Following the voice of my heart

Plannen zijn er om gewijzigd te worden toch? Vanochtend toen ik in de auto stapte bedacht ik me nog dat ik vandaag de omgeving van Vik zou gaan verkennen. Maar mijn auto werd als een magneet voorbij Vik getrokken. Opnieuw richting de gletschers. Tijd maken voor de omgeving waar ik gisteren veel te kort was. De lucht is nu strak blauw. Maar er staat een verdacht harde wind. Even buiten de auto stappen zorgt ervoor dat je direct koude handen hebt en je oren bijna van je hoofd vallen. Lang leve de wollen muts.
Ik zal jullie de omschrijving besparen van wat je voelt als je even moet plassen. En heren wat hebben jullie het dan gemakkelijk zeg! Met de blote billen in de wind is echt geen pretje :)

Een van de eerste stops is de plek waar ik gister avond heel even gestopt ben. Langs de rand van de gletscher. In de luwte waar de auto geparkeerd staat is het goed toeven. Maar even verderop heeft de wind vrij spel. Vallend over de gletscher de kou meenemend. Ik sta heel even te fotograferen en mijn handen voelen direct het effect van de kou. Ik ben blij met mijn wollen muts die ik tot ver over mijn oren getrokken heb. Maar jeetje, wat is het genieten hier. Ik kan me maar niet losmaken van deze plek. Zoek een beschut plekje in de zon met een mooi uitzicht. Genieten van mijn vanochtend gemaakte lunch en heerlijk warme koffie zodat het gevoel weer een beetje terug komt in mijn vingers.
Zo af en toe een krakend geluid. De gletscher beweegt. Maar ook de ijspegels die aan de rotsen hangen tingelen van tijd tot tijd een vrolijk deuntje.
En hoewel ik me voorgenomen had om vooral niet naar het ijsbergen meer te rijden kom ik daar uiteindelijk toch weer uit. Mooi om te verschillen van vandaag en gisteren te zien. Gisteren was er een flinke stroming van het meer naar de zee. Vandaag is het een bijna glad meer met minimale beweging. Aan de kust is er echter des te meer beweging. Opnieuw mooie vingeroefeningen in lange sluitertijd. Ik ga pas op pad als de trollen hier met het lichtknopje beginnen te spelen. Maar ook dat levert een mooi schouwspel op. Door het heldere weer duurt het even voor het echt donker wordt, en de maan die volop en helder schijnt doet nu zijn best om de zon nog even te vervangen. Voor het echt donker wordt duurt het daardoor nog even. Maar wel zo plezierig. Zo kan ik in het schijnsel van de maan heerlijk naar huis racen over de tweebaans racebaan zonder tegenliggers. Of tegenliggers die je al kilometers ver aan ziet komen.

En opnieuw wat foto's. Ik duik zo mijn bedje in. De buitenlucht en de wijn beginnen hun tol te eisen. Of waren de stenen waar ik vanmiddag zoveel mogelijk uit de wind even met de billen bloot ging toch trollen en doen die nu ook bij mijn het licht uit? :)