dat er echt wel mooi uit. Enkels en voeten zijn het enige stikje bloot dat wordt prijsgegeven. Maar ook vrouwen die zo gekleed zijn dat ze niet op zouden vallen in de PC Hooft of Amsterdam Oud Zuid. En alles wat daar tussen zat. Het waren mischien vooral wel de toeristen die opvielen door hun kleding. En de mannen. Tsja... sommige mannen liepen gewoon in westerse kleding andere in die lange jurk. Of afgewisseld. Zoals onze gids. Overdag spijkerbroek en 's avonds de jurk, al dan niet in combinatie met een tulband. Maar wat vooral onvermijdelijk was bij de mannen: gele pantoffels. Ik heb nog nooit zoveel gele pantoffels gezien als in Marokko. Vooral bij de wat oudere mannen. En ja, ook de onvermijdelijke gympies. Nike is overal te koop! De tulbanden snap ik nu ook beter. Want op een kameel met de wind in je haren en de zon hoog aan de hemel is het vooral praktisch. Een deel van de tulband beschermt je nek tegen overmatige zonneschijn en houdt je hoofd koel. Maar vooral bij de onvermijdelijke zandstormen is er geen betere dracht dan de tulband. En als je in een zandstorm terecht komt zonder tulband, dan ben je heel blij met een sjaal die je kunt gebruiken om je geszicht tegen het zandstralen te beschermen maar er ook voor te zorgen dat het zand niet in je ogen, oren, neus en mond komt. Hoewel er geen garantie is. Knarsetanden is onderdeel van de totale belevenis.
En de douchemutsen? Dat is er een van een heel andere orde waarover ik maar een ding kan zeggen: what happens in the hamam, stays in the haman. En daar is alles mee gezegd...

Opnieuw los van tijd

Opnieuw los van tijd. Zittend op de top van een zandduin. Omringd door zand. Boven me. Onder me. Naast me. De warme wind geselt en streelt me tegelijkertijd. Omarmt me terwijl ze nog meer zand naar me toeblaast. De nog aanwezige zonnestralen maken schaduwen op de duinen. Niet alleen de wind beneemt me de adem. Ook het uitzicht. Zoveel schoonheid. Weidsheid. Zoveel zandkorrels die dit totale landschap maken. Een landschap dat elke seconde, elke minuut, elk uur, elke keer als ik kijk weer anders is. Elke keer weer even mooi.

Duizend en een nacht. Als in een real life sprookje. Geuren en kleuren die zo anders zijn. Zo helder. Zo sterk. Het leven zo herkenbaar en toch zo anders. Alsof er twee werelden zijn. Modern en westers en traditioneel en oosters. En die twee werelden smelten hier samen als een avontuur in duizend en een nacht.
De medina is als een levend doolhof waar verdwalen de makkelijkste optie is. Waar donker en licht elkaar afwisselen. Smalle donkere straatjes en zonovergoten pleintjes met kruiden die je neus plezierig prikkelen. Kleuren en taferelen die je ogen meer dan de kost geven. Gedachten die gaan en komen. Herinneringen en emoties hand in hand.
Landschappen die elk uur, elke dag weer anders zijn. Van de steile hoge ruige Atlas tot de zachte rode zandduinen in de Sahara. Van dorre vlaktes tot zeeen van dadelpalmen. En altijd de toppen van de Atlas die alles vanaf een afstand bekijken. Overzicht houden.
De mensen kijken. Verwonderen. Terug kijken. Contact maken. Kleine praatjes die je opeens een glimp laten zien van hun leven. Keihard. In hun gezicht zie je het harde leven in de diepe lijnen. Maar als je goed kijkt zie je in hun ogen de zachte blikken van nieuwsgierigheid naar meer.
Afgelegen waterputten. Ontmoetingsplaatsen. Water dat voor ons een welkome afkoeling betekent, maar hier keiharde werkelijkheid en noodzaak: drinkwater.

De eerste indruk was veel meer dan aleen een eerste indruk. De eerste kennismaking raakte mijn hart. Zo anders en toch zo hetzelfde. Nooit meer verbazing. Alleen nog maar verwondering. Avonturen zijn altijd los van tijd!