looking back on Japan

Kyoto, twee weken na aankomst. Japan heeft indruk op me gemaakt. Indruk op een totaal andere manier dan ik verwacht had. Ik verwachtte hi-tec cities, alles georganiseerd en een prachtige natuur. En ja, dat kreeg ik ook. Maar ik kreeg meer. Ik kreeg tradities die naadloos overvloeien in de moderne wereld. Heden en verleden samen.

Lang voor ik vertrok naar Japan had ik al beelden in mijn hoofd van de foto's die ik wilde maken als ik er zou zijn. En vlak voor vertrek nam k me voor om met minimaal 2 van die beelden in mijn hoofd, omgezet in daadwerkelijke foto's thuis te komen. Een van de apen in het water, met een waas van  mist. De ander van een nog groter mysterie: een geisha. De apen kreeg ik gepresenteerd op een dienblaadje. Hoewel het geluk ook hier aan mijn kant was doordat ze een dag voor ik ze bezocht voor het eerst sinds een aar weken weer beneden gesignaleerd waren. Noem het geluk, maar het voelde alsof ze er speciaal voor mij waren.

En toen Kyoto. Een stad waarin ik me meteen thuisvoelde Niets vreemds had ondanks dat alles onleesbaar was. Een stad die ik al in mijn hart gesloten had nog voor ze besloot haar grootste geheim prijs te geven. Het mysterie van de geisha onthullend. De eerste geisha's zag ik in Gion, Pontocho-dori. En ik was compleet en totoverdonderd door de aanblik. Ze lieten me achter met mijn camera werkloos in mijn handen. De dag daarna zag ik opnieuw geisha's, minder onverwacht, maar nog net zo indrukwekkend. En daarna op een moment dat ik het opnieuw niet verwachte, dwalend door wat straatjes in Gion kwam ik op nieuw een geisha tegen. Klaarlichte dag. De vriendelijkheid zelve toen ik vroeg of ik mocht fotograferen. Duidelijk geen haast en speciaal voor mij terwijl ik de camera's van anderen om me heen al hoorde klikken. En ik zat in mijn eigen vacuüm, mijn eigen parallelwereld, hoorde alles, zag alles, maar zweefde, buitelde, vergat alles om me heen, focussed op alleen mijn camera en de geisha. Alles voor de perfecte foto. Los van tijd. Los van plaats.

Het mag duidelijk zijn. Een geisha zien was in ieder geval voor mij iets heel speciaals. Voor heel even  een blik in een wereld die niet van deze tijd is. Een tipje opgelicht van dat mysterieuze leven.  Het hoofdstuk is voor mij nog niet af. Ik moet terug naar Kyoto. Nog veel meer zien en vooral me verdiepen in die mysterieuze wereld van de geisha's.

Nu thuis op de bank. Ik kijk naar de muur en daar hangt een fantastische serie foto's van kimono's en obi's. Kleurrijk en bijzonder. En daaronder een foto met dat perfect gebeeldhouwde witte gezicht...