Als stenen zouden kunnen praten...

De eerste dagen zitten erop. Dagen vol stof, zweet, zonneschijn en onwaarschijnlijk veel indrukken! Ik heb nu inmiddels wel alle tempels bezocht. De komende dagen is het meer te bedenken naar welke tempels ik weer terug wil gaan. En dat zijn er best nog wel een paar. De Bayon staat daarvan erg hoog op het lijstje en wordt morgen de eerste stop. En als jullie denken dat ik nog een beetje aan het luieren ben. Vanochtend stapte ik om 5 uur in de tuktuk voor de zonsopgang (die er dus niet was...) en morgen zit ik om 6.30 in de tuktuk richting de tempels. Het is heerlijk om de tempels vroeg te bezoeken. Niet alleen vanwege het licht maar vooral ook om de grote drommen Chinezen, Koreanen en Japanners te ontlopen. Want die zijn er hier in zeer grote getale.
Heb vanochtend mijn gids aan de kant gezet. Hij bleef maar in sneltrein vaart door de tempels heenlopen terwijl ik daar meters achter bleef, gewoon mijn eigen gang ging. En dat is eigenlijk wel zo plezierig, hoewel ik moet toegeven dat hij me wel een aantal mooie spots heeft laten zien :)
MOrgen dus de Bayon. Een tempel die bestaat uit 49 torens die vrijwel allemaal bestaan uit 4 buddha gezichten. Indrukwekkend! Vanochtend meteen na de zonsopgang naar Ta Prom geweest, de tempel waar de bomen over sommige stukken steen groeien, alsof ze de tempel stenen voor altijd willen omarmen en niet prijs willen geven wat er nog meer is. Bijzonder! Gisteren ook een tochtje gemaakt buiten Siem Reap. Een tempel die misschien nog wel indrukwekkende was dan Ta Prom. Volledig vervallen dat wel, maar juist daardoor ook erg bijzonder. Je kunt daar letterlijk over de tempelmuren lopen door houten vlonders en trappen die ze aangebracht hebben. En ja, op sommige plekken wordt er gewoon van je verwacht dat je wat klim en klauterwerk doet. En dat is best zweten met meer dan 30 op de thermometer. Het betere klim en klauterwerk was overigens vandaag. Een van de tempels is in een sooort van piramide gebouwd met de bijbehorende steile traptreden. Naar bovenklauteren was zweten maar zeker niet het ergste. Dat kwam toen ik uiteindelijk naar beneden wilde. Toen ik vol goede moed naar de trap liep om de afdaling te beginnen moest ik wel even slikken. Ik had me niet gerealiserd dat het zo steil was :) De paar rondjes die ik boven extra heb gelopen om moed te verzamelen deden de afdaling echter niet minder steil lijken. Ik moest er gewoon aan geloven. En oh... pfffff die eerste tree naar beneden daar waar er nog geen houvast was voor je handen en je alleen maar de diepte had die was het ergste! Ik was blij dat ik weer heelhuids beneden was en zag sommige mensen ook moed verzamelen om de trap op te gaan.

En ja, er zijn nog veel meer verhalen en ook bijbehorende foto's. De wireless verbonding ligt er helaas even uit en ik heb weinig zin om mijn foto's hier op de lokale computer te dowloaden. Maar die houden jullie echt te goed!


Ik duik nu mijn bedje in enne... had ik al gezegd dat de voetmassages hier echt heerlijk zijn?


en een eerste impressie, ruw materiaal nog!