Schoolreisje

Schoolreisje

Werkbezoek is natuurlijk wel een van de leukere onderdelen van het project. En vandaag (donderdag) staat een bezoek gepland aan een van de satelites die nog in aanbouw is en in juni operationeel moet zijn. Een deel van het MT gaat mee en er is speciaal een busje gehuurd. Om alles in goede banen te leiden en ervoor te zorgen dat wij geen honger leiden wordt er voorgesteld om al om 10 uur te gaan lunchen. We geven aan dat we net ontbeten hebben en liever onderweg lunchen of een packed lunch hebben. Gelukkig begrijpen ze het wel, maar voor we op stap gaan moeten we toch echt nog even thee met een donut (deegbal) naar binnen werken en voor de zekerheid gaat er een zak met bananen mee. We gaan met zijn zessen op pad en al snel is het een jolige boel. Zeker als we eerst nog even langs de buurtsuper gaan om koekjes te kopen. We kunnen namelijk echt niet op pad zonder de koekjes! We rijden nog geen meter of de doos wordt open gemaakt en iedereen valt aan op de koekjes. Als je niet beter zou weten zou je denken dat we op schoolreisje zijn.
Het landschap is prachtig. Ruig en lieflijk tegelijk. Groen en glooiend. Bomen met baarden die zwaaien in de wind en de bomen een sprookjesachtige sfeer meegeven. Onderweg stoppen we. De chairman heeft gezien dat er in het dorp onder aan de heuvel groot beraad wordt gehouden, wat erop duidt dat er iets gebeurt is. We vragen het aan de mensen die hier staan en al snel blijkt dat er geschoten is en iemand beroofd is die net goede zaken op de markt had gedaan. De bloedsporen als stille getuigen achterlatend. Iedereen is er stil van.
Als we uiteindelijk na nog wat steile hellinkjes bij de plant aankomen worden we opgewacht door de vrouwen uit de buurt. Hartelijk welkom. De plant is een kopie van die in Kapsait. Zelfde opzet, zelfde architectuur. Herkenbaar! We krijgen de tijd om even rond te kijken en de vrouwen vragen te stellen. En dat wordt een bijzonder gesprek. De vrouwen zijn nieuwsgierig en willen van alles weten. Er wordt dan ook vooral veel gelachen maar tegelijkertijd wordt er ook heel veel informatie uitgewisseld over wat de vrouwen willen met de plant. Ze kunnen bijna niet wachten om de melk daar in te kunnen leveren en er een echte community van te maken. En als klap op de vuurpijl wordt RJ ten huwelijk gevraagd door een van de dames en stemt daarin toe. Tenslotte mag je als man hier meerdere vrouwen hebben ☺ Gelach alom.
Lunchen doen we in het huis van een van de directors. Voor Kenyaanse begrippen een echt luxe huis. Maar wel in de typische stijl van deze streek. Een rond huis met een in dit geval een dak van cederhouten dakpannen. Dit zie je hier meer, naast de meer traditionele grasdaken. En voor ik het weet wordt ik zelf uitgehuwelijkt als is de wandelstok van een van de mannen aanraak. De traditie zegt dat als een vrouw de wandelstok van een man aanraakt ze daarmee aangeeft dat ze van hem is. De joligheid is weer helemaal terug nu.

Op de weg terug bezoeken we de lokale markt. En dat is meer dan bijzonder. Het lijkt erop alsof een deel van de mensen nog nooit een blanke gezien heeft. We ontkomen niet aan het handenschudden en een praatje maken. En iedereen wil op de foto! Ik kan hier nog wel uren doorbrengen. Gewoon gaan zitten en praten. Met handen en voeten. Maar ook hier geldt dat de taal die vrouwen onderling spreken echt een universele taal is. Mooi gevoel weer om hier onderdeel van te zijn. Ik wil eigenlijk niet weg hier. Wil nog veel meer weten van de vrouwen hier. Nog meer foto’s maken, me nog meer echt onderdeel van het leven hier laten zijn.

Dit tripje heeft wel indruk op me gemaakt. Hoeveel ik ook van de wereld gezien heb, deze ervaring is een heel bijzondere. Ik realiseer me hoe bevoorrecht ik ben om hier te zijn. Om dit mee te maken. Ik realiseer me ook weer hoe ik geniet van dit avontuur. Weer even onderdeel te mogen zijn…