Ruim 12 uur wachten op een vliegveld is geen pretje. En al helemaal het vliegveld in Guanghzou niet. Waar een kopje koffie al snel rond de $10 kost. Ik hoopte dan ook dat ik een 24 uurs visum voor China zou kunnen krijgen zodat ik de wachttijd in GUanghzou door zou kunnen brengen. En dat draaide uit op een compleet avontuur. Nadat ik samen met nog iemand toestemming hadden gekregen om van het vliegveld af te gaan werden we met persoonlijke escorte begeleid naar de uitgang. Alle rijen omzeilend. vervolgens werden we in een busje gedropt. Op de vraag waar dat busje heen ging werd simpelweg geen antwoord gegeven. Niet uit onwil maar meer omdat ze geen Engels spreken. Na twee rondjes vliegveld wordt er nog iemand opgepikt en worden we na een kwartiertje bij een hotel afgezet. De meneer aan de balie wil ons meteen inchecken en kijkt raar op als wij maar no, no, no blijven zeggen. Gelukkig is er een dame die engels spreekt en die begreep gelukkig wel wat we wilden. Legde de metro kaart voor ons uit met daarbij ook de westerse namen en gaf aan waar we heen konden gaan. Ook konden we meteen geld wisslen. Ook handig. En daarna dus op naar de metro en na een token gescoord te hebben de metro in. Als we op ons eindpunt uitstappen komen we terecht in een of ander overdekt winkelcentrum. Niet echt wat we in gedachten hadden, maar de sandwich hier is lekker en wordt geserveerd met plastic handschoenen. Schone handen dus, ook na het eten. Vreemd maar wel makkelijk! We vragen hier ook naar de markt waar we eigenijk heen willen en na veel rondvragen weet een van de bezoekers waar we moeten zijn. Het metro kaartje wordt erbij gehaald en er wordt op aangegeven welk station we moeten hebben. En, als we daar uitstappen komen we opnieuw in een groot overdekt winkelcentrum terecht. Maar... als we naar buiten lopen dan zijn er de kleine straatjes, markt en meer. In een aantal kraampjes zie ik fruit en groente voorbij komen die ik nog nooit heb gezien. Maar ook op proteine gebied was er veel waar ik toch even bij moest slikken. Of liever gezegd niet aan slikken zou moeten denken! Krokodil, schildpad, kikkers, slangen, schorpioenen en hagedissen passeren de revu. En nog veel meer, dat ik niet thuis kan brengen en niet eens weet of het uberhaupt we eetbaar is.
In een van de stalletjes koop ik een soort van snoepjes, maar weet nog steeds niet echt wat het zijn. Vanochtend de snoepjes eens goed bekeken. Lijkt erop dat het een soort van chutney is in kleine verpakkingen. Daar houdt ik het ook maar op.
Een deel van de vrouwelijk jeugd loopt in zeer korte popperige jurkjes met torenhoge hakken eronder. Al dan niet met sleehak. Het haar keurig gestyled en in de hand de onvermijdelijke smartphone. En daar zie je ook de metro iedereen mee. Na rondgeslenterd te hebben belanden we op een pleintje waar veel mensen zitten en zijn daar ook maar even gaan zitten. Leuk mensen kijken en nog wat fotootjes maken. Want dat blijf ik toch het leukst vinden. De dame die deze middag met mij op stap was verbaasde zich er maar over. Dat contact leggen met mensen zoveel gemakkelijker werd als je een camera in de hand houdt. En dat klopt. Het mooiste voorbeeld daarvan is een van de laatste foto's die ik maakte. Een paar oudere mannen die heerlijk zitten te praten. Ik loop er met mijn camera op af om een foto van ze te maken. En terwijl ik de foto maak is een van de andere mannen opgestaan, heeft zijn smartphone gepakt en van mij een foto gemaakt terwijl ik sta te fotograferen. Als we elkaar de foto laten zien moeten we hard lachen. Met een high five en brede lach nemen we afscheid. Dit zijn de mooiste momenten!
No comments:
Post a Comment