En dan. Te ontwaken als de zon net op is. Het licht zacht en warm, de mist die als een deken over de heuvels ligt. Zo ontwaken is bijna een droom. De einder boven de heuvels die oranje kleurt. In de dorpjes het leven langzaam op gang komt. Hardlopers zwoegend en zwetend de heuvels oprennen, op 4000 mtrs. Het leven is mooi. Het leven is vol rust en avontuur. Hoe basic en spartaans alles ook is. Met een kuil in het matras maar de dekens zwaar en heerlijk warm, ondanks het missende glas bij een raampje. Waar de douche een emmer is maar wel met heerlijk warm water. Het toilet een simpel gat in de grond is, maar wel met toiletpapier. De mensen die lachen en zwaaien. Mzungu, mzungu roepen. Hier onderdeel van te mogen zijn is eigenlijk een voorrecht. Want hier zien we wel hoe het echte leven hier is. Om een biertje te kopen waren we gister twee uur op pad met de auto. Simpelweg omdat in een aantal dorpjes de dorpsoudste aangegeven heeft dat er geen alcohol verkocht mag worden. Lunchen doen we in het plaatselijke cafe. Tussen de mensen, hetzelfde etend als de anderen. We maken vrienden. Mensen herkennen ons. Willen een praatje maken. Pas nu realiseren we ons hoe bijzonder dit eigenlijk is en hoe we hiervan genieten!
Overleg doen we waar het kan. Of buiten (en dat is vaak ook om op te warmen in de zon) of in een van de kantoortjes. We hebben inmiddels een heleboel mensen gesproken. Puzzelstukjes beginnen op hun plek te vallen. We hebben ideeën over de strategie. Hebben leuke inspirerende gesprekken met bijvoorbeeld de accountant van de Lelan bank (LFSA). Een dame die gestudeerd heeft in Nairobi en is terug gekomen om met haar kennis de community hier te helpen. En daar doet ze alles voor. Maar we hebben ook confronterende gesprekken met bijvoorbeeld de expansion manager die maar loopt te klagen dat andere mensen weg gaan en hij zijn werk dan niet kan doen. Dingen probeert af te schuiven, voor alles een excuus zoekend. Totdat we hem vragen naar zijn jobdescription en we hem aan de hand daarvan duidelijk maken wat zijn taken en verantwoordelijkheden zijn. We hebben hem op pad gestuurd met een taak: verzamel de issues waar je tegen aanloopt en geef aan hoe je ze op gaat lossen. Benieuwd hoe dat af gaat lopen wat dit was best een heftig gesprek. Ook vanmiddag weer inspirerend gesprek met de plant manager van een van de satelites. Ook hij is hier in de streek opgegroeid. Is naar Nairobi gegaan om te studeren en nu terug om zijn kennis te delen en vooral ook ervoor te zorgen dat zijn ouders terug krijgen wat ze geïnvesteerd hebben. Juist de verhalen achter deze mensen maken het project tot een heel bijzonder project. De kinderen in de buurt beginnen ons te leren kennen en vragen niet meer elke seconde om aandacht. Mensen in het cafe waar we elke dag lunchen weten wat we drinken en dat komt dan ook meteen op tafel. De dame in de winkel aan de overkant is mijn grootste vriendin. Het eerste wat ik doe als we in het dorpje zijn is even bij haar langs gaan om te vragen of alles goed is.
De basis voor de eerste strategy workshop staat er. De inzichten van de komende werkbezoeken nog toevoegen. Net als de strategische opties. Vervolgens samen met het MT naar de juiste strategy toe werken. Ze laten weten dat ZIJ achter de strategy moeten staan. Dat wij ze kunnen adviseren en leiden maar de strategy niet voor ze maken. Die aanpakt valt goed!
Ook een workshop waarin we algemene management kunnen delen is al in goede aarde gevallen. We merken nu ook dat de managers naar ons toe komen om vragen te stellen en laten weten waar ze tegen aanlopen. Mooi om te zien hoe we in relatief korte tijd weer onderdeel geworden zijn!
No comments:
Post a Comment