Ulaan bataar, 6 weken later

6 weken
als een droom
een droom
vol avontuur
een droom
als een reis
langs mijn leven
een droom
recht in mijn hart

... en dan opeens zijn er zes weken voorbij. Als in een flits. In gedachten laar ik de beelden van de afgelopen weken de revue passeren.  Een film die zich afspeelt in mijn hoofd maar die ik voel in mijn hart. Een film vol avontuur. Een film waarin de nachten er voor zorgen dat de dagen nog mooier zijn. Een film vol uitersten. Een film met zon en sneeuwbuien. Een film over back to basics. Genieten en afzien als in een en dezelfde emotie. Een film over verwonderen. Vooral verwonderen. Over de ongereptheid. Weidsheid. Openheid. Hartelijkheid. Gastvrijheid. Authenticiteit. En vrijheid. Mijn vrijheid. Het was veel meer dan anders alleen maar reizen. Nog steeds moet ik alles verwerken. En het zal nog wel even duren voor ik alles een plekje gegeven heb. De weidsheid en de vrijheid ook een plekje in in hoofd geven, want mijn hart hebben ze allang veroverd.  Een ding is zeker. Mongolie was een groot avontuur. Natuur en cultuur warren nog nooit zo met elkaar verweven. Een avontuur waarvan ik geen seconde had willen missen. Een avontuur dat mijn eigen leven weerspiegelt.. Een leven vol vrijheid en altijd bezig zijn met de volgende uitdaging. Uitersten. Een leven vanuit mijn hart.

De laatste week was een bijzondere week. Het westen van Mongolie is anders. Ongerept, nog authentieker. Het Eagle Festival was te mooi. Daar wil ik nog een keer naar toe. Om alles opnieuw te beleven. Om nog meer dan nu het geval was de rust te hebben om te fotograferen met mijn hart.
Nog een keer zien hoe het echte leven als Eagle Hunter en als vrouw eruit ziet.
Ik zit nog te vol met beelden om ze ook maar in woorden weer te kunnen geven. Maar ik hoop dat de beelden hieronder weer kunnen geven hoe het was...