De donderdag avond brengen we in duisternis door. Niet alleen bij Lelan is de stroom uitgevallen, ook bij ons in het trainingscentre is er geen stroom. We eten bij het licht van een gaslamp en het schijnsel van de chico die voor aangename warmte zorgt. We kunnen niet veel anders doen dan een beetje lezen, maar bij het schijnsel van de lamp is dat niet heel erg plezierig. We duiken dan ook vroeg ons bed is. De accu van mijn laptop is bijna leeg. Nog net genoeg om een deel van de presentatie morgen te doen. Mijn telefoon is inmiddels dood. Voor de laatste keer vergaap ik me aan de hoeveelheid sterren buiten. De bijna volle maan zorgt ervoor dat het niet donker is en geeft een bijna spookachtig schijnsel. Ik wil eigenlijk niet weg hier. Ben gehecht geraakt aan de leegte en de stilte. Het gemak van leven. De prachtige natuur.
Vrijdagochtend genieten we nog even van het buiten zijn. Ontbijten buiten, zittend in de zon. Gebakken eitje en chappati met jam. Thee en koffie om wakker te worden. Als we bij Lelan aankomen is een deel van de board al aanwezig en is er gelukkig hier ook weer stroom. Kan ik snel mijn laptop nog opladen voor we starten.
De meeting is een een gebouwtje verderop. Zonder stroom. En als we dan eindelijk om tafel zitten en we denken dat we kunnen beginnen, dan begint het pas. Eerst een simpel voorstel rondje. En dat terwijl we iedereen al kennen. Dat begint goed. Dan een gebed. Een voorwoord en het uitspreken van de verwachtingen van mr. Chairman. En dan van de vice chairman. En dan van alle anderen om de tafel. RJ en ik kijken elkaar aan. We zijn inmiddels ruim anderhalf uur verder en de presentatie moet nog beginnen. En als iedereen dan zijn zegje gedaan heeft en we denken dat we echt kunnen beginnen volgt er nog een kleine ceremonie om ons te bedanken. Ik word naar voren geroepen. Krijg een traditioneel haarbandje dat de lokale vrouwen dragen bij het dansen om mijn hoofd geknoopt. En natuurlijk hoort hier gezang en geklap bij. En ook RJ moet er aan geloven. Hij krijgt van de chairman een wandelstok en is nu officieel een van de elderly van het dorp. Nog meer geklap, gezang en gedans. En als we dan ook nog officieel tot werknemers van Lelan benoemd worden kunnen we 2 uur later dan gepland van start.
We starten met het uitleggen waar we denken dat de uitdagingen liggen en waar de groei mogelijkheden liggen. En geven aan dat om te groeien de belangrijkste stap is dat het management verantwoordelijkheid neemt. Omdat we gemerkt hebben dat roles & responsilities niet op het lijf van elke manager geschreven is hebben we besloten om een kleine workshop in de presentatie in te plannen. En dat maakt indruk. Maar als we later, naar aanleiding van de workshop de pijnpunten van R&R duidelijk aangeven aan de hand van nog niet gedane maar wel geplande activiteiten in het huidige business plan wordt het stil. Deze wending hadden ze duidelijk niet verwacht. De vergadering wordt even stilgelegd door mr. Chairman. Ze willen een paar minuten overleggen. Niet in het engels maar in hun eigen dialect. En dat gaat er fel aan toe. Het is duidelijk dat we iets losgemaakt hebben. Uiteindelijk wordt het goed opgepakt. Realiseren ze zich inderdaad dat om te groeien ze eerst naar zichzelf als management moeten kijken, hun verantwoordelijkheden moeten nemen, intern een aantal zaken op orde moeten krijgen en dan pas aan groei kunnen gaan denken.
We sluiten de vergadering af met een lunch in het plaatselijke cafe. Nyama Choma. Als we aankomen worden de locals vriendelijk verzocht plaats te maken voor ons zodat wij met zijn 20-en bezit kunnen nemen van de tafels. Mooi afscheid. Iedereen heeft plezier met elkaar. En opnieuw word ik even sentimenteel. Hoe mooi is het om hiervan getuige te zijn. Onderdeel te zijn. Met gemengde gevoelens neem ik afscheid van Tabitha. Mijn grootste vriendin hier in het dorp. Kijk nog even om. Een laatste blik op de plek die me dierbaar geworden is. Partir c’est mourir een peu…
No comments:
Post a Comment