Lelan memoires

De avond is gevallen. Volle maan. Het licht is zacht en roze en ligt als een deken over de heuvels. Als ik mijn hoofd draai opnieuw een fantastisch uitzicht over de heuvels. Met een wolk die domineert over de anderen. En als het helemaal donker is is het juist die wolk die weerlicht. Wat een mooi cadeautje krijgen we hier als afscheid. De elektriciteit is uitgevallen. Op tafel als enige verlichting een olielamp. Als ik naar buiten kijk zie ik een sterrenhemel en een donkere wolk waarin het heftig weerlicht. Bijzonder omdat de omgeving niet donker is maar volop verlicht wordt door de bijna volle maan. Dezelfde maan die me vannacht zachtjes wakker maakte, haar licht op me scheen om me te laten weten dat ze over me waakte, zoals altijd. Ik sliep weer in met de lullaby van de wind die de takken van de bomen zachtjes bewoog…

De afgelopen dagen vlogen voorbij. Een aaneenschakeling van hoogtepunten. Mooie gesprekken met de boeren uit de omgeving. Sommige voluit vragend, nieuwsgierig, alles willen weten. Anderen stil, afwachtend. Maar wel altijd vriendelijk, lachend, open. Mama Tabitha die al begint te lachen als ze me ziet en me begroet met een dikke knuffel. Het green view hotel waar we elke dag eten ligt tegen over haar shop. Kleding en meer. Coco Chanel bij Tabitha zoals ze zelf lachend zegt. Ik versta haar niet en zij mij niet. Maar we begrijpen elkaar wel. Universele vrouwen taal die overal ter wereld begrepen wordt door vrouwen onder elkaar. De kinderen hier in het dorpje die als ze ons zien snel naar de weg toe rennen, onze namen scanderend en onze handen pakken om een stukje mee te lopen. De Mzungu’s zijn inmiddels niet eng meer, maar dat was de eerste paar dagen wel anders. En nog steeds kijken kinderen soms angstig naar ons. Komen stapje voor stapje dichterbij omdat ze zien dat wij met hun moeders praten. Maar zetten het soms ook op een hartverscheurend huilen. Verlegen en bang tegelijk. Dikke tranen, troost zoekend bij mama. Anderen komen dicht tegen je aan staan. Handjes op je arm of in je hand. Alleen maar starend naar je. De boer in het dorp die trots vertelt dat hij een cooler gekocht heeft met geld van de community. Ons trots zijn stuk land laat zien waar de cooler moet komen. In juni gaan ze beginnen, augustus zijn ze operationeel. Sutter, onze extension manager die na een gewonnen weddenschap verslaafd blijkt te zijn aan de locale lollies. Ons lachend een winkel laat zien en eenmaal binnen zegt dat ze ook lollies verkopen. De warme bulderende lach van mr. Kamale, de accountant. De taken oppakkend die anderen laten liggen. Soms afwachtend maar altijd vrolijk en vol verhalen. David de chill palnt manager die om elke zin lacht. Ook als het niet om te lachen is. Zijn kennis van het engels maskerend door alles te herhalen en geen antwoord op de vraag te geven die je stelt. Mr. Chairman die elke dag op de motor zijn jerrycan met melk komt brengen om vervolgens op me af te lopen en met een grote glimlach liliaaaaaaan how are you today roepend terwijlhij mijn hand vasthoudt. De mensen die we de afgelopen twee weken hebben ontmoet en die ons vriendelijk groeten en bij onze naam noemen als ze ons zien. In het dorpje zijn we geen vreemden meer maar onderdeel van de community. Hier in het kamp maken we grappen met de jongens. Plassen met een prachtig uitzicht. We ons snel aankleden na de emmer warm water die de douche vervangt. Hoe primitief het hier ook is, hier voel ik me thuis. Ik geniet van het oprechte contact met de mensen en merk opnieuw dat mijn camera mijn toegang tot de wereld is. Maar ook dat ik door het fotograferen meer zie. Ik zie en voel de ziel van mensen door de lens van mijn camera. Zie het leed in hun altijd lachende ogen. Het verdriet en de vreugde delend.

Het project was bijzonder. Bijzonder door de locatie. Bijzonder door de mensen. Bijzonder door de omgeving. Bijzonder door de boeren. Bijzonder door onderdeel te mogen zijn van deze speciale plaats. Mijn horizon is door dit project weer een stukje breder geworden!