Gevangen in Beton

Ulaanbataar, een bijzondere stad. Oude tempels die volledig omgeven worden door betonnen kolossen in aanbouw en nieuwerwetse kantoorgebouwen. Oud ontmoet nieuw, maar niet op de meest respectvolle manier.
Afgelopen zondag het grootste klooster van UB bezocht en ook hier old meets new. Maar als je eenmaal een stap over de drempel van de poort heb gezet ben je volledig weg van al het nieuwe. Terug in de tijd. Waar de duiven regeren op het plein. Vrouwen in prachtige gewaden rondlopen en de nog jonge monniken snel een sprintje over het plein naar ingang van de tempel trekken, zich niets aantrekkend van de duiven die verdwaasd opvliegen. Hier terug in de tijd heerst een oase van rust. Bijna iedereen koopt voer voor de duiven die ook niets anders verwachten dan gevoerd te worden. En het voer kun je bij elke poort kopen. Dit zijn de bijzondere momenten. Gewoon zitten. Kijken, Afwachten. Peinzen. Lachen. Schrijven. Fotograferen. Ik zit vlak bij de ingang van de tempel en hier staat een groot "vat" met wierook. Dit is de plek waar iedereen een rondje om heen loopt. Tassen, portemonnees en handen worden in de rook gehouden. En bij het stilstaan wordt met de handen de rook over het gezicht gewaaid. Uit respect de hoed of pet af en het hoofd leunend tegen een van de uitsteeksels. Verderop draaien de gebedsrollen. Op 3/4 van de rij met deze gebedsrollen staat in de hoek een paal die duidelijk onderdeel uitmaakt van deze processie. Mensen raken de paal aan. Steken geld in een van de gleuven en prevelen met hun hoofd en handen tegen de paal hun gebeden. Ook bij een van de andere tempels staat een soortgelijke paal. Maar van een heel andere orde. Deze staat vrij en op een klein plateau. Het lijkt een samenscholing van zoveel mogelijk mensen die op het plateau willen staan en moeite doen om de paal met in ieder geval een hand aan te raken. Een bijzonder tafereel.
Aan het einde van de dag beland ik op het plein met het standbeeld van Chinggis Khaan. Het plein is groots, net als het beeld. Op het plein kun je fietsen huren! om vooral op het plein rond te fietsen. En voor de kinderen zijn er door de ouders op afstand bestuurbare auto's, scooters en meer. En natuurlijk kun je je ook laten fotograferen in een speciaal daarvoor ingericht parkje met bloemen en een bruggetje. De mensen poseren alsof ze van beton gemaakt zijn. Aan de andere kan van het plein ligt een klein parkje. En hoewel dit parkje langs een van de grote wegen ligt heerst hier wel een oase van rust. En net als in welk ander park ter wereld, ook hier spelen de mannen rustig een potje schaak! Kan iemand me vertellen waarom het altijd de mannen zijn die schaken, dammen of domino spelen? Nog nooit ben ik schakende of dammende dames tegen gekomen!

In huis bij mensen zijn is bijzonder. En ik voel me ook wel een beetje bezwaard. De vrouw des huizes ligt in het ziekenhuis. De dochter van 19 runt het huishouden en pa werkt zo ongeveer dag en nacht. Als ondersteuning zijn de zoon en schoondochter met hun kleine baby van 2 maanden ingetrokken. We leven met zijn 5-en en een baby in een 3 kamer appartement. Waarvan ik een kamer voor mezelf heb, en een van de andere kamers ook dienst doet als huiskamer en keuken. Slapen gebeurt op matrassen op de grond (ik heb overigens een gewoon bed). En ondertussen doen ze er alles aan om het mij naar de zin te maken. Bakt de dochter 's ochtend een eitje voor me en kookt de schoondochter 's avonds. En ik mag niets doen... Anders dan zitten en mee eten. En drinken van de arak (gefermenteerde paardenmelk) die prikkelt op de tong, zuriger smaakt dan karnemelk en een afdronk heeft die op scherpe geitenkaas lijkt... Cheers!