Na een weekendje luxe weer terug in Kapsait. Eerst een gesprek met onze General Manager die weer terug is na een week cursus in Mombassa. Ik krijg nog geen hoogte van hem. Weet nog niet hoe ik hem in moet schatten, maar wellicht komt dat nog. Na het gesprek op weg naar een meeting. Bijzondere meeting met boeren uit de omgeving die samen willen werken met Lelan en vandaag de samenwerking willen bezegelen. Het is zo’n uurtje of twee rijden over hobbelige paden. Echt het achterland in. Als we op de vergaderplek aankomen zitten de boeren al in grote getalen in het grasveld. Maar wij rijden er gewoon voorbij en stoppen zo’n 200 meter verderop. Want we gaan natuurlijk niet meteen vergaderen. Eerst moeten we met de dorpsoudste en wat andere mensen kennismaken. En dat gebeurt traditioneel. Eerst een gebed, daarna lunchen (rijst met kip) en als aflsuiting de gebruikelijke chai. We zijn een uurtje of twee verder als we eindelijk aansluiten bij de vergadering waar wij plaats mogen nemen achter de tafel en op de stoelen die op het gras opgesteld staan. Iedereen wordt voorgesteld door de ceremonie meester. En dan barst de vergadering los. Gedeeltelijk in het locale dialect, gedeeltelijk in het engels. Iedereen houdt een praatje. De mannen voorzien van de stok van de dorpsoudste, maar uit ervaring weet ik dat als het mijn beurt is om de boeren toe te spreken ik die stok maar beter kan weigeren ☺. Onze chairman maakt en een mooie one man show van met veel gelach en ik zie de boeren knikken. Het lijkt erop dat Lelan op deze plek een nieuwe satelite chilling plant gaat krijgen die door de boeren en een andere organisatie gefinancierd gaat worden!
Het is bijzonder om onderdeel uit te maken van deze belevenis. Als toerist zou je langs deze groep rijden en je afvragen wat er gebeurt hier op het grasveld. Maar hier zijn we onderdeel van alles. Tot nu toe is dit samen met de meeting met de vrouwen op de andere satelite locatie een van de meest bijzondere dingen die ik meegemaakt heb. Ik heb stille bewondering voor de boeren die er alles aan doen om maar zoveel mogelijk inkomen te genereren door de melk. Vragen om opleiding, training, educatie. Maar die ook bereid zijn hun kinderen naar een goede school te sturen door een lening aan te gaan. Educatie vinden ze belangrijk. En hoe ontroerend is het als een van de vrouwen zegt dat ze er naar uitkijkt dat haar nu nog kleine mannetje straks een van de managers van Lelan zal zijn. Terug geven wat ze gekregen heeft. Opeens voel ik me klein. Gegrepen door de grote gemeenschapszin. Bereid zijn om alles te delen hoewel je zelfs niets hebt. Bereid bent te investeren in de toekomst van je kinderen, ook al moet je zelf dan wel elke dag een paar uur lopen om de melk weg te brengen. Tranen branden maar dat is juist wat ik niet wil…
De komende dagen houden we ons bezig met de presentatie voor de board aankomende vrijdag. Praten we nog met een aantal boeren die niet aan Lelan leveren maar aan de concurrent. En mogen we ook op bezoek bij een van de kleinere chilling plants hier in de buurt. Die zeggen dat ze concurrent zijn, maar met 400 liter per dag komen ze niet eens in de buurt van de ruim 12.000 liter van Lelan.
En dan komt donderdag. In de ochtend nog even aan het werk maar al snel valt de elektriciteit uit en blijkt ook de generator het niet te doen. We zitten buiten om op te warmen en te genieten van de zon die vandaag volop schijnt. Kunnen nog een beetje werken totdat de accu bijna echt leeg is. Dat wordt nog spannend voor de presentatie!
No comments:
Post a Comment