Tsja, reizen is niet alleen maar leuk. Soms gebeuren er dingen die je liever niet had willen laten gebeuren. En ja, dat overkwam mij ook. Maandag avond. Op weg van UB downtown naar mijn appartement. Zo'n 10 minuten lopen. Een stuk dat ik de afgelopen dagen elke dag minimaal een keer loop. En daar gebeurde het. Mijn portemonee gejat. En nee, ik heb niets gemerkt. Nog steeds vraag ik me af of het nou in de State Department Store gebeurd is of op straat. Afijn. It happened. En ja, het is vervelend. Maar het waren alleen bankpasjes, een credit card en wat Mongoolse Tugruk. verder niets. geen paspoort. Geen camera. Geen telefoon. De passen zijn geblokkeerd. Money gone. Maar ja, wel naar de politie dus. En dat was best wel een kleine belevenis. Niet alleen omdat er niemand engels spreekt (gelukkig waren de dochter en zoon van het gezin waar ik verblijf met mij mee) maar ook door waar ik terecht kwam. In een kamertje. De twee bureaus pasten er nauwelijk is. Net als de twee agenten die hier aan het werk waren. Nog een bankje langs de muur. En daarop mochten wij zitten. Maar eerst moesten we nog langs iemand anders. Een man die op zijn knieen voor de verwarming zat. Zijn handen achter op zijn rug, en zijn handen in de handboeien. En die handboeien weer vastgeketend aan de verwarming. Ik heb toch even met mijn ogen moeten knipperen en rondmoeten kijken of ik niet per ongeluk een scene van 50 tinten grijs was binnen gestapt. Maar nee. En het gesprek? Dat ging via een doorgeef telefoon. De vrouw van de de zoon des huizes spreekt redelijk goed engels. Dus zoonlief legt situatie uit, ik krijg de telefoon en de engelse vertaling, en geef aan dat ik voor de verzekering een bewijs nodig heb, de telefoon gaat vervolgens naar de politie agent, weer terug naar mijn, naar de zoon, mij, de politie agent, de dochter, etc. En na een kwartier gaf de politie meneer aan dat er vandaag niemand was die me kon helpen. Ik moest morgen maar terug komen. Zo werkt dat hier ook. Gelukkig is het politie kantoor aan de overkant. En nu ben ik dus een document rijker van de Mongoolse politie, met stempel en handtekening, maar het enige leesbare is mijn naam. Zo dus...
Inmiddels zit het project waar ik op gewerkt heb er zo goed als op. Bijzonder, ook door de taalbarriere, bijzonder door de mensen, bijzonder door wat ik hier mag doen. De uiteindeijke opdracht: help ons met een marketing strategie. De afgelopen dagen heb ik doorgebracht met het voorbereiden en geven van workshops. Workshops over hoe je een marketing plan schrijft, en workshops over de invulling daarvan. Een workshop over branding en het maken van een brand key. En daarna de brand key zelf maken. Veel discussies gehoord waar ik soms geen touw aan vast kon knopen. Ennu, twee weken verder kan ik er nog steeds geen touw aan vast knopen. Maar ik ben wel trots. Trots op wat het team bereikt heeft in deze twee weken. Heb ik ze ook gezegd. het marketing plan dat er ligt is echt hun marketing plan. Ik heb het alleen maar op papier gezet, heb ze uitgedaagd, soms gedwongen even andere dingen te doen dan ze gewend zijn en dit is dan het resultaat! Morgen presentatie aan het hele bedrijf (22 man), en dan lunchen met het team. En 's middags heb ik nog een cadeautje voor ze. Een document met daarin van alles op het gebied van marketing. Van de inhoud van de workshops tot en met aantal linkjes voor inspirerende websites en andere inspiratie bronnen. Strategien en hoe schrijf je een briefing en welke middelen kun je inzetten.
Vanmiddag even gespijbeld samen met ander vrijwiligster. Moesten ons visum laten verlengen en we hadden bedacht dat we op de terug weg van het vliegveld net zo goed een tussenstop konden maken bij het Winterpaleis. Bijzonder weer!
No comments:
Post a Comment