Van bush babe naar beach babe

De dag
maakt plaats
voor de nacht
zachte avondzon
koele bries
ruisende zee
er is
geen tijd

Het leven hier is nu volledig tot stilstand gekomen. De avond is gevallen en ik luier aan het strand. Genietend van de zonsondergang. Een mojito en verse kreeftjes als avond eten terwijl verdwaalde vuurpijlen hun weg vinden.
Ik laaf me in deze tijdloze ruimte. Mijn bubbel. Ik mijmer over de afgelopen dagen. Mijn avonturen en de plaats die reizen in mijn leven inneemt. Maar ook de plaats die fotograferen inmiddels inneemt. Juist door mijn camera maak ik contact, barsten we in lachen uit en beginnen te praten. Mooie verhalen. Over het schattige meisje in de roze jurk die me eigenwijs aankeek maar het op een keihard huilen zette toe ik haar haarzelf liet zien. Of de dame in de hangmat die zichzelf nog nooit op de foto gezien had en nog een keer wilde poseren maar zonder hoofddoek. Of de vrouw die me glimlachend aankeek en in mijn hand kneep toe ze de foto zag. Het meisje dat enthousiast naar me zwaaide en haar nu al rotte tandjes bloot lachte maar op de foto alleen maar wilde glimlachen. En haar broertje wilde eigenlijk helemaal niet op de foto. De dame die me de kreeftjes verkoopt. En me er nog een extra geeft als ze zichzelf op de foto ziet. Maar ook de niet gemaakte beelden. het meisje dat vanmiddag mijn handen en voeten er weer netjes uit liet zien en vertelde dat ze net twee weken geleden een kindje had verloren dat een jaar oud was. Dat ze er niet bij was toe het gebeurde omdat ze geld aan het verdienen was.

Ik moest hier wel zijn. Niet alleen hier. Ik moest deze reis wel maken. Los van tijd te komen. Een andere dimensie die mijn wereld elk uur weer een stukje groter maakt. Een dimensie die mijn denken aan het denken zet. Mijn kijken laat zien, mijn horen laat luisteren. De dimensie waarin ik naadloos stap van zijn naar worden naar zijn en naar worden. Als in een oneindig ritme. Alles los van tijd...