De huurauto heeft zijn beste tijd gehad. Een oud beestje vol deuken, roest en ruim een ton op de teller. Het heeft een voordeel, ik zie er met deze auto niet uit als een rijke toerist! Maar de auto heeft helaas meer na- dan voordelen. De koppeling werkt niet echt goed en het gas hapert zo af en toe. 80 is het maximum. Niet echt veilig. Als ik in Pinar del Rio langs het kantoortje van de verhuurmaatschappij rijd weet ik het wel. Stap naar binnen en klaag. En geen probleem. Ik krijg iemand mee die me naar de garage brengt, de auto wordt gefixed en ik kan weer op pad. Dacht ik… Want als ik halverwege Vinales ben, inhaal en gas wil geven zegt de auto HO en stopt er mee. Ik besluit om te draaien en weer gewoon naar de garage te gaan om verder te klagen. Kom hortend en stotend daar aan. En daar krijg ik te horen dat de auto niet meer gemaakt kan worden. En een andere auto is er pas vanaf een uur of 5. Dat betekent dat ik nog 2 minimaal twee uur vast zit in een stadje waar even niets te doen is… Na dik twee uur wachten zitten de tranen hoog. Het is bijna vijf uur, begint donker te worden en ik moet nog maar in Vinales zien te komen. De man van het kantoortje weet het ook niet meer en besluit me een luxe auto mee te geven, die dan wel dinsdag, als ik richting Sorao gaat weer terug moet. En zo kom ik bekaf en hongerig aan bij de casa waar ik slaap.
En dan een dag later hier, aan het einde van de dag op een plek met een naam vol hoop, Puerta Eperanza. En word ik uitgenodigd door een vrouw om koffie te komen drinken. Waarom? Ze is jaloers op mijn rode haar! En zo zit ik nog geen twee minuten later aan tafel met 4 generaties vrouwen. Oma, mama, dochters en kleindochter. Gewoon aan de koffie. Vrouwenpraat. Over hun. Over mij. Over eten. Over makeup. Over het leven. En er niets voor terug willen hebben anders dan mijn gezelschap. Als ik even naar buiten loopt wordt ik aangesproken door een man die met zijn vechthanen wil laten zien. Maar ze mogen niet op de foto! En ondertussen doet hij me een aanzoek. Zo makkelijk gaat dat hier. Net zo makkelijk als het accepteren van een nee. Ik lach en verwonder me weer. Verwonder me over het hoge testosteron gehalte van de mannen, die kusgeluiden maken als je langsrijdt. Vanaf de kant van de weg roepen dat ze van je houden of simpelweg Beso!
Ik verwonder me over de schoonheid van het landschap. De openheid van de mensen. De oprechte spontaniteit. En ja, ik zal dit gebied missen, samen met Havana. Maar meer nog zal ik Puerta Esperanza missen. Simpelweg omdat wat er gebeurde zo bijzonder was. Mijn nieuwe vriendinnen. Disfruta!
De lucht is bezaaid met sterren. De zee ruist zacht en slaat kleine golven stuk in de branding. De wind is koel en warm tegelijk. Een welkome afwisseling met de brandende zon van vanmiddag. Het hotel dat ik hier geboekt heb heb ik gelaten voor wat het was. Voelde me er niet thuis. Onpersoonlijk. Niet de plek waar ik op dat moment wilde zijn. Heb een casa particular aan het strand. De sfeer is open en intiem tegelijk. Een klein terrasje achter het huis grenst aan het strand. Voeten in het zand en schommelen op de schommelstoel.
De dag begint in de zon
Buiten
Terwijl de wind
De spiegel
Van het water doorbreekt
En samen met de zon zorgt
voor een warme omhelzing
En opnieuw doet afscheid nemen pijn. Dit was de plek waar ik wilde zijn. Deze plek was voor twee dagen meer dan mijn huis. Plezierig gezelschap. Salsa pasjes na het eten. Ontbijten bij de opgaande zon terwijl het leven langs het strand langzaam op gang komt. Alleen het geluid van de branding, het ruisen van de wind en flarden salsa klanken doorbreken de stilte van de ochtend.
Prachtig Lil.... Afscheid nemen is meenemen. In je hart, je vingers, in het ritme van je voeten. En in de kleuren van je foto's, dat ook .
ReplyDelete