Same same but different...

De hele dag vliegen beelden van toen door mijn hoofd. Herinneringen worden springlevend. En toch is het anders. Net zo intens maar anders. Nog steeds grijpen de verbrandingen in Pashupatinath me aan. Niet zo zeer de verbranding zelf maar het intense verdriet dat gevoeld wordt. Hartverscheurend schreiend wordt er afscheid genomen. En terwijl alles in gereedheid wordt gebracht om het vuur aan te steken staat vlak voor de ghat iemand in het water om het vuile en achter gebleven hout uit de rivier te halen. Het leven draait gewoon door.
Nog steeds worden de kleine tempeltjes bij de ghats bewoond door apen en holymen. Die laatste poseren nog steeds alsof hun leven ervan afhangt. Alleen zijn ze wel 15 jaar commerciëler geworden. Gewoon een foto maken van een holymen zit er niet meer in. Nog steeds zijn er de souvenir verkopers die je iets aan je willen verkopen. Nog steeds wordt er door vrouwen water verkocht en verkopen de kinderen suikerspinnen. Nog steeds zijn de trappen best een klim helemaal bij 30C.
Nog steeds gaat het leven van alle dag gewoon door als er verbrandingen plaats vinden. En ook hier heeft de aardbeving flink huisgehouden. Net als in Bodnath, het Tibetaanse deel in Kathmandu. En net als 16 jaar geleden wordt ik weer gegrepen door de rust. Dit is mijn wereld waar ik weer onderdeel van uit mag maken. De aardbeving heeft het bovenste deel van de stupa verwoest waardoor er geen vlaggetjes meer wapperen. Ook de rest van de stupa heeft er flink onder te lijden gehad. Maar verder is er niets veranderd. Nog steeds dezelfde serene rust. Kathmandu, Pashupatinath, Bodnath. 16 jaar tijd wordt in een keer overbrugd alsof die jaren niet bestonden. Ga verder waar ik toen gebleven ben maar wel in de 2.0 versie van mezelf! Same same but different!