Indonesie. Over plekken die je sprakeloos maken

Sommige plekken waar je komt maken je sprakeloos. Maar zorgen er ook voor dat je juist die verhalen wilt vertellen. En ja, ook in Indonesië vond ik die plekken terug.

De ontmoeting met de orang-oetans in Bukit Lawang was zo'n plek. Het pad naar het NP start achter ons hotel en begint met wat trappen. We zijn nog niet halverwege of onze gids laat al weten dat er de laatste weken nauwelijks orang-oetans in de jungle gezien zij waar wij komen. Reality check dus. En eigenlijk bij mij ook meteen de teleurstelling. Want ik had me hier zo op verheugd. De realiteit is dan ook dat het enige avontuur dat we die dag beleven is dat een aap onze tros bananen steelt en die in het zicht van ons lekker van de buit gaat genieten en twee grote hornbills die een fly by doen en zich daarna niet meer laten zien. Ik baal, maar de volgende dag blijkt dat het avontuur nog niet voorbij is. Want wanneer we de volgende ochtend klaarstaan om te douchen wordt er op de deur geklopt. De gids van gisteren die aangeeft dat er orang-oetans gezien zijn in de plantage vlakbij. Nog voor hij kan vragen of we die willen zien hebben we al ja gezegd. En daar gaan we weer. De adrenaline heeft de overhand. Na een kwartiertje gaan we van het pad af en duiken we de jungle in. En dan staan we ook in oog met een vrouwtje die in de boom kijkt wat wij daar aan het doen zijn en loom van boom naar boom slingert. Wat een machtig gezicht is dit. Dat ik ondertussen helemaal lekgestoken wordt door de musquitos maakt helemaal niets meer uit. Wanneer ze uit het zicht verdwenen is lopen we weer terug. En dan opnieuw een verrassing. Want een andere orang-oetan maakt al slingerend aan de bomen kenbaar dat ze er is. We zijn nog veel dichterbij dan net. Wat was deze ochtend een cadeautje! Van balen naar euforie! 

 En ook mensen kunnen je sprakeloos maken. Zoals op Samosir, het eiland in het Toba meer. Waar we in een batak dorpje komen waar de vrouwen weven. De patronen worden van generatie op generatie doorgegeven. Deze vrouwen, jong en oud, zitten op de grond voor hun huisje. Benen gestrekt voor zich. Achter zich een kleine houten leuning. En dat is het. Ze toveren met de klossen met verschillende kleuren garens patronen. De lap stof die ze maken is 1 m breed en 2 m lang. En daar doen ze, afhankelijk van het patroon uiteraard, zeker zo'n 2 weken over. Niets over arbeidsomstandigheden. Het gaat al jaren op deze manier. Maar het zet wel aan tot denken. Zwaar leven. Met het weefgetouw als enige uitlaatklep. Of je dat nou leuk vindt of niet. Weven betekent inkomsten. En dus eten. Ik kan met niet losrukken van deze beelden. De oudere vrouw met het rood van de betelnoten die ze eet in de groeven van haar lippen. Ze lacht. Maar toch ook weer niet. En dan realiseer je je weer hoe goed wij het hebben. Of de poppenmaker in Bandung. In een klein achteraf straatje in de kampong vinden we zijn atelier. Hij is trots op wat hij maakt en dat zie je overal terug. Zijn hele werkplaats staat en hangt vol met poppen. En het maakt hem (ogenschijnlijk) niet uit of je iets koopt of niet. Het feit dat je er bent is genoeg voor hem. Hij doet wat hij wil doen. Poppen maken... 

De Bromo en de Ijen op Java waren avonturen op zich. Vroeg opstaan en dan beloond worden met de mooiste uitzichten terwijl de zon zacht licht laat schijnen en de wereld stukje voor stukje zichtbaar maakt. Op de weg naar de uitzicht punten voor de Bromo is het om half vier in de nacht al spitsuur. Het is druk met jeeps. En het wordt alleen maar drukker. Op sommige plekken is het echt file rijden en dit is niet eens het drukste seizoen!. Wij rijden naar het hoogste uitkijkpunt. Op zo’n 10 min lopen van dit punt kunnen we de auto parkeren. Al we lopend op het uitzicht punt aankomen laat de lucht al wat kleur zien maar de zon komt pas echt op om 5. De lucht kleurt langzaam steeds lichter met zachte kleuren. De bromo kleurt lichtpaars en blauw en zijn grote broer de Merapi doet gewoon mee. Door het vroege tijdstip zie je de stoom van het borrelende water in de krater van de Bromo duidelijk. Grote broer Merapi laat zo af en toe wat burpsjes om te laten weten dat ie er ook nog is. Het mag duidelijk zijn: een onvergetelijk schouwspel dat het vroege opstaan laat vergeten. 

Vond ik de Bromo al een avontuur. Ik wist nog niet welk avontuur me op de Ijen te wachten stond. We vertrekken voor dit avontuur al om 2 uur in de nacht. Als de wekker om 1.30 gaar is het enige dat ik nog wil me omdraaien en lekker verder slapen. Maar dan realiseer ik me dat er weer een avontuur voor ons klaar staat. Beklimming van de Ijen. Dus snel aankleden. Warme spullen mee iets te drinken en te eten in de rugzak. De verplichte gezondheidsverklaring die we eergisteren in de lokale kliniek hebben gekregen hebben we bij ons. De camera is onder handbereik en we zijn klaar om in de jeep te stappen. Adventure is ready to start! We starten beneden bij de vulkaan op het parkeerterrein met koffie uit de plantages waar we net doorheen gereden zijn. Maar dat gaan we op de terugweg als het licht is pas zien. En na alle uitleg over de route do’s en dont’s gaan we op pad. De totale route is zo’n 4,5 km waarvan de eerste km redelijk relaxed vals plat is, maar de volgende 3,5 km een flinke steile klim is. Het laatste deel is dan weer redelijk vlak met op de kraterrand nog een klein colletje. Wil je niet lopen dan kun je tegen betaling van ongeveer 500k rupees gebruik maken van de taxi. Karretjes die voortgeduwd en getrokken worden door twee mensen en die hier gekscherend Ferrari of Lamborghini genoemd worden. Ik kijk daar met verbazing naar, mensen die zich omhoog laten trekken/duwen. In mijn ogen is dat niet ok. Maar de gids vertelt dat dit ook een cultuur verschil is. In Azië is je laten vervoeren, op welke manier dan ook een manier om te laten zien dat je geld hebt. Maar voor mij is het afzien op de route omhoog echt onderdeel van het hele avontuur, hoe lastig die route ook is. De route is verdeeld in 3 zones. De groene zone die zonder gevaar van toxische gassen (zwavel) is, de oranje zone waar je als de wind verkeerd staat in het zwavelgas terechtkomt en de rode zone waarbij het verstandig is om je gasmasker op te zetten. Wanneer we aankomen bij de kraterrand is het nog relatief rustig. Het licht is zacht, maar het blauwe meer verschuilt zich nog onder de rook van het zwavelgas. We moeten hier de gasmaskers op die de gids meegenomen heeft. Wanneer we een klein stukje naar beneden lopen zien we hier ook de zwaveldragers omhoog komen met manden of zakken vol zwavel op hun nek en rug van zo’n 70-80 kg. Je ziet ook echt hoeveel moeite ze hebben om in evenwicht te blijven onder het gewicht. Zonder gasmasker. Dag in dag uit. 4 of 5 keer op de dag omlaag en omhoog. Voor een schijntje. Een kilo zwavel levert nog geen 6 cent op. Naarmate de zon wat hoger komt, verdwijnt de verspreiding van gaswolk zich steeds meer en wordt het blauwe meer zichtbaar. Het meer ziet er supermooi uit, maar is een meer dat zo ongeveer gevuld is met accuzuur van ongeveer 50 graden en een pH van ongeveer 0,5. Een val daarin ga je niet overleven. We lopen boven langs de kraterrand verder naar boven. Het kratermeer wordt steeds beter zichtbaar en ik geniet van het fantastische uitzicht waar ik me maar lastig van los kan maken. Maar we moeten ook nog naar beneden. En pas op weg naar beneden realiseren we ons hoe steil het pad eigenlijk is. Is maar goed dat we dat niet hebben kunnen zien in het donker. Het azuur blauwe meer, het geel van de zwavel, de zwaveldragers die maar moeilijk omhoogkomen zonder enige bescherming en de bijzondere omgeving maken het in combinatie met het vroege opstaan en de klim naar boven en weer terug een avontuur dat ik niet graag hadden willen missen. Het was een avontuur met een gouden randje… of was het zwavel geel?

De tempels maken het avontuur compleet. Zoals de Borobodur. Om de Borobodur op te gaan ben je verplicht om met een gids mee te gaan en krijg je speciale tempel slippers die je na afloop kunt houden als herinnering aan je bezoek hier. Goed geregeld want je krijgt ook een tasje waar je je gewone schoenen in kunt doen en een flesje water. Het is rond half negen als we met de gids op pad gaan. De temp is flink opgelopen tot een dikke dertig zonder zuchtje wind. Maar gelukkig kun je paraplu's tegen de zon huren hier. En die geven een welkome schaduw. De gids draait zijn verhaal af en dan begint de beklimming. Ik maak me al snel los van de groep. Loop de rondjes op de verschillende niveaus. Niemand is hier. Alleen maar genieten van de serene rust die er dan hangt zonder de hordes toeristen. We mogen tot niveau 9. Het onderste deel van het Nirvana. Level 10 is alleen voor de monniken hier. In combinatie met de vele stupas en buddha’s moet je dan wel tot rust komen.

De Tanah Lot tempel in Bali is ook een bijzondere plek. Omgeven door water. En een zoetwater bron die ontspringt in een van de rotsen waar deze tempel op gebouwd is. En ondanks alle mensen die hier zijn straalt de tempel en de omgeving hier sereniteit uit. Hier word je rustig, wil je niet meer haasten. Wil je alleen maar kijken en er zijn. De rust die je ziet vanaf het strand waar je naar de tempel toe kunt lopen. Of vanaf een van de uitkijkpunten waar je ziet dat aan de achterkant van de tempel de golven tegen de rotsen beuken. Yin en Yang. 

En natuurlijk dit waren zeker niet alle avonturen. Wat er was veel meer. Het uitzwaai team van de Javaanse spoorwegen die ons uitgeleide deden toen we met de trein op pad gingen. Quad rijden in de omgeving van Ubud. Of de tropische regenbui op de weg terug vanaf een van de watervallen. Waar we met een bananenblad de ergste regen tegen probeerden te houden maar alsnog zeiknat werden. De rijst terrassen in Ubud, de Pura tirta empul tempel. En niet te vergeten de vriendelijke mensen en overal het lekkere eten. 

Indonesie was weer een mooi avontuur!

Costa Rica Themes: groener, blauwer, natter, bijzonder

Het afgelopen jaar heeft er flink ingehakt. Waar de meeste mensen wellicht heimwee krijgen tijdens hun vakantie of reizen, ik heb vooral behoorlijk last gehad van fernweh de afgelopen periode. Niet kunnen reizen. Niet de vrijheid hebben om de wereld te verkennen tot in de kleinste hoekjes. Maar gelukkig was daar Costa Rica. Waar we gewoon heen konden. Op voorwaarde dat we gevaccineerd waren. #check

En hoewel Costa Rica niet helemaal bovenaan de wishlist stond werden we steeds enthousiaster naarmate we er meer over gingen lezen. Costa Rica kwam tot leven met watervallen, nevelwouden, dolfijnen, luiaards en stranden. En nu, een paar dagen na het avontuur, is het tijd om de balans op te maken.

Costa Rica kan ik in een paar woorden samenvatten, hoewel ik dan wel meer van dezelfde woorden nodig heb om het gevoel echt goed weer te kunnen geven. Daar gaan we. Costa Rica is: groen-groener-groenst in het binnenland en blauw-blauwer-blauwst aan de stranden. Maar beiden zijn nat-natter-natst 😀. Costa Rica is ook Bijzonder. Niet alleen door de vriendelijkste bevolking die je je maar voor kunt stellen maar ook door de diversiteit aan bijzondere dieren die hier leven!

Groen, groener, groenst

Zelfs als ik zeg dat Costa Roca 1000 tinten groen is, dan nog is dat ver weg van de werkelijkheid. Het nevelwoud is een van de moosite gebieden die ik ooit gezien heb. Een woud waar je als vanzelf stil wordt. Waar je je opeens realiseert dat dit een deel van de longen van planet earth zijn die we nodig hebben om te kunnen leven. Maar ook door de diversiteit aan reusachtige bomen en planten. Waar je de planten uit de Intratuin terug ziet maar dan in het echt en vele, vele malen groter en groener. Een woud waar geen enkel uitzicht hetzelfde is. En waar achter elke bocht in het pad zich een nieuw groen schouwspel ontvouwt van bomen, lianen, mossen, planten en dieren.  Op sommige plekken zijn er Hanging Bridges die je de mogelijkheid geven om al dit moois ook van bovenaf te bekijken. En ook dat is bijzonder. Niet alleen doordat je op de hoogte van de boomtoppen of daarboven loopt maar ook door de hangbruggen zelf.

Blauw, blauwer, blauwst

Wat geldt voor groen, geldt ook voor blauw. Het water bij elk strandje is weer anders van kleur. Van helder water tot het blauwste blauw dat je je kunt voorstellen of van dat mooie blauwgroene  Maar er is meer. Het meest bijzondere blauw dat ik tegengekomen ben was niet aan de kust maar was ergens in het binnenland: Tenorio Vulcano National Parc. Hier stroomt de Rio Celeste doorheen. Het water van de waterval waar je voorbijwandelt is al mooi azuurblauw net als de verderop liggende Laguna Azul die zijn naam ook echt eer aandoet. Maar het meest bijzondere blauw ligt aan het einde van het wandelpad: El Teñidor. Hier komen twee rivieren bij elkaar en onstaat door een chemische reactie van verschillende mineralen het melkblauwe azuurkleurige water van de Rio Celeste. Niet alleen bijzonder door het mooie blauw maar ook door het schouwspel van de twee rivieren die samenkomen en waardoor die blauwe kleur naar voren getoverd wordt.

Nat, natter, natst

Dit is natuurlijk geen verrassing. Het groen, groener, groenst gaat hier hand in hand met nat, natter, natst. Daar hadden we al rekening meegehouden. Maar we hadden vooral rekening gehouden met wat drogere ochtenden en regenachtige middagen. Voor een deel klopte dat, maar niet op alle plekken. Tortuguero was zo'n plek. Waar we bij de zonsopgang excursie om kwart over 5 in de ochtend, in de stromende regen in een open boot stapten, met korte broek, teva's, regenjas en een regencape. En waar het gezelschap in de boot meer weg had van het reisgezelschap van Lord of the Rings dan van toeristen en een boottochtje door de kanalen van Tortuguero. Een ander gevalletje nat was Uvita. Daar waren we vooral blij met de 4wheel drive die we meehadden. En die hadden we nodig. Ons hotel (luxe tenten in dit geval!) stonden in the middle of nowhere en om er te komen moesten we een flink end de berg op. En nee, dat pad was niet geasfalteerd. Dus hobbelden we na het eten in de stromende, stromende regen in het pikkedonker de berg op, schuivend over de modder, groot licht aan en de ruitenwisser op standje kan niet meer harder. Een avontuur op zich. Dat zich voorzette bij het parkeren van de auto. Want ook bij het uitstappen was er geen droog plekje meer en hadden zich grote modderpoelen gevormd op de parkeerplek. Gevalletje #splash en lang leve de teva's. Gelukkig was het tentzeil waterdicht en hadden we alleen water in de tent langs de horren. Maar dat was onze eigen schuld omdat we daar het zeil niet dichtgedaan hadden voor we vertrokken.

Bijzonder

Het bovenstaande maakte de reis al bijzonder. Maar extra bijzonder waren ook de dieren die we tegenkwamen. De luiaards in de bomen die zich in slowmotion voortbewogen of gewoon lekker stil bleven hangen in standje ikdoevandaagechtnietsmeer. De kikkertjes met de rode pootjes en rode ogen. En het 1 cm kleine knalrode gifkikkertje met de blauwe poten. De vele vlinders waaronder de grote blauwe Morpho. En de toekan die we onderweg tegenkwamen en bedacht dat hij voor ons wel als model wilde poseren. Of de quetzal die nog geen 5 minuten nadat we op de plek aanwezig waren al verscheen voor zijn ochtendmaaltje van wilde avocado's. En de groene toekan. En een hele bende vogeltjes waarvan de namen bij mij het ene oor in en andere oor uitgingen. De vliegensvlugge hummingbirds die met het geluid van een bromvlieg over je hoofd scheerden. Maar wat me vooral is bijgebleven dat zijn de schildpadjes in Tortuguero. Overelkaarduikelend om uit het nest te komen en daarna de grote hobbel om over het strand naar de zee te waggelen op weg naar hun grote avontuur. 

Het is lastig om over alles wat we gedaan en gezien hebben te schrijven. Want er was nog veel en veel meer dan nevelwouden en strand. Er waren vulkanen, heetwaterbronnen, meren, dolfijnen, neusbeertjes en nog veel meer. En niet te vergeten een belangrijk onderdeel van al dat moois: de Tico's zelf. Gastvrij, behulpzaam, vriendelijk. 

Costa Rica is Pura Vida in optima forma! En dan kun je niets anders doen dan van het leven genieten!

A Balinese Trilogy. Eat. Pray. Love.

Bali. Het stond nooit hoog op mijn lijstje. Voor mij was het altijd een zon, zee en strand bestemming. Totdat ik tijdens een tv programma opnames zag van de rijstvelden in Bali. Ik verdiepte me in Bali en kwam er al heel snel achter dat er veel meer was dan alleen maar strand. En vanaf dat moment wist ik dat ik Bali mijn volgende bestemming zou zijn. En wat begon als een reis waarin ik besloten had voor mezelf alleen op een aantal plekken te fotograferen, eindigde uiteindelijk in een reis naar een aantal mooie plekken die ik mocht fotograferen. Naarmate Bali dichterbij kwam nam ook de druk toe. Fotograferen voor niemand anders dan alleen mezelf is een eitje. Maar het moeten presteren hing als een donkere regenwolk boven het zonnige Bali. Duidelijk was dat ik nog een les te leren had. Maar Bali omarmde me vanaf het eerste moment. Zorgde dat ik niet dacht aan het moeten, maar alleen aan doen. En ik kon niet anders doen dan Bali omhelzen. Drie weken lang opnieuw los van tijd…

Eat.

Eten is een belangrijk onderdeel van reizen. Eten kan je reis maken en breken. Maar in Bali is alles anders. In Bali is lekker eten het makkelijkste wat er is. Ik ging zelfs zover dat ik op een zonnige rustige dag besloot om bij een van de locals in Sidemen een koopworkshop te volgen. Sate Lilit en Urab op traditionele wijze. En ja, op traditionele wijze was het. Buiten in de open lucht. Op een houtgestookt vuurtje. En heel de familie hielp mee. Oma grilde de sate op originele wijze boven een aantal kolen nadat ik de ingrediënten klein gesneden had. Inclusief de kip  En omdat je bij sommige dingen vooral niet na moet denken deed ik gewoon wat me opdragen werd. Ontbeende ik de poten de van de kip en sneed het vlees klein en stampte het later in een houten vijzel in een kleine workout van een minuut of tien tot een soort van kipgehakt dat daarna handmatig gemengd werd met een fijngestampt kruidenmengsel. Pas daarna kon ik de sateetjes om de bamboe stokjes vouwen die terplekke gesneden werden. En of het lekker was? Daar was geen twijfel over mogelijk. Het was heerlijk. Maar wat nog mooier was was de totale beleving. Onderdeel zijn van het totale plaatje. Zonder vooroordelen. Zonder twijfels. Niet nadenken maar opgaan in het moment.  Dat creëerde het mooiste moment. Met oma toastend met de palmwijn. Met Wayan de kok de sate lilit maken. Het was maar een van die bijzondere momenten hier in Bali maar wel een die ik niet snel zal vergeten. Al is het alleen maar omdat ik elke keer bij het maken van de sate lilit op mijn manier elke keer weer terug zal denken aan dat moment bij het houtgestookte vuur bij Wayan en zijn familie!

Pray.

Wat is Bali zonder Pray. Op Bali hangt er overal die serene rust. En lijkt het alsof niets gebeurt zonder reden. Plekken waar je soms de energie voelt stromen. En plekken waar ik direct met stomheid geslagen was. Drie van die momenten zijn in mijn geheugen gegrift.  Momenten waarbij ik de tranen van emotie op voelde komen.  Dat eerste bijzondere moment was bij Pura Tirta Empul. Een van de tempels die hoog op mijn lijstje stond omdat je daar ook kon baden in het water en bij de diverse bronnen jezelf kon wassen. Plaatjes die ik op internet zag waren al indrukwekkend. Maar ik was echt niet voorbereid op wat ik zelf te zien kreeg. Bij het bezoeken was er een ceremonie gaande. En vanaf het moment dat ik de auto uitstapte omarmde de energie me en nam me mee. En bij de wasplaats was ik met stomheid geslagen. Kon ik niets anders dan wow zeggen en moeite doen om alles wat ik zag in me op te nemen. Vier rijen dik stonden de mensen in het water. Overal offers op de bronnen. En alles in volledige harmonie. Ik kroop in mijn bubbel. Fotografeerde alsof mijn leven ervan af hing. Vergat tijd. Vergat plaats. Los van tijd. En creëerde dat ene allesomvattende beeld dat in mijn geheugen staat en dat alles zegt…

Het tweede moment was ook tijdens een ceremonie. De moeder tempel. Zo druk. Alsof het Koningsdag was inclusief de sate. Voor de ceremoniie die gaande was moest ik een gele of witte sarong aan. En ik ging op in de menigte. Schoot platen als een kip zonder kop. Wilde niets missen van alles. Werd fijn gedrukt in de menigte. Ik was zo overdonderd dat ik vrijwel niets van de tempel zelf zag. Niet eens opmerkte dat de vulkaan de perfecte achtergrond was. De menigte maakte zoveel indruk dat ik besloot dat ik later nog een keer terug moest komen om de tempel zonder alle mensen te zien. En pas toen zag ik de grootsheid, de weidsheid van het totale complex. Zonder de mensen massa in wit en geel met  offers op  het hoofd. De stroom mensen vanuit alle hoeken en gaten. Pas toen zag ik de schoonheid van de tempel zelf.

Het derde moment was een speciaal moment. Achter op de motor het dorpsleven bekijken. Een van de plekken waar we stopten was een tempel aan het water. Ik liep erheen en voelde opeens de leegte. De Stilte. De eenzaamheid. En uit het niets kwam de priester van de tempel op me af. Nam me mee naar de bron waar ik van moest drinken en mijn gezicht mee moest wassen, en nam me vervolgens mee naar de plek om  te bidden, te mediteren of hoe je het ook wilt noemen. Hij ging me voor. En ik, ik kon met moeite mijn tranen bedwingen. En zelfs nu, als ik dit schrijf, voel ik weer dat speciale moment. Alsof hij voelde hoe ik me voelde…

Love.

Ik denk dat het lastig is om niet van Bali te houden want van Bali houden is het makkelijkste wat er is. De mensen zijn onwaarschijnlijk aardig. De natuur is ongelooflijk mooi. En dat in combinatie met tempels, vulkanen, rijstvelden, downhill rides, strand, relaxen, snorkelen, heerlijke temperatuur en het lekkere eten. En niet te vergeten zon, zee en strand. Wat ik weet is dat Bali me gegrepen heeft op een manier die ik totaal niet verwacht had. De rijstvelden waar ik maar geen genoeg van kon krijgen.Die plekken waar je de energie voelt stromen. De perfecte plekken om als een echte Robinson Crusoe te kamperen op een onbewoond eiland terwijl je een paar meter verder als je onderwater duikt regelrecht een scene van Finding Nemo terechtkomt. De zonsopgangen, de zon ondergangen. De ruige omgeving van de vulkanen. En dat groen. Bali is gehuld in groene bladeren omringd door rijstvelden. En juist die combinatie van alles maakt dat Bali een plek is waar ik naar terug wil!

Ni Hao

China. Omdat je avonturen zelf moet maken. Eind vorig jaar begon het al. Onrust. Kriebels. Reiskoorts. Want het afgelopen jaar heb ik maar weinig gereisd. Tenminste zo voelde dat. Want terwijl ik het schrijf valt het ook best wel mee. Nepal. Brugge. Marokko. Maar nu dus aan de vooravond van een nieuw avontuur. Eigenlijk de ochtend al van het nieuwe avontuur want de eerste etappe zit er al op. Ben vanochtend in Hong Kong aangekomen na een vlucht van bijna 11 uur. Het zou beter zijn om een paar uurtjes slaap te pakken voordat ik vanmiddag naar Guilin vlieg. Maar de slaap wil niet komen.

China dus. Een foto avontuur in en rondom Guilin. Rijst terrassen. Karstgebergte. Vissers die met aalscholvers vissen. Minorities. En landschappen. Samen met nog 5 andere fotografen. Maar voorlopig ben ik nog even alleen. Tijd om te landen in Guilin. Alvast te verkennen en sfeer te proeven. En mijn jetlag een beetje laten verdwijnen voor we echt op pad gaan. Maandag avond starten we echt. Kennismaken tijdens diner en dan dinsdag on the road (alhoewel het eerste traject volgens mij met de bullettrain is ☺). Trip in/rond GuilinG duurt tot en met de woensdag daarop. De dag daarna vertrek ik dan naar Hong Kong voor een paar dagen.

Genoeg tijd voor nieuwe avonturen. Mooie foto’s. Mooie herinneringen.

En het waren avonturen. Met fantastische foto's als resultaat. Logisch natuurlijk als je met 5 fotografen op pad bent! Mooi om weer nieuwe dingen te leren, maar vooral heerlijk om niets anders te doen dan te fotograferen en te genieten.
Hoogtepunten waren zonder meer de rijstterassen. Misschien ook wel door de mistflarden die de terassen nog mooier maakten. Maar ook de visser met de aalscholvers, precies op de momenten dat het droog moest zijn was het droog. En dan de mensen. Ik weet nu echt wel heeeeeeel zeker dat er niets leukers is dan mensen fotograferen in al hun kwetsbaarheid!

Bagage met vertraging. Sneeuw en kerstkransjes

De eerste dag van het nieuwe vliegveld in Marrakech en wij hebben de primeur. Helaas ook een negatieve primeur want hoewel wij de overstap van Casablanca naar Marrakech met wat sprintjes weten te halen lukt onze bagage dat niet. Bijna twee uur later dan gepland stappen we zonder bagage in de auto die ons naar ons hotel brengt, een klein uurtje rijden vanaf Marrakach.

Duizenden sterren schitteren aan de hemel als we aankomen. De nacht is koud maar kraakhelder. In onze kamer brandt de potkachel en straalt een aangename warmte uit. De zon lacht ons de volgende ochtend tegemoet. Nu nog zien dat we onze bagage terugkrijgen, pas dan is alles compleet.

Het lot brengt Mohammed en ons samen. Hij brengt ons in zijn witte Mercedes richting Marrakech, regelt een bezoekje naar de supermarkt zodat hij zelf, uiteraard achter onze rug om, ook wat sterke drank in kan slaan en weet de beste koffie te vinden op de terugweg. Hij weet veel van de omgeving en wijst ons erop dat er zaterdag een Berber markt is in Asni. En daar hebben we wel oren naar. Tijdens de koffie bespreken we onze plannen met hem. Uiteindelijk komt het erop neer dat hij ons de komende dagen van hot naar her brengt.

De berber markt is een schot in de roos. We komen oren en ogen tekort. Niet alleen wordt er van alles verkocht hier maar heeft de kapper een plek naast de groente, net als de tandarts en de barbier. Maar het meest bijzondere is de dokter die hier spreekuur houdt. Een garage, meer is het niet. Een gedeelte afgeschermd met een gordijn, of niet. Iedereen heeft een mening over wat er moet gebeuren. Maar de dokter heeft het laatste woord. De markt vormt een bizar contrast, de drukte van de koopmannen en alle kopwaar tegen een achtergrond van besneeuwde bergen en strakblauwe lucht. Hier zijn we thuis! Imlil is nog steeds het dromerige dorpje dat het was. Waar meer ezels zijn dan auto's. De bergen hier zijn bedekt met sneeuw maar in het zonnetje uit de wind is het erg aangenaam vertoeven.

Het blijft bijzonder om 's ochtend buiten in de zon te ontbijten en vervolgens op pad te gaan en in de sneeuw te belanden. Imlil blijkt nog steed het dromerige dorpje te zijn waar de tijd stil heeft gestaan en is uitvals basis voor de beklimming van Mount Toubkal. Maar ons eerste uitstapje is naar het kleine dorpje net boven Imlil. Een wandeling van nog geen uur de berg op. Door de sneeuw en net onder het dorpje thee drinken bij het kleine winkeltje. We klimmen uiteindelijk verder en zoeken een beschut plekje op in de zon net buiten het dopr. Het uitizcht is prachtig hier. Besneeuwde toppen die stil maken. Hoe mooi is het om hier kerst te vieren. En om het kerstsfeertje nog een beetje te versterken halen we kerstmutsen en kerstkransjes uit de rugzak. DAt levert in ieder geval een leuke kerstkaart op! Morgen zijn we hier weer maar lopen we naar een van de toppen! Als we 's avonds, weer terug in ons appartmentje nog een kerstkransje willen hebben realiseren we ons dat het zakje achter is gebleven in de sneeuw. Daar hebben de geiten vast een lekker kerst maaltje aan!

Op weg naar de top van de Toubkal stranden we rond de 2600 meter. Er ligt te veel sneeuw om door te gaan. Jammer, maar de tocht naar dit punt was ook meer dan de moeite waard.

De laatste dagen vermaken we ons in de chaos van Marrakech. Een stad die ik inmiddels behoorlijk goed ken en die nooit verveelt. En wat is het fijn om onze avonturen en plannen voor nieuwe avonturen te bespreken op het dakterras van ons favoriete restaurant hier midden in de soukh: Nomad. Viajar es vivir!

After memory lane

Twee weken later. Opgesloten achter mijn laptop. Bezig met de waan van de dag. Even dagdromen. Terug naar de bergen. Terug naar Nepal. Terug naar memory lane. En niet alleen naar de afgelopen twee weken. Memory lane naar alle belevenissen in Nepal. En ik realiseer me dat Nepal me nooit los gelaten heeft. Terug zijn in Nepal liet me zien hoe de reizen van de afgelopen jaren me gevormd hebben tot de 2.0 versie. Nepal liet me mijn eigen herinneringen weer zien aangevuld met nieuwe herinneringen. En dat alles maakt dat Nepal dat bijzondere plekje in mijn hart blijft hebben. De bergen die me altijd weer die extra rust geven, de natuur, de mensen. En natuurlijk al die herinneringen...

Bloedzuigers, lui zweet, modder, zon en regen.

Half zes is het als ik wakker wordt van gebons op de deur. Slaperig vraag is wat er is en hoor van de andere kant: the mountains, you can see the mountains now! Ik ben in een keer klaarwakker, kleed me snel aan en weet niet hoe snel ik buiten moet komen. Een blik op rechts laat me met mijn mond open staan. Het Anapurna massief wenst me in vol ornaat, een zonovergoten goedemorgen. Ik weet niet hoe snel ik weer naar binnen moet om mijn camera te pakken.Snel loop ik achter Hum, onze gids, aan naar het uitijkpunt dat achter onze home stay ligt. Wat een prachtig uitzicht! De eerste minuten kan ik alleen maar stil zitten en kijken, klein zijn. Genieten. De Anapurna torent hoog boven de rest uit als een piramide van sneeuw, zacht beschenen door de ochtendzon. Gisteravond nog zagen we vanaf een ander uitzicht punt alleen de uitlopers en hier en daar een glimp van sneeuw. Een klein tipje van de sluier oplichtend maar nog lang niet het hele geheim prijsgevend.Ook als we op pad gaan gloort de Anapurna nog in volle glorie maar langzamerhand schuiven de wolken voor de bergen en speelt de Anapurna verstoppertje. Het zal nog tot maandag duren voor we weer een glimp op kunnen vangen maar dat weten we dan gelukkig nog niet!


De route vandaag loopt langs kleine dorpjes en prachtige natuur met bamboe bossen en langzaam aan de heuvel op om uiteindelijk terecht te komen in het dorpje waar we overnachten. Onze homestay staat in het bruisende middelpunt. Vlak voor het lokale winkeltje en het verzamelpunt, een grote boom. Enig comfort is ver te zoeken hier. Onze bedden (houten tafels met een dun matrasje) staan op zolder, onder het dak van golfplaten. In de avond barst het onweer los en in de nacht vallen er flinke buien die behoorlijk heftig klinken. Als we wakker worden regent het nog steeds. Dat wordt zwemmen vandaag!Gisteravond al hebben we met een vooruitziende blik al onze bagage in plastic zakken verpakt, zolang het maar droog blijft. Hum onze gids geeft aan dat we voorlopig nog even afwachten hoe de buien zich ontwikkelen, we moeten tenslotte wel een uurtje of vijf op pad! Maar als we op pad gaan is het wel droog! En dat blijft zo tot de vroege avond! Vandaag een flinke klim naar onze overnachtingsplek. Een trap van zo’n 2500 treden, en dat met rugzak en een graadje of 28. Dat is best pittig en flink zweten! Onze home stay is pittoresk. Basic. Maar met heerlijk eten door granny zelf bereid!

Ook hier heeft het de hele nacht geregend en ook als we wakker worden regent het nog steeds. Dat betekent dat de afdaling een flinke klus gaat worden! De stjging die we de afgelopen dagen gedaan hebben moeten we ook weer dalen. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Het pad bestaat uit een soort van trap die door de regen van de afgelopen dagen verandert is een een mooderige glijbaan waarop het voor ons als toeristen maar moeilijk houvast vinden is. De locals dalen met hun teenslippertjes moeiteloos af hier maar wij hebben het er zichtbaar lastiger mee. In mijn achterhoofd speelt Nepal 15 jaar geleden zich elke keer weer af. Een soort gelijk pad. Glibberig. Met een val die me een serieuze knie blessure bezorgde waar ik nog steeds last van heb. Ik kan maar een ding denken. Niet weer. Loop naar beneden alsof ik op eieren loop. Te bang om te vallen. Maar natuurlijk zijn er onderweg een paar flinke uitglijders die me in ieder geval een mooie blauwe plek op mijn achterwerk bezorgen. Maar dat merk ik ’s avonds pas als we tijdens het eten op een houten stoeltje zitten.

Bloedzuigers zijn met dit weer veelvuldig aanwezig. Als ik even stop haalt Hum twee bloedzuigers van mijn broek af en nog een paar van mijn schoenen. Maar wanneer ik een paar minuten later naar mijn broekspijp kijk zie ik een grote bloedvlek. Drie dikke bloedzuigers die er duidelijk al even zitten doen zich tegoed aan mijn bloed. En ook aan de andere kant hebben ze me te pakken. En als we een halfuurtje later even rusten en alles nog een keer checken blijken ze ook in mijn schoen te zitten en ook Pim is de pineut! De bloedzuigers zijn vooral vervelend omdat het bloeden niet meteen ophoudt. En als ik ’s avonds weer terug in het hotel onder de douche stap zijn op mijn benen de bloedsporen nog duidelijk zichtbaar. Als je niet beter zou weten zou je denken dat ik een flinke valpartij achter de rug heb!

Ik kan alleen maar zeggen dat de trekking een groot avontuur was. Met afzien, zweten, glijpartijen, slapen op een houten bed, regen, zon en bloedzuigers. Maar het beeld dat me vooral bij zal bllijven van de trekking is dat overweldigende uitzicht op de Anapurna. Dat beeld is in mijn geheugen gegrift!