Just one of those days

Vandaag is zo'n dag die ik elke reis wel een keer heb. Geen zin. Mijn stemming is melancholiek, mijn tranen zitten hoog. Uitgerekend vandaag. Ik wil geen afscheid nemen van de plekken waar ik me zo thuis voel. Ik bezoek de mooiste plekjes nog een keer. Als vaarwel, geen afscheid, maar wel met weemoed en tranen. Afscheid nemen doet pijn. Wist ik maar waarom. Wist ik maar waarom de rust me nu hier niet met rust laat. Me vasthoudt in haar greep zonder los te laten.

Nu
zou ik
voor altijd
omhelst
willen worden
door deze bomen
nooit meer
los te laten
voor altijd
hier
te kunnen zijn
in het
verleden
in de
toekomst
nu

De bomen in Ta Prom zijn als gouden wachters. Sterk en groot. Hun wortels verweven met de tempel. Sterk en groot. Zacht in het zonlicht. Hard om los te maken wat wankelt. Hier in alle drukte rust vinden. Op die plekken waar bijna niemand komt. Waar de wind zacht en koel voelt, waar stemmen gedempt lijken. Waar je de wind door de bomen hoort zingen, de bladeren laat ritselen. Zachte zee van geluiden bijgestaan door het lawaai van de groen papegaaien die hier rond vliegen. Ta Prom voelt als mijn huis, net als de Bayon. Mijn tranen vermengen zich met het zweet op mijn gezicht. En ik vraag me af wat er straks gebeurt als ik de trappen van de Bayon op loop. In gedachten zie ik de gezichten stilletjes glimlachen. Niemand die het hoort. Niemand die het ziet. Alleen mijn hart, mijn ziel.

Hier
de laatste
zonnestralen
van de dag opvangen
Hier
waar de wind
vlagen
van koelte stuurt
als warme omarming
Hier
ben ik omgeven
door rust
door stil
lachende gezichten
Hier
afscheid nemen
waar de wereld
stil staat
waar
alles los
van tijd is
Hier
laat ik
mijn ziel los

Mijn trip in Siem Reap afsluiten in de Bayon was een goed keus. Het zachte licht zorgde voor glimlachende beelden die in mijn gedachten stiekum fluisterden dat het goed was. De wind die de hitte van de dag wegblies, me omhelst en net als de beelden laat weten dat het goed is. En ze geven me een cadeautje, als de perfecte aflsuiting. een jonge monnik die met zijn oranje gewaad maar al te graag poseert. Prachtig afsteekt tegen de veel meer dan simpel grijze beelden. Zo mooi kan een dag eindigen. De weemoed en heimwee van het straks niet meer hier in de tempels ronddwalen overheerst nog steeds maar zorgt nu in plaats van tranen voor een zachte glimlach op mijn gezicht. Ik weet nu dat als ik de tijd maar los kan laten ik hier altijd naar toe kan. Deze plekken zal ik altijd terugvinden. Die plekken waar simpelweg geen tijd bestaat. Het parallel universum waar je kunt kiezen waar je zijn wilt. Waar je weer kunt worden na het zijn...