Just one of those days...

Daar is ie dan. Zo'n dag waarop het gewoon niet gaat zoals je wilt dat het gaat. Een dag waarop ik besluit om naar het Museum of Fine arts te gaan maar beland in het Nationaal Museum van Mongolie. Gevalletje van een straat te ver lopen. De wisseling van de wacht is bijzonder. Maar bij de eerste foto wil mijn camera niet scherp stellen en na een paar minuten realiseer ik me dat ik hem gisteren op handmatig heb gezet. Zo'n dag dus...

Maar soms loopt het dan toch weer anders dan verwacht. Want ja, het uitje naar het worstelen was bijzonder. Leuk met andere vrijwilligers, bijzonder omdat worstelen toch echt wel bijzonder is. Mannen in traditionele outfits. Niets commercieels. Geen Nike, geen Adidas of Puma. Gewoon een blauwe, rode broek van weet ik veel wat voor stof. Geborduurd en wel. Niets stretch. Net als het jasje. Mouwen met een rugpand. Aan de voorkant vastgeknoopt met een touw. Ook hier geen stretch. Maar wel sterk materiaal, want ik heb bij het betere trek en duw werk toch echt geen naden zien scheuren. Het worstelen bestaat uit allerlei kleine ceremonies. Zo kom je de arena in en ga je even door de knieën terwijl je op je dijbenen slaat en je rent vervolgens in een sukkeldrafje richting je trainer die je bij je schouder pakt en met de andere hand omhoog een rondje maakt. Aan het eind krijg je van de trainer een klapje op je schouder en wordt je pet afgenomen, en na wat opwarmoefeningen ben je klaar voor de strijd. Je schudt elkaar de hand. Kijkt elkaar diep in de ogen en grijpt elkaar beet. Bij de pijp van de broek, of bij het koord dat het hesje vastmaakt. En dan probeer je de ander op wat voor manier ook op de grond te krijgen. En als je wint dan doe je een overwinningsdansje, laat je de verliezer onder je arm doorlopen en geef je hem een vriendschappelijke tik op de billen terwijl jij van je trainer je pet weer krijgt, een rondje maakt om de vlag en dan klaar bent om het strijdtoneel te verlaten.  Zo ongeveer. En in het heetst van de strijd kun je van de scheidsrechter een duwtje krijgen als je van de mat af dreigt te stappen, of voor een kleine time-out zorgen bij de dienstdoende dokter (lees man in witte jas) die je voorziet van een zakdoekje om vervolgens het strijdtoneel weer te betreden. En als je denkt dat dat allemaal een voor een gaat. Nee hoor. Want ook in de arena kun je ten val komen door een botsing met een ander worstelend stel. Gevalletje pech.

Maar bijzonderder was misschien nog wel het feit dat er geen kleedkamers zijn. En dat de worstelaars zich gewoon op de tribune omkleden. En als dat dan gewoon voor je neus gebeurt... I rest my case.