Het is nog best vroeg, de meeste toeristen slapen uit. Ik zit op een bankje op een klein pleintje en kijk hoe de stad ontwaakt. Op een van de bankjes zit een wat oudere man de krant te lezen, een andere man met een gitaar gaat bij hem zitten en ze praten wat, dan schuift er nog iemand aan en dan wordt het mij duidelijk dat de bank het verzazmelpunt is van een bandje. Uit de kerk tegenover het plein worden krukjes gehaald, alles wordt is stelling gebracht en dan gaan ze los. Chan Chan is het eerste nummer. En ik bekijk het van een afstandje, verwonder me weer over hoe makkelijk hier alles gaa, zo af en toe een foto makend. De gitarist van de band loopt op me af. Vraagt me of ik de muziek leuk vind en vraagt welk nummer ik wil horen. Ik zie de gezichten van de mensen op het plein verbaasd kijken als het volgende nummer aangekondigd wordt: "La siguiente canción es para una dama muy agradable que disfruta de nuestra música" en wijst vervolgens mijn richting uit. Ik bloos en glimlach vriendelijk wetend dat mijn rode haar en mijn camera ervoor zorgen dat ik vooral even niet in de menigte op kan gaan. Maar het heeft ook voordelen. Ik heb gister Trinidad verkend. Rondgelopen, rondgekeken, me de stad eigen makend. Nu opniew rondlopen en op weg naar die plekken die ik nog een keer wilde zien. De mensen groeten me vriendelijk, maken dat ik me op me gemak voel, geen toerist meer ben.
Op sommige plekken voelde ik Cuba door mijn aderen stromen. Ook hier in Trinidad en de afgelopen dagen in Cienfuegos. Voor ik naar Trinidad reed, reed ik in Cienfuegos langs mijn favoriete terras. Nog voor ik kon gaan zitten werd er al gevraagd of ik een cafe con leche wil. De overduidelijke toeristen aan het tafeltje naast me die nog moeten bestellen kijken me verbaasd aan. En ik glimlach en geniet. Cienfuegos was ook duidelijk zo'n plek waar ik me thuisvoelde. Hoewel dat maatpak wel wat aanpassingen nodig had. Het duurde even. Ook in Cienfuegos speelt het leven zich af op straat, maar anders dan in Havana. Ik weet niet goed te omschrijven hoe anders. Misschien minder volks. En daar zullen de relatief goed onderhouden straten en huizen ook wel een rol in spelen. Ik heb er wel mixed feelings over. De huizen hebben geen ramen maar tralies en luiken voor de ramen. Veel oudere mensen zien letterlijk achter de tralies het leven aan zich voorbij gaan. Opgesloten in hun eigen huis, binnen en buiten. De uien en knoflook verkopers verkopen luidkeels hun waar: Cebollas, Cebollas! En met strengen uien en knoflook om hun lichaam lopen ze de huizen langs. Een oude vrouw bedelt, een kleurig heiligen beeld kijkt stilletjes door een kier in de openstaande deur toe hoe een man met een gitaar over zijn schouder de straat oversteekt. En dat is maar een greep van hoe het leven er hier uitziet. Denk daar nog salsa muziek bij en mannen die op straat aandachtig en fanatiek domino spelen aan een wankel tafeltje. Dan heb je een idee. Alleen maar een idee... want je vergeet dan naast de voorliefde voor muziek ook de voorliefde van de Cubanan voor ijs. Waar je ook bent, waar je ook kijkt er is altijd iemand ijs aan het eten. Jong, oud, dik, dun, rijk, arm. Ijs lijkt een van de eerste levensbehoeften te zijn, het tijdstip maakt niet uit. En als ik dan nog even het terras van Palatino aan doe schalt Hotel California uit de luidsprekers. Tijd om te mijmeren...
En te mijmeren dat doe doe ik ook op een punt zo'n 15 km buiten Trinidad. Een uitzicht punt waar er geen einde aan het uitzicht lijkt te komen, simpelweg omdat de zee en de lucht naadloos in elkaar overlopen. En daar overpeins ik het afgelopen jaar...
Cuba was een mooi avontuur. Een bijzonder land waar ik me opnieuw thuisvoelde!
Mooi, warm, kleurrijk. Ja, daar moet jij je wel thuis voelen, mooi mens.
ReplyDelete